[ Pobierz całość w formacie PDF ]

SÅ‚yszÄ…c przera\
one okrzyki członków Rady, Kuli roześmiał się dziko. Rozkazał gwardzistom
rzucić ciało koło stosu innych. Kiedy to zrobili, gestem nakazał wszystkim wyjść z komnaty.
ZamknÄ…Å‚ za wszystkimi drzwi.
Miał zawroty głowy. Otaczały go białe, dziwne twarze rozpływające się we mgle.
Krew płynęła po jego skórze. Wiedział, \
e musi to zrobić prędko lub nie zrobi tego nigdy.
Zgrzyt wydobywanego z pochwy miecza wypełnił komnatę.
- Brule, jesteÅ› tu?
- Tak, panie - twarz Pikta zdawała się być tu\
obok, ale jego głos dochodził z
odległości setek kilometrów i lat.
- Pamiętaj o przysiędze. Ka\
im się cofnąć.
Lewą ręką odsunął tych, którzy stali bli\
ej niego. Uniósł miecz. W ten cios wło\
ył całą
siłę, jaka jeszcze drzemała w jego mięśniach. Miecz wbił się po rękojeść w drzwi i futrynę
zamykajÄ…c na zawsze komnatÄ™.
Zatoczył się jakby był pijany.
-Niech komnata ta będzie podwójnie przeklęta. Ciała le\
Ä…ce tam niech zgnijÄ… w niej i
zostaną na zawsze, symbolizując złamanie potęgi Wę\
a Tu i teraz przysięgam, \
e przez
wszystkie ziemie i morza będę ścigał ludzi-wę\
y. Nie zaznam spokoju, dopóki wszyscy nie
zginą. Dopóki dobro nie zwycię\
y zła. Przysięgam... ja... król... Yalusji... Kuli...
Kolana ugięty się pod nim, a twarze stojących wokół ludzi zawirowały. Kuli padł na
podłogę, twarzą do ziemi.
Doradcy biegali tam i z powrotem jęcząc. Nie wiedzieli co zrobić. Ka-nu roztrącił ich
pięściami wściekle klnąc.
- Odsuńcie się durnie! Chcecie, aby ostatnia iskra \
ycia, która jeszcze się w nim tli,
zgasła przez waszą głupotę? Brule? Ju\
jest martwy, czy będzie \
yć? - zapytał pochylonego
nad królem wojownika.
- Martwy? - Brule zaśmiał się drwiąco. - Nie tak łatwo zabić człowieka takiego jak on.
Brak snu i stracona krew osłabiły go... Yalko! Ma parę głębokich ran, ale \
adna nie jest
śmiertelna. Lepiej jednak by było, \
eby ci krzyczÄ…cy durnie sprowadzili tu szybko jakieÅ›
kobiety.
Nagle oczy Brule rozbłysły.
-Na Yalkę! Nie myślałem, Ka-nu, \
e w czasie upadku i degeneracji jaki mamy teraz,
mo\
e \
yć ktoś taki jak on. Ju\
za parę dni będzie siedział w siodle. Niech się wtedy ludzie-
wÄ™\
e strzegą Kulla z Yalusji. Na Yalkę! To będzie wspaniałe polowanie! Pod rządami takiego
człowieka czekają nas lata dobrobytu i spokoju.
OÅ‚tarz i skorpion
- Bo\
e pełznącej ciemności! Pomó\
mi!
Na zimnej, marmurowej posadzce klęczał szczupły chłopiec. Jego serce przeniknęło
większym chłodem, ni\
zimno kamieni, na których klęczał. W panującym w komnacie
półmroku, ciało młodzieńca zdawało się świecić niczym kość słoniowa.
Ponad nim, w ciemności widać było sklepienie z lapis lazuri. Naprzeciwko drzwi
błyszczał złoty ołtarz, na którym stał wspaniale wyrzez
biony w krysztale posÄ…g skorpiona.
- Wielki Skorpionie! -jęczał młodzieniec. -Pomó\
swemu wyznawcy! Dawno temu
Gonra zwany Mieczem, skonał na stosie ciał barbarzyńców chcących zbezcześcić twoją
świątynię. On był jednym z moich największych przodków. A ty, jak powiedzieli kapłani,
obiecałeś pomagać rodowi Gonry przez wszystkie wieki.
- Wielki Skorpionie! Jeszcze nigdy \
aden mÄ™\
czyzna ani kobieta z tego rodu nie
prosili cię o wypełnienie tej obietnicy. Ale teraz, gdy nadeszła godzina wielkiej potrzeby,
przyszedłem tu, by błagać cię o spełnienie tamtej obietnicy. Przypomnij ją sobie! Na krew
wypitą przez miecz Gonry! Na krew, która wypłynęła z jego ciała!
- Wielki Skorpionie! Mój wróg to arcykapłan Czarnego Cienia zwany Thuronem. Król
Yalusji, Kuli, wyruszył z miasta o purpurowych wie\
ach. Ogniem i mieczem karze kapłanów
Czarnego Cienia. Oni nadal składają ludzkie ofiary swym czarnym, dawnym bogom. Urągają
mu. Ale zanim zdoła nadejść król, ja i dziewczyna, którą kocham, nie będziemy ju\
wśród
\
ywych. Zanim nas uratuje, zostaniemy zło\
eni w ofierze na czarnym jak noc, ołtarzu
świątyni Wiecznego Mroku. Thuron obiecał, i\
nasze ciała poddane zostaną starodawnym,
obrzydliwym obrzędom, zaś nasze dusze poświęcone bogu kryjącemu się od wieków w
czarnym Mroku.
- Kuli zasiada na tronie Yalusji. PodÄ…\
a teraz nam z pomocÄ…. Lecz nadal ukrytym
pośród gór miastem rządzi Thuron. Teraz ściga on mnie. Wielki Skorpionie, pomó\
swemu
słudze! Przypomnij sobie Gonra! On oddał za ciebie \
ycie walcząc z barbarzyńcami z
Atlantydy, którzy ogniem i mieczem piętnowali Yalusję.
Młodzieniec pochylił się. Jego głowa opadła na piersi. Wielki posąg zdawał się
świecić w półmroku, który okrywał salę. Dziwny bóg nie dał swemu wyznawcy \
adnego
znaku, i\
słyszy jego prośby. [ Pobierz całość w formacie PDF ]