[ Pobierz całość w formacie PDF ]

drzwi.
Mary wydawała się rozczarowana opóz
nionym przy­
byciem Charlotte, ale miłe zachowanie Ireny pomogło jej
i Tamrze się zrelaksować.
Pięć minut póz
niej, kiedy Lila pojawiła się w salonie, ich
dobre samopoczucie znikło.
Pani domu, chuda, rudowÅ‚osa kobieta, podeszÅ‚a do Wal­
kera i ucaÅ‚owaÅ‚a go, cmokajÄ…c powietrze obok jego policz­
ków. Była ubrana w nieskazitelnie czysty kostium w kolorze
wystroju pomieszczenia. Jej makijaż byÅ‚ bez zarzutu, a skó­
ra nienaturalnie napięta.
Czyżby zastrzyki z botoksu? - pomyślała Tamra.
- Widzę, że Indianki już przybyły - powiedziała Lila.
- Zachowuj się uprzejmie - Walker zwrócił się do czter-
dziestodziewięcioletniej ciotki, jakby była dzieckiem.
- Czy to było politycznie niepoprawne? - Spojrzała na
Tamrę, a potem na Mary. - Czy wolicie, żeby się do was
zwracać: Rdzenne Amerykanki?
Nie było to zbyt ciepłe powitanie.
- Może być Indianki.
- Z
wietnie. Widzisz? - Lila wygładziła przód żakietu, na
którym lśniła prosta, złota broszka. - Nic się nie stało.
Walker przedstawiÅ‚ najpierw swojÄ… matkÄ™. Lila wyciÄ…g­
nęła do niej rękę, ale wyraz
nie nie wiedziała, jak ma się do
niej odnosić.
NadeszÅ‚a Irena ze srebrnÄ… tacÄ…, na której niosÅ‚a mrożo­
ną herbatę, świeżą miętę, plasterki cytryny i cukier. Inna
pokojówka przyniosÅ‚a paterÄ™ z malutkimi kanapkami i ta­
lerzyki z cieniutkiej, chińskiej porcelany.
Lila skrzywiła się, widząc herbatę, tak jakby wolała napić
siÄ™ czegoÅ› mocniejszego. Gospodyni podaÅ‚a pierwszÄ… szklan­
kę Mary, która przyjęła ją z wdzięcznością. Obydwie służące
rozdały napoje, postawiły kanapki na stole i wyszły.
- A więc - Lila usiadła na wiktoriańskiej sofie - musimy
zdecydować, które pokoje zajmą Tamra i Mary.
Walker podjął decyzję w ciągu dwóch sekund.
- Moja matka może wziąć stary pokój Charlotte, a Tamra
zostanie w moim apartamencie.
- W twoim apartamencie? - Cienkie brwi Lili wygięły
siÄ™ w Å‚uk.
- Zgadza się - potwierdził wyzywającym tonem.
Lila postanowiÅ‚a nie zostawiać tej kwestii bez komen­
tarza.
- Jego apartament jest w zachodnim skrzydle - powie­
działa, nie zwracając się właściwie do nikogo. - I ma dwie
sypialnie.
Walker spojrzał na Tamrę.
- Czy ty i twoi goście przyłączycie się do nas na kolacji?
- zapytała Lila.
-Tak.
- WiÄ™c przypilnujÄ™ menu. - WstaÅ‚a. - JeÅ›li jesteÅ›cie zmÄ™­
czone po podróży, możecie udać siÄ™ do swoich pokoi - po­
wiedziaÅ‚a do Mary i odwróciÅ‚a siÄ™ do Walkera. - Mam na­
dzieję, że pokażesz im ich pokoje.
- Oczywiście.
- Upewnię się, czy przyniesiono wasze bagaże. - Lila
kiwnęła im głową i wyszła z salonu.
Apartament Walkera był równie zadziwiający jak reszta
rezydencji, chociaż udekorowany Å›mielej i bardziej kolo­
rowo. Mieścił stylowy salon, dwie sypialnie, dwie łazienki
i świetnie wyposażoną kuchnię.
Ich bagaż dotarÅ‚ prawie od razu, wiÄ™c zdecydowaÅ‚a roz­
pakować się, podczas gdy Walker siedział na skraju łóżka
i patrzył na nią.
- Czy po drugiej stronie jest jeszcze jeden apartament?
- zapytała.
Skinął głową.
- Tak. Należy do Trace'a. Jemu przypadł balkon - dodał
ironicznie.
- Widzę, że za nim nie przepadasz.
- Trace mnie irytuje. -
Tamra sięgnęła po wieszak.
- NaprawdÄ™? Dlaczego?
- Po prostu tak jest. Nigdy się nie lubiliśmy.
Męska rywalizacja? A może chodzi o coś głębszego?
- Próbowałeś się z nim kiedyś dogadać? Porozmawiać
o tym, co was różni?
Zaśmiał się.
- Tak, jasne, ale nie da się z nim rozmawiać.
- Czym on siÄ™ zajmuje?
- Zarządza winnicą Ashtonów.
- Dlaczego ty siÄ™ nie zajmujesz winnicami?
- Bo Spencer chciał, żebym pracował z nim w korporacji
Ashton-Lattimer. W firmie bankowo-inwestycyjnej. - ZdjÄ…Å‚
buty i skarpetki i rzucił je na podłogę. Miał na sobie antra-
cytowy garnitur, który podkreślał ciemny kolor jego oczu.
- Trace jest synem Spencera, prawda?
- Tak. Jedynym synem jego i Lili.
- A ile mają córek?
- Dwie. Paige i Megan. Paige wciąż tu mieszka, a Megan
wyszÅ‚a za mąż. - ZdjÄ…Å‚ marynarkÄ™. - Czy moglibyÅ›my prze­
stać już rozmawiać o mojej rodzinie i przejść do bardziej
interesujących tematów? - Obejrzał ją całą i zniżył głos. -
Tęskniłem za tobą.
Tamra poczuÅ‚a falÄ™ ciepÅ‚a, ale postanowiÅ‚a nie podda­
wać się tak łatwo.
- Tęskniłeś za dotykaniem mnie. To nie to samo, co
tęsknota za kimś. A ja nie skończyłam jeszcze zadawać
pytań.
ZrobiÅ‚ gÅ‚upi grymas i udaÅ‚, że wiesza siÄ™ na swoim kra­
wacie. Przygryzła wargę, żeby się nie roześmiać.
- Tym mnie do łóżka nie zaciÄ…gniesz - powiedziaÅ‚a, mi­
mo że miała ochotę oddać mu się bez pamięci.
- Więc pospiesz się i kończ już ten wywiad.
- Dobrze. - PowiesiÅ‚a swojÄ… najlepszÄ… sukienkÄ™ z czar­
nej bawełny z satynowym wykończeniem w jego szafie. -
A Irena...?
- Jest gospodynią, już mówiłem.
- Dlaczego byłeś wobec niej nieuprzejmy?
- Nie byłem nieuprzejmy.
- Owszem, byłeś.
- No dobrze. Irena jest zdrajczyniÄ…. Pracuje tu, od kiedy
byÅ‚em dzieckiem, ale pozwoliÅ‚a córce, która zresztÄ… też tu­
taj pracowała, by zaręczyła się z wrogiem.
- Z wrogiem? - Posiadłość Ashtonów coraz bardziej
przywodziła jej na myśl scenerię opery mydlanej.
- Z Elim Ashtonem. A
ajdakiem, który wściekł się, że
odziedziczyłem akcje Ashton-Lattimer.
Pieniądze, pomyślała. y
ródło wszelkiego zła. Tylko że
w tym przypadku nie wiedziała, kto jest po złej stronie.
- W jaki sposób Eli był związany ze Spencerem?
- Jest jednym z dzieci Spencera z małżeństwa z Caroline
Lattimer. To ta druga gałąz
rodziny Ashtonów. - Podszedł
do barku i nalał sobie kieliszek tequili. Po raz pierwszy
Tamra widziaÅ‚a go pijÄ…cego alkohol. - MajÄ… winnicÄ™ czter­
dzieÅ›ci kilometrów stÄ…d. Ale to Elemu nie wystarcza. Praw­
dopodobnie będzie chciał odebrać mi akcje Ashton-Latti-
mer.
- Czy Spencer cokolwiek zostawiÅ‚ w testamencie dzie­
ciom Caroline?
-Nie.
- I uważasz, że to w porządku?
- Nie do mnie należy ocena tej decyzji. Poza tym Eli robi
całe to zamieszanie, ponieważ jego dziadek ze strony matki
założył tę firmę.
- Ale przejÄ…Å‚ jÄ… Spencer?
- Zostawił mu ją ojciec Caroline. Oczywiście, zanim się
rozwiedli. Poza tym to nie ma znaczenia, bo ich małżeÅ„­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]