[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tyczy to w szczególności nazwisk organistowskich i kleszych...
Wydało mi się, \
e nadeszła najsposobniejsza chwila, aby opowiedzieć Natanielowi o
dziwnym zdarzeniu w bibliotece, o tajemniczej kartce:  DW�R W A

KACH  MEBLE.
28 GRUDNIA. POTEM NIEBOR�W.
Mistrz przyjął opowiadanie jako zarzut pod jego adresem i począł się
usprawiedliwiać.
 Nie sądz
, Tomaszu, \
e tylko ty jeden poszukujesz zabójców Herakliusza. I ja tak\
e
nie zaniedbuję naszej sprawy. Przedwczoraj odbyłem samochodowy rekonesans do
Przeklętnika, aby nieco szerzej ustalić związek między tą miejscowością a osobą nie
znanej ci bli\
ej czarnej kobiety. Niestety, podró\
moja nie okazała się owocna.
Przywiozłem jedynie legendę o właścicielu pięknego parku starych dębów, alei grabowej
i ruin pałacu na wzgórku. Był to ponoć szlachcic bardzo zamo\
ny, samotnik, nie\
onaty,
bezdzietny dziwak. Wiele lat przesiedział w swym domu studiując księgi, które
doprowadziły go do utraty wiary w Boga. Kler chcąc przywłaszczyć sobie majątek
ponurego szlachcica, wytoczył mu proces o ateizm. Ciało szlachcica zło\
ono na stosie i
spalono, prochy zaś, jak w sławnej sprawie A
yszczyńskiego, nabito w działa i  ku Tartarii
wystrzelono . Dwór i pałac zrównano z ziemią, jako miejsce przez Boga i ludzi przeklęte
 stąd na pewno i nazwa Przeklętnik. Zakazano na nim budować, orać i siać po wsze
czasy. Lecz, jak powiada legenda, niewiele zyskano na śmierci ateusza. Był on bowiem
na tyle sprytny, \
e domyślając się oczekującego go końca, ukrył gdzieś skarby przez
wierne sługi i do dziś nikt ich nie odnalazł...
 Co jest motywem wielu legend  dokończyłem.
Mistrz Nataniel niecierpliwie rozgarnął dłonią powietrze, odpędzając dym z
papierosów.
Chcesz poznać nazwisko przeklętego szlachcica? Nazywał się on... Baldarich-
Bałdrzych.
Oniemiałem.
Ju\
nazajutrz póz
nym wieczorem niespodziewanie odwiedził mnie sam mistrz. Co go
skłoniło do tak nieoczekiwanej rewizyty?
Wszedł do pokoju, poło\
ył na stole kapelusz, ale nie rozebrał się z futra. Nie
tłumaczył swego przybycia. Nie chciał spocząć na krześle. Stanął przy półkach z
ksią\
kami i formułując w myślach jakieś zdania, bezwiednie przesuwał dłonią po
grzbietach tomów.
Nagle odwrócił do mnie uśmiechniętą twarz i zapytał przeciągle:
 Dlaczego to podarowałeś mi portret opata Bernarda?
 Przeszkadza ci we śnie? Mąci uwagę i utrudnia pracę, denerwuje?  niepokoiłem
się.
 Nie, nie to  lekcewa\
ąco strzepnął palcami.  Po prostu na zebraniu poetów, gdzie
byłem przed chwilą, doszedłem do wniosku, \
e darowując portret chciałeś mi milcząco
wyrazić pewną myśl lub tylko tę myśl podsunąć. Jest w opacie Bernardzie coś dobrze mi
znanego i nienawistnego. Te fanatyczne oczy wlepione w jeden punkt i jakby pragnące
innym narzucić swą wolę i wiarę. Te chciwe palce gotowe zdławić ka\
dą cudzą myśl i
uczucie. Ludzkość, drogi Tomaszu, powinna przede wszystkim strzec się tych, którzy ją
pragną uszczęśliwiać.
Pomedytował krótką chwilę, a potem rzekł:
 Chciałbym, abyś uwzględnił i tę kwestię, kreśląc opatów sulejowskich sylwetkę
świątobliwego Bernarda. Przyszedłem to powiedzieć tobie, który równie\
nale\
ysz do
potomków nowych uszczęśliwiaczy ludzkości. Pamiętam, byli niedawno w Europie
budowniczowie szczęśliwego, ich zdaniem, ładu...
Nie była to jedyna wizyta tego wieczora. Myślałem wcią\
jeszcze nad słowami
Nataniela, gdy załomotano do drzwi. Otworzyłem je czym prędzej i oczom moim
ukazała się dorodna postać Piotra. Od fioletowo\
ółtego punkczubu poprzez
napuchaconą kurtę Rangersów po haftowane kowbojki.
 Druhowi cześć!  dziarsko zakrzyknął Piotr pakując się do środka.  Akurat byłem
w stolicy, pomyślałem więc, \
e dobrze będzie do druha wpaść. Tym bardziej \
e kilka dni
temu Marek znalazł tę błyskotkę koło wie\
y świętej pamięci profesora.
Tu sięgnął do przepastnej kieszeni i na jego dłoni zabłysła brosza, której srebrne
oksydowane pasemka misternie oplatały nacięty w kształt krzy\
a ciemny nefryt.
 Pomyśleliśmy, \
e druhowi bardziej się ona przyda ni\
nam...
śe się przyda  nie wątpiłem. Tylko nie bardzo jeszcze wiedziałem do czego.
ROZDZIAA
SZ�STY
BROSZA Z NEFRYTEM " JAK POZNAA
EM PROFESORA PRONOBISA "
STRZAA
Z UKRYCIA " WYRUSZAMY DO A

K " O ZWYCZAJACH
CHIC
SKICH GANGSTER�W " POCZ
TKI ZAKONU CYSTERS�W "
ROZM�WKI PRZEST
PC�W " WPADKA MISTRZA NATANIELA "
WEHIKUA
W ROLI AMFIBII
Niosąc ze sobą niespodziewaną odwil\
nadszedł wieczór drugiego dnia świąt Bo\
ego
Narodzenia. Poło\
yłem przed sobą na stole broszę przywiezioną przez Piotra i jąłem
wpatrywać się w nią uwa\
nie, jakby sam jej wygląd mógł odpowiedzieć mi na pytanie, do
kogo nale\
ała. Ale brosza milczała i na nic się zdały oględziny nawet przez lupę.
Wiedziałem o niej tyle co i na początku, a podsunęło mi to moje wykształcenie: \
e [ Pobierz całość w formacie PDF ]