[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- To prawda. Ale zajęty jest inną robotą, przy
której pomaga mu Cord Romero i Bojo Luciene.
- Ten Marokańczyk? - przypomniał sobie Dallas.
- Niezły był z niego numer.
- No dobra, kochani, jutro eskortujÄ™ Sally i Ste-
Diana Palmer
201
viego do szkoły - powiedział Eb. - A ty - zwrócił się
do Dallasa - możesz ich pilotować w drodze po­
wrotnej .
- A gdyby Lopez się poddał? - rozmarzył się
Dallas.
- Nie licz na to.
- Jess, nie myÅ›laÅ‚aÅ› o tym, żeby odszukać swoje­
go informatora? Można by go ściągnąć do Stanów
i umieścić w programie ochrony świadków. Lopez
nigdy by się do niego nie dobrał.
Kobieta skrzywiła się.
- MyÅ›laÅ‚am. Ale nie mam z nim żadnego kontak­
tu. A ludzie, poprzez których mogłabym do niego
dotrzeć, już nie żyją.
- Wszyscy? - zdziwił się Eb.
Westchnęła ciężko.
- Tak. Zginęli pół roku temu. Tuż przed moim
wypadkiem.
- Może Rodrigo zdołałby go odnalez
ć? - pod­
sunÄ…Å‚ Dallas.
- Powinnaś mu zaufać, Jess - rzekł Ebenezer.
- Wiem, że martwisz się o swojego informatora, ale
jeśli nie wiemy, gdzie się ukrywa, to nie możemy
zapewnić mu bezpieczeństwa.
Zawahała się. Widać było, że walczy z sobą.
Wreszcie podjęła decyzję.
- Dobrze. Ale ten wasz Rodrigo musiaÅ‚by obie­
cać, że zachowa informację wyłącznie dla siebie.
Zgodzi siÄ™?
- Na pewno.
202 PORA NA MIA
OZ


- W porzÄ…dku, to kiedy...?
- Jutro po szkole - powiedział Eb. - Poproszę
Parksa, żeby podaÅ‚ mu kartkÄ™ z wiadomoÅ›ciÄ…. Dys­
kretnie, żeby nie wzbudzić niczyich podejrzeń.
Jessica oparła głowę na ramieniu Dallasa.
- %7łałuję, że inaczej wszystkiego nie rozegrałam.
Przeze mnie życie tylu osób jest w niebezpieczeÅ„­
stwie.
- Nie przez ciebie - zaprotestował Dallas, tuląc ją
do piersi. - Każdy z nas postąpiłby identycznie. Poza
tym doprowadziłaś do aresztowania Lopeza. Nie
twoja wina, że udało mu się zwiać do Meksyku.
Uśmiechnęła się, wdzięczna za słowa otuchy.
- Mamusiu, czy ty wyjdziesz za Dallasa? - spytał
nagle Stevie.
- Syneczku!
- Wyjdzie - odpowiedziaÅ‚ chÅ‚opcu Dallas, roz­
bawiony rumieńcem na twarzy Jess. - Tylko jeszcze
sama o tym nie wie. A tobie, Stevie, podobałoby się,
gdybyśmy zamieszkali razem?
- Jasne! - ucieszył się chłopiec. - Moglibyśmy
w domu uprawiać zapasy!
- Owszem, moglibyśmy. - Pocałowawszy Jess
w czubek głowy, Dallas z dumą popatrzył na syna.
Obserwując ich, Sally nie miała najmniejszych
wątpliwości, że kiedy skończy się afera z Lopezem,
Jessica, Stevie i Dallas stworzą szczęśliwą rodzinę.
A wtedy ona odzyska wolność; bÄ™dzie mogÅ‚a po­
ślubić Ebenezera, nie martwiąc się o to, jak ciotka
sobie bez niej poradzi. Dallas bowiem nie tylko
Diana Palmer
203
zapewni Jessice opiekÄ™, ale również otoczy jÄ… mi­
łością.
Nazajutrz rano, trzymajÄ…c siÄ™ w bezpiecznej od­
ległości, Ebenezer ruszył za Sally do szkoły. Drogę
pokonali bez przygód. Sally zaparkowała na placyku
przed szkołą i razem ze Steviem skierowała się do
budynku. Tam już nic im nie groziło. Uśmiechając
siÄ™ do nauczycieli i dzieci, udali siÄ™ do klasy.
- Wszystko bÄ™dzie dobrze, prawda, ciociu? - spy­
tał Stevie, przystając w drzwiach.
- Na pewno - pocieszyła go.
Sprawdzała plan zajęć, podczas gdy uczniowie
powoli zajmowali miejsca. Nagle jeden z chłopców
siedzących na końcu klasy potwornie się skrzywił.
- ProszÄ™ pani, proszÄ™ pani! - zawoÅ‚aÅ‚, wymachu­
jąc ręką. - Tu pod ścianą jest kałuża, która strasznie
śmierdzi.
Sally wstała od stołu i przeszła na tył klasy.
Faktycznie, na podłodze lśniła wielka kałuża.
- Pójdę po woz
nego.
Zanim Sally opuściła klasę, w drzwiach stanął
wysoki starszy mężczyzna z wiadrem i mopem. Sally
uśmiechnęła się.
- Cześć, Harry.
- Taka Å‚adna dziÅ› pogoda - mruknÄ…Å‚ woz
ny.
- Zamiast krążyć ze szczotką po szkole, wolałbym
siedzieć teraz na środku jeziora i łowić rybki.
- Każdy by wolał, ale dobrze, że tu jesteś.
- Wskazała kałużę pod ścianą.
204 PORA NA MIA
OZ


Woz
ny zebrał wodę, wytarł podłogę i pchnął
wózek z wiadrem w stronę drzwi. Nagle z wózka
odpadło koło. Przeklinając pod nosem, starszy pan
schylił się, by ocenić szkodę.
~ No trudno, będę musiał to ponieść... Czy któryś
z tych młodzieńców mógłby wziąć ode mnie mopa?
- Oczywiście.
- Ja, ja! - zgłosił się na ochotnika Stevie.
- A może lepiej, żebym sama... - zaczęła Sally.
- Ależ nie ma potrzeby - sprzeciwił się woz
ny.
- Ten młodzian na pewno sobie doskonale poradzi,
prawda, chłopcze?
- No jasne! - Stevie zarzucił kij od mopa na
ramiÄ™.
- Prowadz
, synu. Zaraz go odeślę - obiecał woz
­
ny, zwracając się do Sally. - Zdąży wrócić, zanim
zacznÄ… siÄ™ lekcje.
- Dziękuję.
Patrzyła, jak oddalają się zatłoczonym szkolnym
korytarzem. Nic jej nie tknęło. Do początku lekcji
zostało jeszcze kilka minut. Ale gdy minęło pięć,
a Steviego wciąż nie było, zaczęła się denerwować.
Wyznaczyła dyżurnego, żeby pilnował porządku
w klasie, a sama udaÅ‚a siÄ™ w stronÄ™ pokoiku, w któ­
rym woz
ny trzymaÅ‚ Å›rodki czystoÅ›ci. WewnÄ…trz zo­
baczyÅ‚a oparty o Å›cianÄ™ mop, zepsuty wózek z wiad­
rem oraz woz
nego, który leżał nieprzytomny na
podłodze. Steviego nie było.
Rzuciła się biegiem do gabinetu dyrektora, żeby
zadzwonić do Eba i wezwać karetkę. Na szczęście
Diana Palmer 205
Harry doznał jedynie lekkiego wstrząśnienia mózgu,
ale na wszelki wypadek zabrano go do szpitala na,
obserwację. Sally ogarnęło przerażenie. Mogła się
domyślić, że Lopez przyśle swoich ludzi do szkoły. [ Pobierz całość w formacie PDF ]