[ Pobierz całość w formacie PDF ]

\
ołądek.
Jej przyjaciółka była neurotyczną, ale przecie\
nie miała skłonności do halucynacji.
A jeśli&
Aniele.
Zatrąbił klakson.
Gillian odwróciła się zaskoczona. A tam, na skraju podjazdu, tu\
za geo Amy, stał nieco
sfatygowany, ale ciągle dumny mustang. Z okna wychyliła się ciemnowłosa czupryna.
-Wystawiasz mnie do wiatru?- zawołał David Blackburn.
-Co to jest?- sapnęła Amy.
Gillian pomachała Dawidowi dopiero wtedy, gdy Anioł szturchnął ją w bok.
-O ile wiem, samochód- powiedziała. Zupełnie zapomniałam. Obiecał, \
e podrzuci mnie do
szkoły. Więc& chyba z nim pojadę. Paa!
To logiczne, \
e z nim pojedzie- w końcu on pierwszy zaproponował. Zresztą jazda z Amy to
rosyjska ruletka, gnała na złamanie karku i miotała się po całej jezdni, bo bez okularów
niewiele
widziała.
Powinna odczuć satysfakcję. Jakkolwiek by było, wczoraj to Amy ją wystawiła, i to przez
kogo?
Przez Eugene a Elfrefa! Ale Gillian za bardzo się bała, \
eby się napawać tym zwycięstwem.
A więc to ju\
. Zaraz David zobaczy jej nowy imane. To wszystko dzieje siÄ™ szybko.
Aniele, co będzie, jeśli zemdleje? Albo zwymiotuję? Niezłe pierwsze wra\
enie, co?
Oddychaj, mała, oddycha. Ale nie tak szybko. A teraz się uśmiechnij.
Ale Gillian nie zdołała tego zrobić. Kiedy otworzyła drzwi samochodu Davida, poczuła się
obna\
ona. A jeśli uzna, ze wygląda tandetnie? Głupio? Jak mała dziewczyna wystrojona w
ciuchy matki?
A jej włosy& Nagle sobie przypomniała, jak ich wczoraj dotykał. Jeśli uzna, ze są okropne?
Starała się oddychać, gdy siadała w fotelu. Rozpięła płaszcz. Bała się spojrzeć w stronę
kierowcy.
A gdy w końcu to zrobiła, zaparło jej dech w piersiach. Jeszcze nigdy nie widziała na twarzy
\
adnego chłopaka takiej miny jak teraz u Davida. A przynajmniej nie wtedy, gdy na nią
patrzyli.
W taki sposób gapili się tylko na dziewczyny, które wyglądały jak Steffi Lockhart albo J.Z.
Oberlin. Zdumienie, głośne przełykanie śliny, znacząca mina, która zdaje się mówić:
 Powaliłaś
mnie i rób, co chcesz, dziewczyno .
I David właśnie tak na nią patrzył. Na nią.
Strach i obawy, które przed chwilą wzbudziły w niej słowa Amy, rozwiały się bez śladu.
Serce
nadal waliło, a krew \
ywiej krÄ…\
yła w \
yłach, ale teraz to nie był ju\
lęk, tylko podniecenie.
Upojenie, radosne oczekiwanie. Jakby zaczęła szaleńczą przeja\
d\
kÄ™ na karuzeli \
ycia.
David musiał się otrząsnąć, i to dosłownie, zanim przekręcił kluczyk w statyjce. Cały czas
zerkał
na niÄ… katem oka.
-Zrobiłaś coś z& i z& - Machnął ręką w okolicy włosów. Gillian wpatrywała się w jego dłoń,
silną, śniadą i piękną.
-Tak, obcięłam włosy- odparła. Miało zabrzmieć światowo i swobodnie, a wyszło chwiejnie i
niepewnie, z chichotem na końcu. Spróbowała jeszcze raz.- Nie chciałam dziecinnie
wyglądać.
-Oj.- Skrzywił się.- To przeze mnie, tak? Słyszałaś wczoraj, co mówiliśmy z Tanyą?
Powiedz mu, \
e od dawna chciałaś to zrobić.
-Owszem, ale i tak od dawna chciałam to zrobić- odparła.- To nic takiego.
David chciał zaprzeczyć, ale w jego spojrzeniu nie było dezaprobaty, raczej zachwyt& I
zdumienie, coraz większe, za ka\
dym razem, gdy na nią zerkał.
-Nigdy cię nie widziałem w szkole?- mruknął.- Chyba byłem ślepy.
-SÅ‚ucham?
-Nie, nic, nic.- Przez jakiś czas jechali w milczeniu. Gillian zmusiła się, by patrzeć przed
sobie, i
zdała sobie sprawę, ze są na Hillcrest Road. Zadziwiające, jak inaczej wszystko dziś
wyglądała.
Wczoraj było tu strasznie i ponuro, dziś jasno i bezpiecznie. Nawet śnieg wydawał się miękki
i
wygodny jak poduszka.
-Posłuchaj- zaczął nagle David. Urwał. A potem zrobił coś, co ją zaskoczyło: zjechał na
pobocze
i zaparkował.
-Muszę ci coś powiedzieć.
Gillian miała wra\
enie, \
e jej serce bije w całym ciele, w gardle, gardle opuszkach palców, w
uszach. Wydawało jej się, \
e jej cało pulsuje. Oczy zaszły jej mgłą. Czekała.
Ale słowa Davida zaskoczyły ją całkowicie.
-Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?
-Tak.-Pewnie, \
e pamięta. Cztery lata temu. Miała wtedy dwanaście lat, była drobna jak na
swój
wiek. Le\
ała na ziemi przed domem i robiła orła ze śniegu. I kiedy tak le\
ała na plecach
odgarniając biały puch i robiąc anielskie skrzydła, tu\
za nią zatrzęsła się gałąz
. Poderwała
siÄ™,
kaszląc i plując. A ktoś pomógł jej utrzymać równowagę. Troskliwie starał śnieg z twarzy.
Pierwsze, co zobaczyła, gdy odzyskała jasność widzenia, to ciemne dłonie i szczupłe
nadgarstki.
A potem twarz: regularne rysy i ciemnie rozbawione oczy.
-Cześć, jestem David Blackburn. Dopiero się tu przeprowadziliśmy- powiedział. Ocierał jej
śnieg
z twarzy.- Uwa\
aj, Z
nie\
ko. Nie wiadomo, czy następnym razem będę w pobli\
u.
Gdy na niego spojrzała, poczuła, jak serce bije jej w piersi.
Odeszła z głową w chmurach. Zakochana.
-Pomyliłem się, wydawało mi się, \
e& - ciÄ…gnÄ…Å‚ David  \
e jesteś o wiele młodsza i bardziej
krucha.- Zamilkł, po chwili dodał z podziwem:- Ale ty jesteś inna. Dopiero wczoraj to do
mnie
dotarło.
Gillian zrozumiała. David nie darmo cieszył się reputacją buntownika. Podobały mu się
dziewczyny śmiałe, odwa\
ne i zdecydowane. Gdyby był rycerzem, nigdy nie zakochałby się
w
rozpieszczonej ksiÄ™\
niczce z zamkowej wie\
y. Wybrałby kobietę walczącą, mo\
e
rozbójniczkę,
która wraz z nim dzieliłaby przygody i była równie twarda jak on.
Oczywiście jest opiekuńczy, ratuje udręczone dziewice. Ale nie kręcą go.
-A teraz- mówił dalej.- A teraz, ty& - Rozło\
ył ręce. W ogóle na nią nie patrzył.
Jestem spoko, pomyślała Gillian z rozkoszą. [ Pobierz całość w formacie PDF ]