[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nego. Wreszcie dotknÄ™liÅ›my siÄ™ ramionami. Popatrzy­
liśmy na siebie. W jego oczach dojrzałam smutek.
204
Wiec się zaczął. Plac Ludowy był pomniejszoną
wersją placu Tian'anmen bez Bramy Niebiańskiego
Spokoju, toteż na tę uroczystość ozdobiono najwyższy
w polu widzenia budynek, ponury, wzniesiony w stylu
sowieckim ratusz z płaskim dachem. Udekorowano go
mnóstwem czerwonych flag i transparentów, pod nim
zaś ustawiono prowizoryczne podium. Wielotysięczne
tłumy, zebrane u stóp podium, krzyczały:  Nasze życie
zawdzięczamy partii komunistycznej! Nasze szczęście
zawdzięczamy Przewodniczącemu Mao!".
Mnie i resztę skazańców zepchnięto z ciężarówki,
pod eskortą poprowadzono do ratusza i zamknięto
w ciemnym pomieszczeniu. Z
mierdziaÅ‚o tam odchoda­
mi, bo kilku więz
niów już narobiło w spodnie. Inni
zaczęli wrzeszczeć i gadać od rzeczy.
Strażnicy bezskutecznie próbowali ich uciszyć, wa­
ląc kolbami karabinów, a wywoływanych po nazwisku
wypychali kolejno na podium. Ilekroć otwierały się
drzwi, fala sloganów uderzała nas w twarze.
Zaczęłam siÄ™ rozglÄ…dać za Dzikim Imbirem. W gÅ‚o­
wie miałam zamęt. To wszystko budziło teraz mój
sprzeciw. Nie mogÄ™ dopuÅ›cić, aby Dziki Imbir zamor­
dowała Zimozielonego, a mnie wtrąciła do więzienia.
Muszę przerwać milczenie. Poczułam w ustach smak
żalu. Po raz pierwszy pomyślałam, że Dziki Imbir nie
jest tego warta.
 Dziki Imbir! Dziki Imbir!  krzyknęłam. Choć
strażnicy skopali mnie i przewrócili, wrzeszczałam
dalej.
Dziki Imbir nie prowadziła wiecu. Pewnie dopiero
póz
niej wygłosi ważne przemówienie. Powiedziała
205
mi kiedyś, że Przewodniczący Mao zawsze ostatni
zabiera głos.
WywoÅ‚ano Zimozielonego. Zanim strażnicy wy­
pchnęli go na podium, odwrócił się i spojrzał na mnie.
Wyczułam, iż żegna się ze mną na zawsze.
 Wrócę pod postacią drzewa  uśmiechnął się
przez łzy  i sprawię, że twoje życie będzie zielone.
Jeśli kiedykolwiek odzyskasz wolność, proszę cię,
odwiedz
moją babkę na górze Bei. Ma dziewięćdziesiąt
trzy lata i mieszka na szczycie tej góry, w świątyni
nazywanej Z
wiÄ…tyniÄ… na Skale. Powiedz jej, żeby za­
wsze przy pełni księżyca wypatrywała pod łóżkiem
cykającego świerszcza. Dzikiemu Imbirowi oddaj
wszystkie moje guziki z Mao i książki. I powiedz, że
byłem dumnym antymaoistą.
Miał na sobie zakrwawioną białą koszulę i niebieskie
spodnie. Za kilka minut zostanie mÄ™czennikiem. ZaÅ‚a­
małam się.
 Precz z antymaoistami!  dobiegały z megafonu
okrzyki.  Precz! Precz! Precz!
Już znajdowałam się w piekle. Uważałam, że należy
zburzyć świat, po którym Dziki Imbir będzie chodzić
w aureoli maoistki, zamiast odczuwać skruchę. Moje
sumienie buntowało się przeciw sercu. Zbierałam się
na odwagę, oczami szukałam mikrofonu, w myślach
układałam przemówienie. Doskonale wiedziałam, co
powiem. Powiem, że mam dość udawania. Póz
niej
wygarnę całą prawdę. Całą prawdę, począwszy od
szafy, a na rozmowie za kulisami skończywszy.
206
ZÅ‚amiÄ™ obietnicÄ™, ogÅ‚oszÄ™, że już nie kocham Dzi­
kiego Imbiru.
Przez mikrofon wywołano  więz
niarkÄ™ Jawor". Straż­
nik szponiastymi łapskami chwycił mnie za ramiona,
ścisnął i wypchnął na podium. Ustawiono mnie w tym
samym rzędzie co Zimozielonego.
Obróciłam się do niego. Oczy miał zamknięte, brodę
uniesionÄ…, twarz naznaczonÄ… smutkiem.
Wpatrywałam się w mikrofon. Nogi mi się trzęsły,
pierś falowała.
Przede mną wyrósł mężczyzna o małych oczkach
i tÅ‚ustych policzkach, z nożyczkami i elektrycznÄ… golar­
ką w dłoniach. Strażnik złapał mnie za ręce, wykręcił
je do tyłu i związał. Popchnięta, musiałam klęknąć.
Pofałdowany podbródek tłuściocha, który zaczął mnie
golić, nagle przysłonił mi niebo.
W tłumie zakotłowało się jak w kopcu termitów.
Moje włosy pękami spadały na ziemię. Pomyślałam,
że skubią mnie jak kurę na targu.
Mówiłam sobie, że muszę czekać i przemówić do
tłumu w odpowiedniej chwili.
Wywołali kogoś innego, a mnie dz
wignęli z kolan
i zepchnęli z podium.
UÅ›wiadomiÅ‚am sobie, że nie bÄ™dÄ™ miaÅ‚a okazji wy­
jawić prawdy. Jakaż byłam głupia! Niektórym więz
­
niom pozwalano stanąć przed mikrofonem, bo nie
mogli mówić  mieli usunięte struny głosowe!
W rozpaczy wyrywałam się i kopałam z całych sił.
Strażnik walnął mnie kolbą w świeżo ogoloną głowę.
207
Przy placu stały zaparkowane ciężarówki, do których
znów zaczÄ™to nas Å‚adować. Strażnicy popchnÄ™li Zimo­
zielonego do pierwszej, mnie poprowadzili do drugiej.
WyrwaÅ‚am siÄ™ i rzuciÅ‚am na niego. Histerycznie wy­
krzykiwałam jego imię. Padłam na ziemię. Nadbiegło
jeszcze czterech strażników i próbowaÅ‚o mnie uspoko­
ić, ale byÅ‚am jak oszalaÅ‚a i gotowa na wszystko. Trzy­
małam Zimozielonego za nogę. A
zami oblewałam mu
spodnie. Już za póz
no. Nie ma dla niego ratunku. Za
póz
no odzyskaÅ‚am rozum. PomogÅ‚am Dzikiemu Im­
birowi go zamordować.
Gdzie jest Dziki Imbir? JeÅ›li oczy nie widzÄ…, ser­
ce pozostaje czyste  przemówiÅ‚ do mnie gÅ‚os mo­
jej zmarłej babki. Jaka Dziki Imbir jest sprytna, że
siÄ™ teraz ukrywa. Ale na pewno skÄ…dÅ› nas obserwuje
i widzi każdy szczegół. Odlicza ostatnie minuty,
kiedy Zimozielony może jeszcze oddychać, a ja kÄ…­
pać siÄ™ w sÅ‚oÅ„cu. Czyżbym myliÅ‚a siÄ™ od pierwsze­
go dnia naszej znajomoÅ›ci? Czy kiedykolwiek za­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]