[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podziać i za co żyć.
 - Chyba nigdy dotąd nie spotkałem osoby, która miałaby
na głowie tyle problemów naraz - powiedział lord Locke z
uśmiechem. - Może mógłbym zaproponować pani, by
przeniosła się na kilka dni do mej posiadłości.
Gytha rzekła z błyskiem w oczach:
- Bardzo... bym chciała... ale obawiam się, że
rozdrażniłoby to bardzo pana przyjaciółkę.
Lord Locke dokładnie wiedział, kogo miała na myśli.
Zanim zdążył coś powiedzieć Gytha dodała:
- Z pewnością rozzłościłoby to również dziadka. Jednak z
przyjemnością przyjmę pana zaproszenie na lunch lub obiad.
Będzie to dla mnie miła rozrywka.
- Oczywiście, w każdej chwili ma pani moje zaproszenie -
odpowiedział lord - goście wyjeżdżają rano, więc umówmy
się, że przyjdzie pani na lunch, a póz
niej jeszcze raz
wieczorem.
- Bardzo dziękuję, to bardzo uprzejmie z pana strony.
- Teraz niestety muszę panią opuścić, ale proszę by nie
zadręczała się pani z powodu swych kuzynów.
- Będę starała się ich unikać - stwierdziła Gytha. -
Zjadłam dziś lunch na górze i pozostanę tam tak długo, aż nie
wyjadą. Mam nadzieję, że znikną przed kolacją.
- Tak więc do zobaczenia na jutrzejszym lunchu - rzekł
lord Locke. - Proszę uważać na siebie panno Gytho, a gdyby
potrzebowała mnie pani, proszę wyślij lokaja, a natychmiast
przybędę.
- Dziękuję... dziękuję! - odparła Gytha. Czuł, że jest mu
wdzięczna z całego serca.
Odprowadziła go do drzwi. Wsiadł na konia i szarmancko
zdjął kapelusz na pożegnanie. Ten gest wydał jej się
niezwykle wytworny.
Ruszył, a Gytha prowadziła go wzrokiem, aż zniknął w
oddali. Pochlebiałoby jej, gdyby wiedziała, że jadąc przez
park lord rozmyślał o niej. Gdy stała na schodach patrząc na
niego, wydawała mu się taka krucha i bezbronna. Wyglądało,
jakby ten olbrzymi, ponury dom mógł ją zmiażdżyć,
przygnieść swym ciężarem. Pomyślał sobie, że ponosi go
wyobraz
nia. Starał się przecież za wszelką cenę spłacić dług
wdzięczności wobec jej ojca.
Rozdział 5
Lord Locke przez całą noc nie zmrużył oka. Dręczyła go
obawa, że wcześniej czy póz
niej dojdzie do awantury z
Zuleiką. Za wszelką cenę pragnął tego uniknąć.
Wszyscy goście położyli się do łóżek dopiero o godzinie
drugiej nad ranem. Całą noc spędzili grając w karty, zresztą o
bardzo wysokie stawki. Gdy skończyli, lord Locke zamiast do
swego pokoju udał się do pokoju Perry'ego.
- Jak się sprawy mają? - zapytał Perry. Był on jedyną
osobą, której lord opowiedział
prawdę o swych rzekomych zaręczynach z Gythą. Po
kolacji Perry rozpływał się wręcz w pochwałach dla panny
Sullivan i były one zupełnie szczere:
- Jest naprawdę piękna i taka inteligentna - mówił - i choć
brakuje jej wytwornych strojów, by równać się z damami z St.
James, to, moim zdaniem, jest wyjÄ…tkowÄ… kobietÄ….
Lord Locke słuchał uważnie. Gdy wszedł do pokoju, Perry
od razu domyślił się co go trapi.
- Przypuszczam, że nic nie możesz zrobić w sprawie
Zuleiki - rzekł wesoło - pociesz się myślą, że już niedługo
nadejdzie jutro.
- Cały dzień usiłuje zostać ze mną sam na sam -
odpowiedział lord Locke - i pewnie ma nadzieję, że właśnie
nadszedł odpowiedni moment.
- Zamknij więc drzwi na klucz, stary - odparł Perry
uszczypliwie.
- Wstrętem napawa mnie myśl, że muszę ukrywać się
niczym pokojówka nagabywana przez swego lubieżnego
gospodarza - rzucił lord Locke ostrym tonem.
Perry uśmiechnął się, a lord kontynuował:
- Obawiam się, że nie pozostaje mi nic innego, tylko
wysłuchać, co ma mi do powiedzenia.
 - Radziłbym ci tego nie robić - rzekł Perry. - Sam wiesz,
że ci ludzie ze Wschodu bywają niebywale natrętni i męczący,
gdy czują się czymś boleśnie dotknięci.
Lord Locke popatrzył na przyjaciela, który zdejmował
właśnie nienagannie zawiązany krawat, i czuł, że on ma rację.
- Mam przeczucie, że nie będzie łatwo pozbyć się Zuleiki
- stwierdził w zadumie, jakby mówił sam do siebie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]