[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sobie sprawę, co właściwie powiedział.  To znaczy. . . nikt do tej pory nie zo-
stał zjedzony, prawda? A więc nie ma się czym przejmować. To na pewno nie
było niebezpieczne. . . cokolwiek to było  szybko zmienił temat.  Synu, jeże-
li obiecasz mi, że będziesz zachowywał się rozsądnie. . . Nie będziesz narażał na
szwank zdrowia ani reputacji  dam ci więcej swobody.
 Och!  było to westchnienie pełne nadziei.
 Kontakty z magami powinny poprawić twoją znajomość lengore oraz oby-
czajów tamtego kraju  ciągnął Atael.  Postaraj się wyciągnąć z tego jak naj-
większe korzyści. Zaufam ci i nie będę wymagał, byś opowiadał się ze wszystkie-
go, co robisz, nauczycielom, lordowi Stallanowi albo matce. Ale jeżeli będziesz
chciał wyjść poza mury  to nigdy bez ochrony, pamiętaj. I zapisuj to, czego do-
wiesz się o magii. Może okazać się bardzo pożyteczne. Przemyślę też twój udział
w wiosennej kampanii. Chyba jesteÅ› zadowolony?
Wyciągnął do syna rękę, a ten ucałował ją z powagą.
 Tak, ojcze, całkowicie. Jestem bardzo wdzięczny.
 Nie zasłużyłeś na to, rozumiesz?
182
 Tak, tato.
 Dobrze. Chyba powinieneś się przespać. Przecież całą noc wędrowałeś po
puszczy.
Król poklepał syna po policzku, po czym ruszył ku wyjściu. Wspominał przy-
godę chłopców w Ustronnej Wieży. Porozmawiać z  duchem ? Tak, rzeczywiście
będzie musiał z nim porozmawiać. Bardzo poważnie.
* * *
 Możemy tylko domyślać się, skąd przybyli i co zamierzają  mówił Se-
kretarz.  Odmienny język. Ignorują nasze próby jakiegokolwiek zbliżenia. Nie
chcieli nauczyć się nawet tak prostych, niezbędnych słów jak  chleb czy  woda .
Teraz tylko trzech ich zostało z dziesięciu.
 Resztę wybiliście?  rzucił Promień zgryz
liwym tonem, wspinajÄ…c siÄ™ po
krętych schodach za królewskim urzędnikiem. Druga wizyta w Pokutnej Wieży
odświeżyła jego przykre wspomnienia, choć tym razem nie przebywał tu w cha-
rakterze więz
nia.
 Dwóch poległo, gdy ich oddział ogarnęło nasze wojsko. Następny rzucił
się na miecz. Z siedmiu jeńców zostało czterech od razu po pierwszej nocy, kiedy
podusili własnych towarzyszy  wyliczał Sekretarz beznamiętnie.  Dopiero
wtedy ich rozdzielono. Ostatni zagłodził się już w tutejszej celi. Zdaje się, że
niewolę mają za ostateczną hańbę i wolą wybrać śmierć.
 Odważni są, nie da się ukryć  mruknął Stalowy z tyłu.
 Czemu im nie ułatwicie samobójstwa? Tracą na wartości z każdym
dniem  rzekł Koniec prowokacyjnie.  Jeńcy, których nie da się przesłuchać.
A po tak długiej niewoli sami już pewnie nie znają rozmieszczenia własnych sił.
To bezsens.
Sekretarz przystanął i spojrzał w dół schodów na Mówcę.
 Razem z nimi zdobyliśmy ich broń. Broń, jakiej dotąd nie miałem w ręku
ani nie widziałem na oczy. To ona daje im przewagę w tej wojnie. Gdyby udało
się zmusić, przekupić czy zastraszyć choć jednego z więz
niów, aby pokazał, jak
taką skonstruować, byłoby to znaczącym postępem.
 Nie potraficie skopiować łuku albo ulepszonej kuszy?
 Gdybyż to była kusza. . . wszystko byłoby prostsze  odparł O hore.
 A czemu mamy oglądać jeńców, skoro są tak mało użyteczni?
 Jego Wysokość uważa, że może to przynieść niespodziewane korzyści. Po-
dejrzewamy związki. . . dlatego chcieliśmy kontaktu z Kręgiem. Może nic z tego
nie wyniknie, a może uchwycimy jakąś nić przewodnią.
Nie były to zbyt klarowne wyjaśnienia, lecz gdy stanęli wreszcie na najwyż-
szej kondygnacji więzienia, wszelkie inne komentarze przestały być potrzebne,
przynajmniej na razie.
183
Gdyby spojrzeć na plan wieży z góry, narzuciłoby się skojarzenie z pokrojo-
nym na sześć części okrągłym ciastem. Jedna cząstka i kawałek wolnej przestrzeni
pośrodku stanowiły podest schodów oraz korytarzyk, pozostałe tworzyły pięć nie-
wielkich cel ze stalowymi prętami zamiast drzwi. Więz
niowie mogli widzieć się
nawzajem, lecz nie byli w stanie się dotknąć. Chłopcy natychmiast zrozumieli,
co miał na myśli Sekretarz, mówiąc  podejrzewamy związki . Kamyk wymie-
nił porozumiewawcze spojrzenia z Końcem. Wystarczająco długo żyli na wyspie
Jaszczur, gdzie zachowało się wiele kamiennych wizerunków dawnych mieszkań-
ców, by od razu dostrzec niezwykłe podobieństwo osadzonych tu ludzi do tam-
tych rzez
b, a także do malunków ocalałych na ścianach podziemnych korytarzy.
Mężczyz
ni byli czarnowłosi i ciemnoskórzy, w intensywnym brązowym odcie-
niu prażonego ziarna. Wysokie kości policzkowe, wąskie podbródki, skośne oczy
oraz wydatne nosy jak kliny  wszystkie te elementy były już chłopcom znane.
Przedtem widywali je rozproszone w twarzach przyjaciół i znajomych albo w lu-
strach, teraz ujrzeli zgromadzone wszystkie naraz w tych obcych fizjonomiach.
Kiedy dwaj więz
niowie wstali, można było przekonać się także, że są niewiary-
godnie wysocy. Trzeci spał lub udawał obojętność, jawiąc się jako bezosobowy
tobół nakryty derkami i sianem.
 Przodkowie. . . !  wyrwało się Stalowemu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]