[ Pobierz całość w formacie PDF ]

musieli ją ratować przed wpadnięciem na ściany i innych uczniów.
- Oczywiście, że umiemy. Tylko to wygląda jak kupka zlepionych ze sobą literek.
 Ron nie był w dobrym humorze. Znalezienie krawata zajęło mu całe pół
godziny i teraz byli spóz
nieni na śniadanie. Na dodatek Hermiona odmówiła
rzucenia zaklęcia prasującego na jego szaty sugerując, że powinien bardziej
dbać o swoje rzeczy. Więc głodny i pognieciony, nie miał nastroju na słuchanie
wymówek.
- Ron, kilka tekstów w bibliotece jest napisanych w tym języku.
- No i?
- No i jesteście niemożliwi! Obaj!
- To znaczy, że możesz to odczytać?  wtrącił Harry, podbiegając by dogonić
Rona.
- Oczywiście, że mogę!
Gryfon miał nadzieję, że wyraz jego twarzy przypomina teraz minę zbitego
szczeniaczka. Nic tak nie działało na Hermionę ta mina.
- No dobrze, przeczytam ją, ale naprawdę uważam, że powinniście się nauczyć
staroangielskiego. Napisanych jest tak kilka fascynujący& Przestań tak na mnie
patrzeć, Ronaldzie Weasley!
Napięcie pomiędzy dwójką zakochanych rosło w każdej chwili. I to było&
normalne. Harry wiedział, że za kilka minut się pogodzą i znowu będą parą
gołąbków. Podejrzewał, że obydwoje lubią te kłótnie. To było takie małe
urozmaicenie. I w momencie, gdy Hermiona mówiła coś o  zerowej motywacji do
nauki , Gryfon otworzył drzwi Wielkiej Sali.
Cisza.
Ta cisza wydawała się być nierealna. Wszystkie pary oczu zwrócone były na
naszą trójkę bohaterów.
- No i się zaczęło  wyszeptał Ron, gdy ruszyli w stronę swoich miejsce.
- Ciekawe czy robili tak za każdym razem, gdy ktoś wchodził, czekając na mnie.
Czuł śledzące go spojrzenia. Już w Pokoju Wspólnym Hermiona powiedziała mu,
że najlepszym sposobem przetrwania, będzie ignorancja. Nawet jeśli było to
cholernie trudne. Kiedy tylko usiedli, zalał ich ogrom pytań.
- To prawda?  Seamus niemal podskakiwał na swoim miejscu.  To, co piszą w
Proroku. To prawda?
- Najpierw pokażcie mi artykuł. Póz
niej wam powiem.  Harry chwycił gazetę, a
wielki nagłówek od razu uderzył go w oczy.
Rita Skeater donosi!
Harry Potter jest MagicznÄ… KreaturÄ…!
Doniesiono nam, że w sobotę, 12 września, Harry Potter, Chłopiec  Który 
Przeżył  By  Zostać  Mężczyzną  Który  Wygrał, zgłosił do Ministerstwa
otrzymanie magicznego spadku. Zapoczątkowało to falę pytań na całym świecie:
dlaczego przebiegło to tak dyskretnie? Czy stoi za tym jakiś poważny spisek?
Harry Potter przebywa w blasku fleszy już od urodzenia i do tej pory nikt nie
ośmielił się wspomnieć o dziedzictwie Bohatera. I cóż to jest za dziedzictwo!
Harry Potter jest Diligarianem. Jest to starożytna, bardzo rzadka i bardzo
potężna wróżkowa rasa. Czy to właśnie dzięki mocom tej rasy, Wybrańcowi
udało się pokonać Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać? Z tym pytaniem
zwróciłam się do eksperta, Gertrudy Spindleton, która&
Harry przestał czytać dalej. I tak wiedział, o czym będzie reszta. Bla bla bla,
spisek, bla bla bla, Harry był superbohaterem o niezwykłej mocy, bla bla bla, Rita
Skeater wiedziała o tym od samego początku. Koniec. Przez ostatni rok
dziennikarka pisała podobne artykuły i ktoś mógłby powiedzieć, że Harry jest
chodzÄ…cym bogiem.
- Zadziwiające. Napisała coś prawdziwego. Panna Skeater musi tracić wenę. 
Harry podał gazetę Ronowi.
- A więc to prawda?  zapytał Dean.
- Ta część o mnie jako superbohaterze? Och, nie. Poza tym nie znoszę
spandeksu*.
- Huh? Spandeksu? Pytam o część o tobie jako& eee&
- Dilgarianie  mruknęła Hermiona zza książki Dumbledore a.
- Dokładnie.
O dziwnych sytuacjach najlepiej jest mówić w normalny sposób.
A co w ogóle jest normalne w tym świecie?
- Ano, jestem.
Reszta Wielkiej Sali, która wciąż słuchała z zapartym tchem, w końcu wypełniła
się szeptami. Po chwili Harry został otoczony wianuszkiem ludzi zadającym
pytania.
- Masz skrzydła?
- Możesz kontrolować ludzi przez ich myśli?  Hmm& Może Harry powinien
przeczytać ten artykuł.
- Gdzie chowasz skrzydła?
- Czy to prawda, że możesz strzelać promieniami światła ze swoich palców? 
Tak, Harry zdecydowanie powinien przeczytać artykuł. Co ta baba tam napisała?
Pytania wciąż nadchodziły; ludzie przepychali się, żeby być bliżej Harry ego.
- Wystarczy!
Sala ucichła i wszyscy odwrócili się ku z
ródłowi krzyku.
Malfoy?
- Jeśli naprawdę jesteście tak żałośni, żeby podniecać się zwykłym spadkiem,
nie ma już dla was nadziei  powiedział głośno Z
lizgon. Jego pogardliwa
postawa działała pełną mocą.  Czy tak dziękujecie wojennemu bohaterowi? Nie
wygląda dziwniej niż zwykle. Naprawdę, to tylko Potter.
Draco omiótł tłum spojrzeniem i wyszedł z Wielkiej Sali; jego osobisty wianuszek
dziewczyn dreptał tuż za nim. Ludzie zaczęli wracać na swoje miejsca i Harry,
pomimo że wciąż słyszał szepty na swój temat, mógł odetchnąć w miarę
spokojnie.
Ale& czy to, co przed chwilą się zdarzyło, nie było czasem snem?
- Może coś sobie wyobrażam  zaczął Ron, gapiąc się na drzwi  ale& czy
Draco Malfoy, Człowiek Fretka we własnej osobie, właśnie pomógł& Harry emu?
- Och, dorośnij, Ron.  Hermiona jeszcze ani razu nie wynurzyła się zza ksiązki.
Musiała być naprawdę dobra.  Nie możesz zaprzeczyć, że od zakończenia
wojny nawet on się zmienił. Przestał w końcu zaczepiać Harry ego.
- Ale teraz nawet w piekle musiało powiać chłodem.
- Język, Ronaldzie!  nawet sycząc nie oderwała wzroku od tekstu.
- To było dziwne.  Harry wsadził sobie do ust kawałek pomarańczy. Wciąż czuł
na sobie spojrzenia, ale do tego był w miarę przyzwyczajony.
- W zasadzie macie teraz coś, co was łączy. Pewnie czuje się zazdrosny, że
wszyscy traktują twój spadek jako coś wielkiego, podczas gdy jego kompletnie
ignorujÄ…. Wile sÄ… bardzo narcystyczne.
- Może sobie wciąć całą tą uwagę. Ja jej nie potrzebuję.
Trójka zajęła się w końcu jedzeniem. Hermiona wciąż zaczytywała się w książce,
podczas gdy Ron wciÄ…gnÄ…Å‚ Harry ego w rozmowÄ™ o artykule na temat Armat
Chudley a. Wkrótce dołączyli do nich Dean, Seamus i Neville. Nie przestali
jednak posyłać mu dziwnych spojrzeń, próbując dostrzec jakąś zmianę. Gryfon
podniósł głowę i zerknął na stół nauczycielski. Dyrektor posłał mu dwa uniesione
w górę kciuki, a Severus, to znaczy profesor Snape, skinął lekko głową. Ledwo
zauważalnie, ale zawsze. Harry od razu poczuł się lepiej.
* * *
Dzień mijał w miarę spokojnie. Nauczyciele nie traktowali go inaczej nie
zazwyczaj. McGonagall wciąż była surowa, Flitwick wciąż był oderwany od
rzeczywistości, a Hagrid poklepał go po plecach i przeprosił, że nie może mu
zbyt wiele pomóc.
- Obawiam się, cholibka, że nie wiem zbyt dużo o wróżkach, Harry. To nie moja
działka.
- Nic się nie stało, Hagridzie. Sam nie wiem o nich zbyt wiele.
Jego koledzy i koleżanki otrząsnęli się z szoku i w końcu zaczęli robić to, czego
się po nich spodziewał. %7łartowali, plotkowali i drażnili się z nim. Kilkoro z nich
podchodziło do niego z pytaniami o jego nowe  super moce . Niektóre z nich
wydawały się być naprawdę fajne i razem z Ronem spisali całą listę, żeby móc ją
potem pokazać Hermionie.
- Och, to jest niezłe!  wykrzyknął rudzielec, gdy pierwszoroczny Krukon, uciekł
nie czekajÄ…c na odpowiedz
.  Mam nadzieję, że możesz przechodzić przez
ściany. Pomyśl ile szlabanów można uniknąć. To nawet lepsze niż laser w
oczach. [ Pobierz całość w formacie PDF ]