[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pocałował z mieszaniną wściekłości i po\
ądania. I równie
gwałtownie odepchnął ją po chwili.
- Z
pij dobrze - powiedział. - Rano zawiozę cię na policję.
- Nie, nie. Wezmę taksówkę.
- Nie wez
miesz.
- NienawidzÄ™ apodyktycznych mÄ™\
czyzn!
- Jestem tylko dobrym gospodarzem - powiedział
Å‚agodnie. - Dobranoc, Katrin.
Zakręciła się na pięcie, otwarła szklane drzwi i znikła
wewnÄ…trz domu. Zapatrzony w rozgwie\
d\
one niebo, Luke
wypił wino. Dlaczego ją zaprosił? Dotychczas ten dom był
jego twierdzą, w której mógł skryć się przed światem. Być
sobą, jak lubił. Dlaczego nie usłuchał Ramona? San Francisco
to du\
e miasto, tak zdaje się powiedział. Nie musisz jej
spotkać...
Luke był tak wściekły, \
e najlepiej byłoby dla reporterów,
gdyby trzymali siÄ™ od niego z daleka.
Kiedy przyjechał po Katrin na posterunek, tłum
dziennikarzy wprost oblepiał tylne drzwi. Zatrzymał
samochód przed głównym wejściem. Katrin wsiadła prędko i
Luke ruszył z kopyta.
- Ramon puścił plotkę, \
e będę wychodziła tylnym
wyjściem - powiedziała cicho. - I dziennikarze w to uwierzyli.
- Jak poszło? - spytał Luke.
- Ju\
koniec. Mogę wracać do domu.
Mróz przeszedł mu po kościach. Nie był jeszcze gotów na
jej odjazd.
 - W jednym z hoteli w Nob Hill jest dzisiaj wielki bal
dobroczynny - powiedział. - Mam bilety od wielu tygodni.
Uwa\
am, \
e powinnaś tam pójść.
- Całkiem postradałeś rozum?! Ostatnia rzecz, o której
marzÄ™, to pokazywanie siÄ™ publicznie.
- Wstydzisz siÄ™ mnie, Katrin?
- Nie bÄ…dz
głupi! Po tym wszystkim, co znalazło się w
dzisiejszych gazetach, myślisz, \
e mogłabym pójść na
imprezę, na której pełno będzie ludzi, z którymi stykałam się
przed laty? Z mÄ™\
czyzną, o którym dziennikarze napisali, \
e
jest zapewne moim kochankiem?
To prawda, gazety napisały du\
o. Na pierwszych stronach
znalazło się zdjęcie pełnej wściekłości twarzy Luke'a.
- Nie zrobiłaś nic złego, nic, czego powinnaś się wstydzić
- powiedział dobitnie. - Czemu miałabyś się ukrywać?
Przeciwnie, powinnaś się tym szczycić.
- Całkiem oszalałeś.
- Jedziemy na Union Square kupić ci sukienkę
wieczorowÄ…. Do domu mo\
esz polecieć jutro.
- JesteÅ› autokratycznym, hardym tyranem!
- Ale te\
świetnie tańczę. - Zatrzymał auto przed
czerwonym światłem i uśmiechnął się do niej. - Lubisz
tańczyć?
- Uwielbiam - spojrzała nań spode łba. - Do tego jeszcze
jesteś zarozumiały.
- Do obelg wrócimy, kiedy orkiestra zrobi sobie przerwę.
- Czy\
bym była zmuszana do zrobienia czegoś, o czym
wiem, \
e tego robić nie powinnam?
- Tak.
- Co ty będziesz z tego miał, Luke? Nową rozrywkę?
Sposób na zabicie nudy?
- Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie - powiedział
kategorycznie. - Bo sam nie wiem, co powiedzieć.
 - No có\
, przynajmniej mówisz szczerze.
- Czy musimy analizować ka\
dy nasz postępek?
- Kiedy ja analizuję, to jest to samoobrona - powiedziała
Katrin. - Nie jestem pewna, czy zdajesz sobie sprawÄ™ z
wra\
enia, jakie robisz, kiedy tylko wchodzisz do jakiegoÅ›
pomieszczenia. Ka\
da kobieta, zarówno nastolatka, jak i
staruszka, wodzi za tobą oczami, jak za jakimś smakołykiem.
Z ubolewaniem stwierdzam, \
e mnie to tak\
e dotyczy.
Poczuł na karku falę gorąca.
- Daj spokój, Katrin!
- Mówię prawdę. Jesteś najseksowniejszym mę\
czyznÄ…,
jakiego kiedykolwiek spotkałam.
- Strasznie wyolbrzymiasz i dobrze o tym wiesz -
mruknÄ…Å‚.
- Nieprawda. Ale mniejsza z tym. WracajÄ…c do tego balu
dobroczynnego. Nie mogę pozwolić sobie na suknię balową.
Oszczędzam na dalsze studia.
- To będzie prezent. Ode mnie. - Głęboko nabrał
powietrza, \
eby stłumić budzące się w nim uczucie paniki. -
Chcę cię przeprosić, \
e odjechałem w środku nocy.
Ku jego rozpaczy, światła na najbli\
szym skrzy\
owaniu
zmusiły go do zatrzymania.
- Po raz trzeci pytam cię, Luke, dlaczego odjechałeś?
- Bo bałem się zostać?
- Bałeś się?!
- To przecie\
powiedziałem. - Co z tym światłem, do
cholery!? pomyślał. Czemu się nie zmienia?
- Bałeś się mnie?
- Bałem się tego, co ze mną zrobiłaś - warknął.
- Myślałam, \
e nie spodobało ci się kochanie się ze mną.
śe dlatego odjechałeś - powiedziała cichutko.
Luke zamarł na chwilę.
 - Nie spodobało mi się?! Mówisz powa\
nie? Kierowca za
nimi nacisnÄ…Å‚ na klakson. Z
wieciło zielone światło. Luke
gwałtownie wcisnął pedał gazu. - Więc co miałam sobie
pomyśleć? Uznałam, \
e byłam dla ciebie, mimo mał\
eństwa,
zbyt mało doświadczona. Zbyt niezręczna. Ju\
bardziej nie
mogła się pomylić.
- Uciekłem, gdy\
nienawidzę tracić kontroli nad sobą -
powiedział z trudem.
Dłonie na jej kolanach otwarły się powoli, rozluz
niły.
- Zauwa\
yłam.
- Zauwa\
asz zbyt wiele. Nie wiem, co jest w tobie
takiego, ale przez miesiąc powiedziałem ci więcej o sobie ni\

Ramonowi, którego znam od lat.
- To przez te moje du\
e, niebieskie oczy - rzuciła
zuchwale. Ze ściśniętymi ustami wjechał do gara\
u.
- Masz kupić najwspanialszą suknię i wszystko, co
jeszcze będzie ci potrzebne. I nie myśl o pieniądzach.
- Tak jest, sir - powiedziała głosem idealnej kelnerki.
Luke roześmiał się. Zły humor opuszczał go powoli.
- Przychodzi mi na myśl, \
e zanim poznałem ciebie,
prowadziłem okropnie nudne \
ycie - powiedział.
Wysiedli z auta i ruszyli przez plac.
- Chcesz wstąpić do Saksa? - zapytał.
- Chciałabym, \
ebyś zobaczył sukienkę dopiero
wieczorem - powiedziała Katrin, z policzkami płonącymi z
emocji.
Uśmiechnął się szeroko.
- W takim razie znajdziesz mnie w tym barze -
powiedział. Zdą\
ył wypić kieliszek dobrego wina i przeczytać
gazetę zanim Katrin wróciła.
- Wydałam sporo pieniędzy w trzech sklepach -
powiedziała radośnie.
- Z
wietnie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]