[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jest tutaj. - Odwróciła się do Taylora i podała mu słuchawkę.
- Do ciebie, Paul Bailey.
Nie odrywajÄ…c wzroku od jej twarzy, wyjÄ…Å‚ jej z rÄ™ki sÅ‚u­
chawkę, ale gdy chciała opuścić pokój, przytrzymał ją za
nadgarstek.
- ZostaÅ„. - PoczekaÅ‚, aż skinęła twierdzÄ…co gÅ‚owÄ… i do­
piero wtedy ją puścił.
Rozmowa Taylora ograniczała się do monosylabowych
odpowiedzi, na które B.J., stojąc w odległym kącie pokoju
i wpatrując się w strugi deszczu na szybie, starała się nie
zwracać uwagi. Czuła, że jej impet osłabł. Wszystko jedno,
pomyślała, wzdychając z rezygnacją. Powiedziała już dość,
aby zapewnić sobie pracę w psiarni, o której wspomniała
106 NORA ROBERTS
Daria. Przyłożyła czoło do chłodnej szyby. Dlaczego musiała
się zakochać w tak trudnym, nieznośnym facecie!
- B.J. - Przestraszyła się, słysząc nagle swoje imię. -
Spakuj się - nakazał i podszedł do drzwi.
Zamknęła oczy, usiłując przekonać się w myślach, że tak
będzie lepiej. Odejdzie stąd. Przynajmniej nie będzie z nim
związana służbowo. Kiwając głową w milczeniu, odwróciła
się znów do okna.
- Na trzy dni - dodał, zaciskając dłoń na klamce.
- Co takiego? - Zdezorientowana odwróciła się, patrząc
na niego z mieszaniną bólu i zdumienia.
- Wyjedziemy razem na trzy dni. BÄ…dz
gotowa za kwa­
drans. - Na widok jej nachmurzonej miny, twarz mu zÅ‚agod­
niaÅ‚a. - B.J., ja wcale ciÄ™ nie zwalniam. - TelefonowaÅ‚ me­
nedżer jednego z moich hoteli, jest pewien problem, z któ­
rym muszę sobie poradzić. Pojedziesz ze mną.
- Pojadę z tobą? - Pomasowała skroń, jakby miało to jej
pomóc w myśleniu. - Po co?
- Po pierwsze, dlatego, że tak mówiÄ™. - SkrzyżowaÅ‚ dÅ‚o­
nie na piersiach. Wyglądał teraz jak prawdziwy szef-praco-
dawca. - A po drugie, ponieważ chcę, by moi menedżerowie
zdobywali nowe doÅ›wiadczenia. BÄ™dziesz mieć okazjÄ™ zoba­
czyć, jak są zarządzane inne hotele.
- Ale ja nie mogÄ™ stÄ…d tak od zaraz wyjechać - zaprote­
stowała. - Kto tu się wszystkim zajmie?
- Eddie. Naprawdę czas, by się usamodzielnił-
- Ale w weekend przyjeżdżają nowi goście i...
- BÄ…dz
gotowa na dole za dziesięć minut, B.J. - zakoÅ„­
czyÅ‚ dyskusjÄ™, zerkajÄ…c na zegarek. - JeÅ›li bÄ™dziesz siÄ™ ociÄ…­
gać, pojedziesz tak jak stoisz.
NIEODPARTY UROK 107
Tę bitwę przegrała. Ile nerwów będzie ją kosztować
wspólny wyjazd z Taylorem! Biznes, przypomniała sobie.
Powinna myśleć wyłącznie o biznesie.
Zła, że ją pokonał, zawołała:
- Nie mogę tak po prostu wyjechać! Nie powiedziałeś
nawet, dokąd jedziemy! Nawet nie wiem, czy brać kurtkę,
czy bikini...
Cień uśmiechu pojawił się na jego wargach.
- Bikini. Jedziemy do Palm Beach.
Niebawem okazało się, że to nie koniec niespodzianek na
dziÅ›. W drodze na lotnisko przychodziÅ‚y jej na myÅ›l wszy­
stkie możliwe nieszczęścia, jakie mogÅ‚y siÄ™ wydarzyć pod­
czas jej nieobecnoÅ›ci. UdzieliÅ‚a personelowi tylko lakonicz­
nych instrukcji. Tyle, ile zdążyła.
Gdy otworzyła usta, by zaatakować Taylora, powstrzymał
ją jednym ostrym spojrzeniem. Cierpiała więc w milczeniu.
Na lotnisku okazało się, że nie lecą samolotem rejsowym,
ale prywatnym samolotem Taylora, który był już gotów do
startu. B.J. staÅ‚a bez ruchu i patrzyÅ‚a na maÅ‚Ä…, zgrabnÄ… ma­
szynę, podczas gdy Taylor wyjmował z samochodu bagaże.
- B.J., nie stój na deszczu. Wsiadaj.
- Taylor... - Nie baczÄ…c na deszcz, który laÅ‚ coraz moc­
niej, odwróciła do niego głowę. - Chyba powinnam coś ci
wyznać... Nie jestem dobra w lataniu...
- W porządku. - Wziął bagaże pod ramię i chwycił ją za
rękę. - Większość pracy wykonuje autopilot.
- Taylor, ja mówiÄ™ poważnie - zaprotestowaÅ‚a, gdy za­
czął ciągnąć ją do środka.
- Robi ci siÄ™ niedobrze? - spytaÅ‚. - Możesz wziąć pro­
szek, nie ma sprawy.
NORA ROBERTS
108
- Nie. - Przełknęła ślinę i uniosła ramiona. - Paraliżuje
mnie strach.
- A więc znalazłem twój słaby punkt. - Pogładził ją lekko
po włosach. - Czego się boisz?
- Głównie wypadku.
- Możesz to okreÅ›lić bliżej? - powiedziaÅ‚ Å‚agodnie, po­
magając jej zdjąć żakiet.
- BojÄ™ siÄ™ Å›mierci - wyjaÅ›niÅ‚a, a on wybuchnÄ…Å‚ Å›mie­
chem. Urażona, odwróciÅ‚a siÄ™ i rozejrzaÅ‚a po luksusowej ka­
binie. - Każdy ma prawo do jakiejś fobii - wymamrotała.
- Masz absolutną rację. - Ledwie powstrzymywał
Å›miech. Ale gdy B.J. odwróciÅ‚a siÄ™, by zgromić go spojrze­
niem, uśmiechnął się zabójczo.
- Gdy będę zwijać się na tym miękkim dywanie jak kupka
nieszczęścia, nie uznasz chyba tego za zabawne - powiedzia­
Å‚a z wyrzutem.
- Chyba nie. - Przysunął się do niej bliżej i przez chwilę
spoglÄ…daÅ‚ w jej szare oczy z nieukrywanÄ… troskÄ…. - B.J., mo­
że ustanowimy rozejm, przynajmniej na czas podróży? - Je­
go głos był niski i tak sugestywny, że spuściła oczy i nie
wiedziała, co odpowiedzieć. - Koniec wojny? Co ty na to?
- Uniósł dłonią jej podbródek. - A potem negocjacje? -
Uśmiechał się uroczym, rozbrajającym uśmiechem.
Opór był bezcelowy.
- Zgoda, Taylor. - Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
- W takim razie usiÄ…dz
i zapnij pas. - Delikatnie, po
przyjacielsku pocałował ją w czoło.
BJ. odkryła, że rozmowa z Taylorem od chwili startu,
złagodziła jej napięcie. To niewiarygodne, ale gdy samolot
wzbijał się w powietrze, wcale nie czuła strachu-
NIEODPARTY UROK
109
- Jak tu płasko i jak ciepło! - zawołała B.J., schodząc ze
stopni samolotu.
Taylor zaśmiał się i poprowadził ją do czarnego porsche.
Zamienił kilka słów z asystentem, wziął kluczyki, otworzył
drzwi, a potem gestem zaprosił B J. do środka.
- Gdzie mieści się twój hotel? - spytała.
- W Palm Beach. Musimy przepłynąć Lake Worth, by
dostać się na wyspę.
Zachwycona rosnącą wzdłuż drogi roślinnością B.J.
umilkła. Biała, piaszczysta ziemia, palmy i kępy kolorowych
kwiatów w niczym nie przypominały scenerii jej rodzimej
Nowej Anglii. MiaÅ‚a wrażenie, że wkroczyÅ‚a do innego Å›wia­
ta. Wody Lake Worth, oddzielajÄ…ce Plam Beach od lÄ…du,
lÅ›niÅ‚y biaÅ‚o-niebiesko w popoÅ‚udniowym sÅ‚oÅ„cu. LiniÄ™ brze­
gową wyznaczał rząd hoteli. B.J. rozpoznała ogromne litery
T.R. na górze wysokiego, białego budynku, wyrastającego na
dwanaście pięter nad Atlantykiem. Mrugały do niej setki
okien. Taylor zatrzymał samochód na podjez
dzie. B.J. mru­
żyÅ‚a oczy w sÅ‚oÅ„cu. WejÅ›cia do hotelu strzegÅ‚y palmy i za­
dbane tropikalne rośliny o doskonale dobranych kolorach.
Trawnik byÅ‚ równo przystrzyżony i w niewiarygodnym od­
cieniu zieleni.
Taylor obszedł samochód, by otworzyć B.J. drzwi. Po-
mógł jej wysiąść i poprowadził ją do środka.
Hol przypominał tropikalny raj. Podłoga była wyłożona
kamiennymi płytami z piaskowca, zaś półokrągła ściana
szczytowa skÅ‚adaÅ‚a siÄ™ z samych okien. W Å›rodku biÅ‚a fon­
tanna, otoczona ogródkiem skalnym i gigantycznymi papro­
ciami. Na jednej ze Å›cian widniaÅ‚ olbrzymi fresk przedsta­
wiający niebo, co dawało efekt nieograniczonej przestrzeni.
110 NORA ROBERTS
PanujÄ…ca tu atmosfera w niczym nie przypominaÅ‚a tej z  La­
keside Inn"...
Rozmyślania B.J. przerwało pojawienie się szczupłego,
elegancko ubranego mężczyzny o stalowo siwych włosach
i opalonej twarzy.
- Ach, pan Reynolds - zagaił. - Miło pana widzieć.
Taylor uÅ›cisnÄ…Å‚ wyciÄ…gniÄ™tÄ… rÄ™kÄ™ i uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ na przy­
witanie.
- B.J., to jest Paul Bailey, zarzÄ…dza tym hotelem. - Paul,
to B.J. Clark.
- Miło mi panią poznać, panno Clark. - Ujął dłoń B.J.
w mocnym, ciepłym uścisku, a potem przesunął z wyraz
nÄ…
aprobatą wzrokiem po jej smukłej sylwetce. [ Pobierz całość w formacie PDF ]