[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dopasowanie widoczku ze zdjęcia z danymi komputerowymi. Powinniśmy ustalić miejsce, z
którego wykonano zdjęcia z dokładnością do dwóch metrów.
Słuchaliśmy tego wywodu zafascynowani.
- Niezwykłe - zachwycił się Leśnik.
- Nic takiego - Spider machnął ręką. - Miejscowy wędkarz pewnie ustaliłby to miejsce
szybciej. Nim komputer przemieli wszystkie dane, minie godzina, a może i dłużej.
- Czemu zainteresowałeś się okolicą Mikołajek, a nie innego miasta nad jeziorem? -
pan Tomasz zapytał Spidera. - Mógłbyś pokazać nam te fotografie?
- Jasne - nacisnÄ…Å‚ klawisz myszy komputerowej.
Wpierw ujrzeliśmy dwóch panów spoczywających w wiklinowych fotelach,
odwróconych plecami do jeziora. Zdjęcie wykonano na werandzie jakiegoś domu, z którego
widać było tylko drewniane barierki. W tle były widoczne pojedyncze drzewa oraz statek
parowy. Obok obu mężczyzn stał stolik, a na nim filiżanki i figurka.
- To Wilk Kaukazu? - pytałem pokazując rzez
bÄ™.
- Tak - odpowiedział Spider.
Powiększył obraz na tyle, żebyśmy przyjrzeli się złotemu posążkowi. Czas i fatalne
warunki, w jakich był przechowywany prawie przez sto lat sprawiły, że rysy zatarły się. Wciąż
jednak był widoczny pysk wysunięty ku górze, jakby zwierzę miało wyć, wzywać do walki.
- Więc Wilk Kaukazu istnieje - powiedział pan Tomasz.
- Poznaje pan tego mężczyznę z lewej strony? - zapytał go Spider.
- Jasne - przytaknÄ…Å‚ szef. - To Wilhelm Canaris, szef Abwehry.
- Jak znam życie, ten drugi to profesor Sauer - dodał Leśnik.
- Dlaczego myślisz, że zdjęcie wykonano w okolicy Mikołajek? - spytałem Spidera.
Ten powiększył fragment ze statkiem.
- Ten parowiec to  Ostpreussen - stwierdził. - Udało mi się ustalić nazwę statku.
Przed wojną był najszybszym pływającym po mazurskich jeziorach. Zauważcie, że tu,
pomiędzy drzewami, widać przystań z przycumowaną małą motorówką. Parowiec odbywał
regularne rejsy z Mikołajek do Pisza, Rucianego, Rynu i Giżycka. Jeżeli Canaris przypłynął
do Sauera motorówką, to znaczy, że profesora umieszczono w miejscu, gdzie nie ma łatwego
dojazdu samochodem. Zapewne była to wyspa lub zabagniony półwysep. Interesujące nas
miejsce musiało znajdować się w pobliżu szlaków żeglugowych parowca.
Pozostałe zdjęcia nie były już tak interesujące, oprócz jednego. Tym razem na ekranie
ujrzeliśmy wnętrze jadalni, długi stół z wysokimi krzesłami. Okna w tym pomieszczeniu
znajdowały się wysoko. W tle była widoczna jakaś duża płachta materiału z pięcioramienną
gwiazdą. Przy stole siedziało kilku mężczyzn ubranych w garnitury. Na honorowym miejscu,
pomiędzy talerzami i paterami z owocami stał Kaukaski Wilk.
- Nie powiesz, że wiesz, gdzie zrobiono te zdjęcie - powątpiewałem. - Jadalnia jak
każda inna
- Nie masz racji - pokręcił głową Leśnik. - Doskonale pamiętam podobne zdjęcie,
tylko bez ludzi. To wnętrze jadalni w kwaterze Hitlera w Gierłoży. Charakterystyczna jest ta
gwiazda. To fragment flagi rosyjskiej dywizji rozbitej w lipcu 1941 roku. Specjalnie
zawieszono jÄ… na honorowym miejscu.
- Mamy więc dowód na to, że to żołnierze podlegli wywiadowi porwali na Kaukazie
Sauera - podsumował pan Tomasz. - Z
wiadczy o tym wspólne zdjęcie Canarisa i Sauera.
Sauer nie dotarł na przyjęcie w kwaterze, bo go nie ma na tym pamiątkowym zdjęciu.
Ciekawe, skąd posążek znalazł się w kwaterze Hitlera?
- Zapewne Wilka Kaukazu chciano pokazać Hitlerowi - stwierdziłem.
- Popatrz na okna - zwrócił mi uwagę Leśnik. - Widać, że zdjęcie wykonano latem.
Z
wieci mocne, słoneczne światło, a drzewa są jednolicie zielone, ani trochę żółte.
- I co z tego? - dziwiłem się.
- To, że latem 1942 roku Hitlera w Gierłoży nie było - oświadczył komandos. -
Kwaterę główną, w chwili rozpoczęcia letniej ofensywy w 1942 roku, przeniesiono do
miejsca o kryptonimie  Wilkołak . Była to miniatura Wilczego Szańca, tyle że umieszczona
piętnaście kilometrów od Winnicy na Ukrainie. Hitler przebywał tam od połowy lipca do
końca paz
dziernika 1942 roku.
ROZDZIAA
CZTERNASTY
SPOTKANIE Z BATUR
" SPIDER W TARAPATACH " LEZ
NIK
STRASZY JERZEGO " ZNIKNI
CIE SPIDERA " RUSZAMY NA
POSZUKIWANIA SZPIEGÓW " WIZYTA U BATURY " DOPA
YWAMY
DO OKARTOWA
Rewelacje Spidera spowodowały mętlik w mojej głowie. Podobne odczucia miał
chyba Pan Samochodzik, który w zamyśleniu drapał czubek nosa.
- Musimy coś zjeść - stwierdził szef. - Spider zostanie tu, żeby sprawdzić efekty pracy
komputera, a my pojedziemy do Mikołajek na obiad.
Zostawiliśmy Spidera samego i udaliśmy się do Rosynanta. Całą drogę do miasta
milczeliśmy. Zatrzymaliśmy się na rynku przed hotelem, w którym mieszkał Batura i
zeszliśmy uliczką w dół, w stronę portu żeglarskiego. Weszliśmy do pierwszej z brzegu
restauracji zachwalającej swe zestawy obiadowe. Tęga właścicielka tego lokalu pobrała od nas
opłatę, przydzieliła numerek i kazała czekać.
Usiedliśmy przy drewnianej ławie w ocienionym kącie. Bardzo szybko podano nam [ Pobierz całość w formacie PDF ]