[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dowiedziałaś się, że jest chora?
 A jest chora?
 Tak.
 Co jej jest?
 Miała przykry wypadek, na rowerze  ciężkie wewnętrzne
krwawienie...
 Ciężkie wewnętrzne krwawienie, powiadasz? W jej stanie nie
jest to bezpieczne.
 Co znaczy: w jej stanie?  zapytał mężczyzna cicho.  Co masz
na myśli?
Rzadko tracił panowanie nad sobą, zwłaszcza w rozmowach z
kobietami, teraz jednak poczuł, że po twarzy przebiegają mu
drgawki, że utracił siłę w rękach, które zwilgotniały od potu.
 To znaczy, że jest... była... przy nadziei  odpowiedziała
spokojnie.
Gwałtownie wciągnął płaszcz na ramiona, pochwycił z nocnego
stolika cygaro i powiedział:  Naprawdę uważam, że jesteś szalona,
naprawdę... czy ty istotnie sądzisz, że...?
Niecierpliwie machnął ręką, gdyż ponownie zapłakała, a on
nienawidził tak nieumiarkowanych objawów wzburzenia.
 Oczywiście  odrzekła szeptem  tak sądzę, że mężczyznę,
który odprawia żebraka od drzwi, można podejrzewać o wszystko...
idz
już sobie.
Wyszedł szybkim krokiem.
XI
Kobieta podała kartkę portierowi i obserwowała, jak nieufna
twarz pochyliła się nad nią: wielki czerwonawy nos przechodził bez
jakiegokolwiek zagłębienia w czoło, a czoło tonęło w żółtawej łysinie.
Potem twarz uniosła się i stała przed nią, wyrazista i okrągła.
 Pokój piętnaście, sala operacyjna  powiedział głos  skręcić
w prawo.
Przeszła w prawo wzdłuż zamkniętych pokojów dla chorych,
potem skręciła w lewo i zatrzymała się przed wąskimi drzwiami; na
popękanym lakierze ktoś wyrysował czerwoną kredką: OP.
Zapukała, odezwał się głos:  Wejść.
Wewnątrz było bardzo cicho, zakonnica pochylała się nad
parującym kociołkiem sterylizacyjnym i wyławiała szczypcami
instrumenty. Lekarz siedział zmęczony na krześle i palił; chciwie
wchłonęła silny zapach tytoniu i pierwszy raz odczuła głód w postaci
osobliwego pomieszania mdłości i zmęczenia; narastał w niej jak
gnuśne ziewanie, nie dosłyszała pytania lekarza.
 Czego pani sobie życzy?  powtórzył zwięz
le, gdy ona z
wysiłkiem zamykała usta.
Przystąpiła bliżej i podała kartkę.
 Ach  wykrzyknął  proszę mi wybaczyć. Panna Unger?
 Tak  powiedziała.
Wyjął z ust papierosa, podszedł do biurka i wyciągnął z
drewnianej skrzynki kartoteki brunatnÄ… kartÄ™.
 Tak  powtórzył.  Unger. Próba krwi doskonała. Analiza nie
wykazała nic negatywnego. Wezwałem panią na dziś, ponieważ... czy
nadal chce pani oddać krew?
 Oczywiście  odparła.
 Cóż, minęło czternaście dni  wzruszył ramionami i
westchnął  w tym czasie zdarzyło się to i owo, niejednego mogło to
skłonić do rezygnacji. Zatem nadal pani chce oddać?
 Tak  potwierdziła.
 Doskonale, proszę się rozebrać. Do pasa.
Zrzuciła płaszcz, rozpięła bluzkę, składając jedno i drugie na
ruchomym stole operacyjnym, który znajdował się obok.
 Dobrze, dobrze  zawołał lekarz  wystarczy.  Poczuła silną
dłoń, która sprawdziła jej mięśnie. Potem skontrolował puls, kiedy
przystawił zimny stetoskop do piersi, lekko drgnęła.
 A poza tym, panno Unger  zapytał lekarz spojrzawszy na nią
w zamyśleniu zmęczonymi oczami  czy pani nie zostawiła tu
przypadkiem płaszcza?
 Tak.
 Czy oddano go pani?
 Owszem.
 Uczciwy człowiek.
 Tak, uczciwy człowiek.
Lekarz wyjął niklowe słuchawki z uszu, skinął głową i
powiedział:  %7ładnych zastrzeżeń. Ogólny stan jest taki, że mogę
panią dopuścić. Proszę się ubrać... a propos, jaka to grupa?
 Zero  odpowiedziała.
 Doskonale, może mi pani być potrzebna jeszcze dziś z rana.
Chce pani? Dla panny Fischer  zawołał w kierunku zakonnicy  co
siostra na to?
Wkładając ponownie bluzkę spostrzegła, że biały kornet
zakonnicy pochylił się potakująco.
Umęczony lekarz przypatrywał jej się z sympatią.  Ma pani
szczęście. Pan Fischer obiecał specjalną premię dla dawcy jego
córki, nie licząc oczywiście normalnego przydziału. Jaka to miała
być suma, siostro?
 Tysiąc pięćset marek  zawołała zakonnica. Przykryła
pojemnik z instrumentami ciężkim niklowym wieczkiem i odwróciła
się.  Tysiąc pięćset marek  powtórzyła  pan Fischer jest bogatym
człowiekiem.
 A
owcą pieniędzy  powiedział lekarz i śmiejąc się zdusił
papierosa  ale nie Å‚owcÄ… ludzi.
Zakonnica potrząsnęła głową, spojrzała na lekarza z
dezaprobatą.  Najlepiej niech już tu pani zostanie, transfuzję
wyznaczono na dziesiÄ…tÄ…, czy tak?
 Zgadza się  potwierdził lekarz.  Jeśli o mnie idzie, może się
zacząć natychmiast. Czy jadła pani śniadanie?
 Nie  odparła Regina.
 Czy możemy panience dać coś do zjedzenia?
 Wykluczone  odparła zakonnica. Jej wielki kornet zachwiał
siÄ™ energicznie na obie strony.
 Może choć niewielką zaliczkę na konto przydziału, co? Nie
byłoby dobrze, gdyby pani poczuła się z
le podczas przetaczania.
 Naprawdę nie mogę  powiedziała siostra  proszę mi wierzyć.
Przydziały są w bonach, i to nie naszych, lecz z urzędu
gospodarczego, panienka dostanie tylko zaświadczenie.
Lekarz wzruszył ramionami,  To może już lepiej wziąć tego
młodego człowieka z pokoju A, on przynajmniej coś już zjadł.
 Nie, nie zaprotestowała pospiesznie Regina.
Oboje spojrzeli na nią zdziwieni.  Co się stało?  zapytał
lekarz.
Bardzo chętnie oddam... ja... naprawdę nic mi nie będzie...
 Jak pani sobie życzy. Co siostra na to?
Zakonnica wzruszyła ramionami.
 No to zaczynajmy.
Kiedy zakonnica wyszła, lekarz zapalił następnego papierosa. 
Chętnie bym panią poczęstował  powiedział  ale nie mam pojęcia...
to znaczy sÄ…dzÄ™...
 Nie, dziękuję, na pewno poczułabym się z
le, dziękuję.
Już samo wdychanie wywoływało zawroty głowy. Głód
spowodował ból głowy, mdłości i zmęczenie. Ból głowy pojawił się
nagle  gwałtowny, dojmujący ból, którego przyczyny nie znała.
Co rusz ściskało ją, zasłaniała dłonią usta, kiedy nachodziło ją
odruchowe ziewanie, tak intensywne, że aż trzeszczała żuchwa.
Zmęczona obserwowała lekarza, który mył ręce w porcelanowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]