[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pogląd na świat z roku 802701. Teoria moja mo\
e być błędna, ze względu na ograniczenie
ludzkiego rozumu, ale tak się owe rzeczy przedstawiały, i tak je z kolei wam przedstawiam.
Po znojach, wzruszeniach i okropnościach minionych dni, mimo smutku, jaki
odczuwałem, owo miejsce, spokojny widok i ciepłe światło słoneczne prawdziwie mi się
uśmiechały. Byłem bardzo zmęczony i senny, a wkrótce moje teoretyzowanie przemieniło się
w drzemkÄ™. Schwytawszy ju\
raz siebie na spaniu, uległem senności i poło\
ywszy siÄ™ na
murawie, za\
yłem snu długiego i pokrzepiającego.
Przebudziłem się na krótko przed zachodem słońca. Czułem ju\
teraz, \
e nie dam siÄ™
pochwycić Morlokom we śnie; wstałem, przeciągnąłem się i poszedłem ku białemu sfinksowi.
W jednej ręce miałem maczugę, drugą trzymałem na zapałkach w kieszeni.
Teraz spotkała mnie rzecz najmniej oczekiwana. Gdym zbli\
ał się do piedestału sfinksa,
dostrzegłem, \
e wejście do niego stoi otworem. Brązowe drzwi opuszczone były w dół.
Zatrzymałem się na chwilę, wahając się, czy wejść do środka. Wewnątrz znajdowało się
małe pomieszczenie, a w kącie, na wzniesieniu, stał mój wehikuł czasu. Dz
wignie miałem w
kieszeni. Tak więc po wszystkich moich planach oblegania białego sfinksa, obmyślanych z
takim wysiłkiem - nastąpiła oto dobrowolna kapitulacja! Odrzuciłem odłamany kawał stali
\
ałując, \
e na nic mi siÄ™ ju\
nie przyda.
A kiedym znalazł się u wejścia, przyszła mi do głowy nagła myśl. Przejrzałem bowiem
nagle zamiary Morloków! Powstrzymując uśmiech radości wszedłem przez brązową bramę do
wnętrza i stanąłem przy wehikule czasu. Z podziwem zobaczyłem, \
e był wyczyszczony i
nasmarowany oliwą. Przypuszczałem przedtem, \
e Morlokowie rozebrali go na części starając
się na chybił trafił poznać jego przeznaczenie. Gdy tak stałem i oglądałem wehikuł znajdując
przyjemność w samym ju\
dotykaniu machiny, stało się to, co przewidywałem. Brązowe
tablice zasunęły się nagle i zamknęły z łoskotem wyjście z piedestału. Znalazłem się w
ciemnościach - złapany w zasadzkę. Był to podstęp Morloków. Uśmiechnąłem się tylko
wesoło. Posłyszałem ich szmery i śmiechy... ju\
siÄ™ do mnie zbli\
ali.
Z zupełnym spokojem spróbowałem zapalić zapałkę. Wystarczyło tylko przymocować
dz
wignie i mogłem ju\
zniknąć jak duch. Lecz nie zwróciłem uwagi na jedno - \
e był to
obrzydliwy rodzaj zapałek, które zapalają się tylko przy potarciu o pudełko. Mo\
ecie więc
wyobrazić sobie, jak prędko prysnął mój spokój. Małe bestie były tu\
obok; oto jeden ju\
mnie
dotknął. Zacząłem machać dz
wigniami na oślep i podczas tej operacji właziłem na siodło.
Uczułem na sobie jedną rękę, potem drugą. Musiałem bronić dz
wigni przed uporczywymi
palcami i namacać zarazem miejsca, gdzie miałem je dopasować. W pewnej chwili omal nie
wypadły mi z rąk. Gdy mi się jedna wysunęła na podłogę, musiałem walić na oślep w
ciemnościach  słyszałem, jak zatrzeszczał łeb Morloka  by ją odzyskać. Tym razem, sądzę,
dzieliła nas mniejsza odległość ni\
podczas walki w lesie, ten Morlok bowiem mocował się ju\

ze mnÄ….
Wreszcie osadziłem ową dz
wignię i wprawiłem machinę w ruch. Ręce, które mnie
chwytały, nagle opadły. Ciemność zniknęła mi sprzed oczu. Znalazłem się w tym samym
szarym świetle i w tym samym zgiełku, które opisałem poprzednio.
Rozdział XI
Mówiłem wam ju\
o odurzeniu i mdłościach, jakie towarzyszą podró\
y w czasie. W
drodze powrotnej nie siedziałem ju\
w siodle jak nale\
y, tylko przycupnÄ…Å‚em niepewnie na
boku. Przez czas, którego określić nie zdołam, byłem jakby przykuty do machiny, która
chwiała się i wirowała w biegu. Było mi wszystko jedno, dokąd jadę, a gdy nareszcie
przemogłem się, by spojrzeć na tarcze zegarów, zdziwiłem się, \
e tak ju\
daleko zajechałem.
Jedna tarcza pokazuje dnie, inna tysiące dni, inna miliony i wreszcie tysiące milionów. I oto,
zamiast przesunąć dz
wignie w odwrotnym kierunku, posunąłem je naprzód, a gdy spojrzałem
na wskazówki, zauwa\
yłem, \
e ta, która pokazuje tysiące, biegnie w przyszłość tak szybko, jak
wskazówka sekundnika w zegarku.
Gdy się tak posuwałem naprzód, szczególna zmiana zapanowała wśród otaczających mnie
zjawisk. Falująca szarzyzna ściemniała i chocia\
pędziłem dalej jak szalony, świadczące o
malejącej szybkości migotanie przemijających dni i nocy stawało się z wolna coraz
wyraz
niejsze. Z początku wprawiło mnie to w du\
y kłopot. Zmiany kolejne dnia i nocy
przechodziły coraz powolniej, podobnie te\
zwalniał się bieg słońca po sklepieniu niebios, w
końcu zdawało się to trwać wieki i nad ziemią zapanował półmrok przerywany niekiedy
blaskiem lecącej komety. Pręga światła wskazująca bieg słońca znikła ju\
dawno, słońce
bowiem przestało zachodzić: podnosiło się tylko i opadało na zachodzie, a z ka\
dym [ Pobierz całość w formacie PDF ]