[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zarumieniony cieniem czerwonej narzuty, zaskoczyła mnie myśl, że to nie jest tylko zakończenie
określonego roku szkolnego, połączone ze zwykłym, choć w dziejach tej szkoły pierwszym
pożegnaniem maturzystów, owo coroczne radosne święto owocobrania, ale i zamknięcie jakiegoś
niepowtarzalnego etapu - heroicznego etapu tworzenia, na którym młodzież, Dyrektor i nauczyciele
byli i czuli się na równi, jak najdosłowniej na równi współorganizatorami i współgospodarzami tej
szkoły. Następna licealna, którą za pół roku też bardzo pięknie pożegnamy, jest już mimo wszystko
nie taka. Nastąpią nowe, na pewno piękne okresy, wiele się w tej szkole poprawi i wzbogaci w na-
uczaniu, w wychowaniu, w akomodacji do życia politycznego kraju, który za tydzień staje do
pierwszej z dwóch bitew mających zadecydować o barwach jego klejnotu i przyszłości. Ale będzie
to już zwykła, dobra czy nawet bardzo dobra szkoła, jakich w każdym okręgu jest zawsze kilka czy
kilkadziesiąt. A to, że tak się stanie, wcale nie będzie regresem. Przeciwnie. Krzywa każdego
postępu prowadzi od żywiołowego i niepowtarzalnego do doskonałej zwykłości. %7ływiołowe
niepowtarzalne, choć nie ma nic wspólnego ze statycznością, stanowi kamień węgielny
przeciętnego doskonałego. Dlatego wiążemy się zawsze tak silnie uczuciowo z okresami  burzy i
naporu zarówno we wspomnieniu narodowym, jak i we wspomnieniu osobistym. I coś takiego,
choć nie tymi słowami, powiedziałem im pod koniec oficjalnego pożegnania.
W imieniu maturzystów przemówił Bruno, a Kęka, też stary  bernardyniak oraz prezes Kółka
Polonistycznego, przy tym nasz szkolny redaktor i rysownik - w imieniu uczniów. Oddano należne
honory przekazywanemu sztandarowi. Jeszcze tylko śpiew, deklamacje i do suto okraszonego
czerwienią stołu podchodzić będą gęsiego z dygiem lub szastaniem nogami, by obróciwszy się o
trzysta sześćdziesiąt stopni, wrócić już jako nie-uczniowie.
Od jakiegoś czasu czuję potrzebę odświeżenia programu akademii i związania go z miastem.
Zatem A
ódz
Broniewskiego. Wiersz ten dla prezentacji również i innych postaw recytowaliśmy
swego czasu podczas tajnych okupacyjnych koncertów mińskich akademików. Jadzia Becz-
kiewiczówna z III b ma dz
więczny i dość silny głos. Nie jest to jednak głos, który rokowałby jej
sławę na recytatorskich estradach. W sztuce, w odróżnieniu od szkoły, liczą się tylko ewenementy.
Przydymiony granat sukienki wyseparował ją z miejsca z optymistycznego szkarłatu narzuty i
dekoracji. Policzki zabarwiła trema.
Kiedy, posłuszna rysunkowi kadencji, mówi zupełnie tak samo jak ongiś Bożena:
Tuczą się A
odzią tłuste Scheiblery
- przy czym zapewne też nie widziała na oczy żadnego z Scheiblerów, podobno wcale nie takich
znowu grubasów -  tłustość w jej ustach jest tłustością namacalną, nienawistnie obrzydliwą.
Kiedy mówi:
Im tylko radość z naszej niedoli
-  radość wcale nie jest demoniczna i zaskakująca, stanowi fakt naturalny, nie wywołujący
zdziwienia, ale słowo  niedola stoi nieruchomo w ustach aż do następnej cezury.
Kiedy mówi:
Stanie w piorunach Rzeczpospolita
- uświadamiam sobie, że dziś jeszcze, i to zaraz po uroczystościach, muszę odbyć rozmowę ż
Wadzkim: trzydziesty czerwca, dzień referendum przecież za pasem.
Jadzia jest tutejsza.
Każdego, kto podbiega po gwarantowaną okrągłą pieczęcią, a i moim ministerialnym
zakrętasem  dojrzałość , wita salut oklasków. Najburzliwiej klaszcze Lasiewicz. Zocha Druga
przewraca się tuż przed stołem. Nik podnosi ją z rewerencją. Ogłuszona niespodziewanym
szczęściem, zapomina, po co szła, dopiero Dyrektor... Przy wręczaniu matury Wieśkowi Dyrektor
mruczy:  Nnno! W tym  nnno jest przypomnienie owego uczucia ulgi, kiedy siedząc uroczyście
po drugiej stronie stołu, nagle zorientowaliśmy się, że oto już przebrnął. Korona, wracając re-
prezentacyjnie wyprostowana, posłała mi prywatne spojrzenie. Gośka, wiadomo, że nie spojrzy. A
jednak:.. Następne jej spojrzenie poczuję na sobie w czternaście lat póz
niej wśród tłumu uczniów, [ Pobierz całość w formacie PDF ]