[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Znów siedzieli w bibliotece. Sam wciąż nie mógł wejść do oranże�
rii, którą kiedyś budował z taką radością i z której był taki dumny.
Widok basenu za oknem sprawiał, że oranżeria wydawała się teraz
skażona złem i nie mógł przestać o tym myśleć.
- Czego się dowiedzieliście? - zapytał. Wpatrywał się w twarz
Biegnera, ale nie umiał z niej nic wyczytać.
Detektyw odpowiedział mu pytaniem.
- Czy pańska żona dużo piła?
Sam popatrzył na niego zdziwiony.
- Nie. To znaczy... od czasu do czasu jakiegoś drinka- odrzekł. -
Wie pan, przy okazjach towarzyskich. Czasem kieliszek przed obia�
dem, ale to wszystko. Dlaczego pan pyta?
Tamten znów odpowiedział pytaniem:
- A
ykała jakieś pigułki? Brała leki na uspokojenie czy coś po�
dobnego?
- Nie! - zaprzeczył Sam stanowczo, poirytowanym tonem. Za�
czynał tracić cierpliwość. Pytania policjanta, chociaż wydawały się
bezsensowne, sprawiały wrażenie ataku. - Dlaczego pan pyta? O co
w tym wszystkim chodzi?
Biegner spojrzał na niego zmęczonymi oczami.
- Badania wykazały, że miała we krwi potencjalnie śmiertelną
mieszankę alkoholu i secobarbitalu, leku na uspokojenie sprzeda�
wanego tylko na receptę. I jeszcze sporą dawkę oxycodonu. Znajdu�
je się w percodanie, środku przeciwbólowym.
Oszołomiony Sam przez chwilę wpatrywał się w detektywa bez
słowa.
- Ja... nie rozumiem - wyjąkał w końcu. - To niemożliwe. Nigdy
nie widziałem, żeby Minette za dużo wypiła. - Skrzywił się. - Od
lat. Od dnia, kiedy... kiedy się zaręczyliśmy. Może pan zapytać kogo�
kolwiek, kto ją znał.
- A pigułki? - zapytał Biegner.
- Nie ma mowy - oświadczył kategorycznie Sam. - Prawie nigdy
nic nie brała. Od czasu, kiedy wiele lat temu mieliśmy wypadek sa-
Pona & Irena
scandalous
mochodowy, Minette nienawidziła leków. Nie zażywała nawet aspi�
ryny, chyba że naprawdę musiała. - Zamilkł i spojrzał z napięciem
na detektywa. - To musi być jakaś pomyłka - dodał.
- Nie ma żadnej pomyłki, panie Nicholson - odparł Biegner. - Pa�
tolog stwierdził, że umarłaby z przedawkowania. Gdyby nie utonęła.
Utonęła!
Na dz
więk tego słowa Sam dostał gęsiej skórki. To jedno słowo,
tak zwięz
le ujmujące przyczynę śmierci, wypowiedziane tak obojęt�
nie, sprawiło, że całe wydarzenie stało się realne i straszne. Oczami
wyobraz
ni ujrzał usta Minette wypełniające się wodą, bijące szaleń�
czo ramiona, słyszał jej wołanie o pomoc.
%7łółć podeszła mu do gardła i przez chwilę myślał, że zaraz zwy�
miotuje. Zerwał się i ruszył do łazienki, ale w tej samej chwili za�
dzwonił telefon. Sam zatrzymał się, przełknął ślinę, zawrócił i pod�
niósł słuchawkę.
- Halo? - Przez chwilę słuchał, po czym podał bezprzewodowy
telefon detektywowi. - To do pana - powiedział.
Biegner podziękował skinieniem głowy.
- Tak - warknął. Potem słuchał przez chwilę, a Sam go obser�
wował. - Przywiez
cie ją tutaj - polecił detektyw. - Wyłączył telefon
i oddał go Nicholsonowi. - Ta kobieta, która u was pracowała...
- Erminda Gomez - podpowiedział mu Sam.
- Właśnie. - Biegner westchnął ciężko. - Zaraz ją tu przywiozą.
Leonie ostrożnie wzięła gazetę z półki, gdzie ją schowała, żeby
o niej nie myśleć. Było to grube, niedzielne wydanie, ale oboje posta�
nowili niczego nie czytać. Kiedy byli razem, nie chcieli, żeby coś im
przypominało o ostatnich wydarzeniach, a już na pewno nie zamie�
rzali czytać spekulacji w polującej na skandale prasie.
Teraz została sama - robotnicy mieli przerwę na lunch, niektó�
rzy pojechali do domów, inni siedzieli w cieniu i jedli - i nagle po�
czuła, że musi poszukać tamtego artykułu.
Położyła gazetę na kuchennym stole i spojrzała na nią z lękiem
i fascynacją. Nie musiała niczego szukać. Nagłówki niemal krzycza�
ły:  Spadkobierczyni Van Vechtenów utonęła w swojej luksusowej
posiadłości".
Obok tekstu zamieszczono duże zdjęcie Minette Nicholson.
Leonie wzięła głęboki uspokajający oddech i przyjrzała się foto�
grafii. Minette była ubrana w piękną balową suknię i miała na sobie [ Pobierz całość w formacie PDF ]