[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tima zginęła w katastrofie lotniczej. LeciaÅ‚a prywat­
nym samolotem razem ze swoim aktualnym kochan­
kiem. - Farrah podniosÅ‚a siÄ™ z kanapy i starannie wy­
gładziła fałdy czarnej sukni. - Teraz rozumie pani, że
Farik ma powody do niepokoju. Boi się panicznie, że
Hana może odziedziczyć po matce egoizm, a Johara,
nawet nieświadomie, wyzwoli w niej skłonności do...
pewnego rodzaju zachowaÅ„. JeÅ›li Farik czasami po­
pełnia jakieś błędy, wynika to tylko i wyłącznie
z ostrożności.
- Ja to rozumiem, Wasza Wysokość, ale maÅ‚a Ha¬
na nie. Dlatego Farik powinien gÅ‚Ä™boko schować swo­
je urazy. Jeśli każe Hanie płacić za błędy matki,
dziewczynka zacznie się buntować. Im będzie starsza,
tym będzie trudniej.
- Ma pani rację, Crystal. Jakie to szczęście, że
pani tu jest. Nadzwyczajnie zajmuje się pani dziećmi,
nie brak też pani inteligencji, stanowczości i odwagi.
Jestem pewna, że pomoże pani Farikowi przejrzeć
w końcu na oczy.
Księżniczka Farrah wyszła. Crystal zamknęła
drzwi, oparła się o nie plecami i w tej pozie zastygła.
Krótka historia małżeństwa Farika była porażająca.
Ileż musiał przejść ten dumny mężczyzna, zawsze tak
pewny swoich racji! Popełnił potworny błąd, stał się
ofiarą, i było to sprawą publiczną. Nic dziwnego, że
nie potrafi o tym zapomnieć. Oby Bóg się zlitował
nad kolejnÄ… kobietÄ…, której przyjdzie do gÅ‚owy zwo­
dzić księcia.
Jedna już to zrobiła. Panna Rawlins, najpiękniejsza
panna miasta Pullman w stanie Waszyngton, wysty­
lizowana teraz na szarÄ… mysz, niemajÄ…cÄ… nawet pojÄ™­
cia, co to fluid i błyszczyk do ust...
- Nianiu!
Crystal potrzÄ…snęła gÅ‚owÄ… i nieprzytomnym wzro­
kiem spojrzała na chłopca.
- Nuri? Wybraliście już książeczki?
- Nie. Nianiu! Hana i ja mamy do ciebie prośbę
- wygłosił uroczystym tonem.
Crystal westchnęła w duchu. Nuri zdecydowanie
szykował się do negocjacji. Ale może to i plus, ten
malec, kiedy doroÅ›nie, bÄ™dzie piastować ważne sta­
nowisko w rządzie, niech więc uczy się zawczasu.
- Słucham. O co chodzi? - spytała, dostrzegając
jednocześnie Hanę, ukrytą za plecami braciszka.
- My chcemy iść na bal.
- Rozumiem. Niestety nie jesteście odpowiednio
ubrani. - Crystal znacząco spojrzała na piżamki. -
Poza tym, zgodnie z naszÄ… umowÄ…, czytamy dziÅ› wiÄ™­
cej książeczek.
- Ale ja znam takie miejsce, z którego można
wszystko zobaczyć, a nas nikt nie będzie widział.
- A co z książkami?
- Jeśli pozwolisz nam popatrzeć na ten bal, nie
będziemy dziś czytać książek.
- Czyli idziemy popatrzeć na bal, potem żadnego
czytania, tylko prosto do łóżek i spać.
- Tak.
- Zgoda. Biegnijcie po szlafroki.
Dzieci wróciÅ‚y dosÅ‚ownie za minutÄ™, po czym do­
wództwo przejÄ…Å‚ Nuri, obeznany doskonale z zaka­
markami wielkiego paÅ‚acu. Najpierw sprowadziÅ‚ nia­
niÄ™ i siostrÄ™ schodami w dół, potem przemierzali wie­
le korytarzy, przekraczali progi wielu drzwi. Crystal
zupeÅ‚nie straciÅ‚a orientacjÄ™, pozostawaÅ‚a tylko na­
dzieja, że mały przewodnik nie zabłądzi. Nuri nie
zawiódł. Jeszcze raz wstąpili na schody, tym razem
podążajÄ…c w górÄ™. Nuri otworzyÅ‚ ostatnie drzwi, od­
sunął na bok aksamitną portierę i cała trójka znalazła
się na małym balkonie. W górze iskrzyły się tysiące
świateł kryształowych żyrandoli, w dole, w wielkiej
sali balowej, kłębił się tłum wystrojonych gości.
- Nuri, jesteś genialny - oznajmiła zachwycona
Crystal i przybiła z chłopcem  piątkę".
Potem cała trójka rozsiadła się na podłodze, tuż za
drewnianą balustradą z toczonych drążków. A w dole
trwaÅ‚ bal. Orkiestra graÅ‚a walca, panowie w smokin­
gach, każdy z paniÄ… w piÄ™knej balowej sukni, wiro­
wali dookoła ogromnej sali. Cudowne kreacje, warta
miliony biżuteria. Pod ścianami zręcznie przemykali
kelnerzy w białych marynarkach, niosąc na srebrnych
tacach kieliszki z szampanem i eleganckie półmiski
z przekÄ…skami.
- Nianiu! Nianiu! - szeptaÅ‚a przejÄ™ta Hana, szar­
piąc Crystal za rękaw. - Zobacz, tam jest wuj Kamal.
O, tam!
Bystre oko Crystal natychmiast wyłowiło z tłumu
następcę tronu, uśmiechającego się właśnie do bardzo
urodziwej brunetki. Ciekawe, cóż to za dama, która
potrafiÅ‚a wywoÅ‚ać uÅ›miech na twarzy wiecznie ponu­
rego księcia?
- Tak, widzę, kochanie. A kawałek dalej stoją twój
dziadek i ciocia Farrah.
- A tam jest wujek Rafik! - obwieścił Nuri. -
Rozmawia z Penny Doyle.
- Lubię Penny - pisnęła Hana. - Jest bardzo miła.
Crystal też darzyÅ‚a Penny sympatiÄ… i miaÅ‚a nadzie­
jÄ™, że teksaÅ„skiej dziewczyny zbyt mocno nie oszo­
łomi wielki świat i jutro od samego rana znów będzie
tylko asystentką księcia. A łatwo dać się oszołomić,
skoro nawet z tak dużej odległości widać było błysk
w oku Rafika, wpatrzonego w Penny Doyle jak w ob­
razek...
- Cioci Johary tam nie ma - zauważyła Hana.
- Ani tatusia...- dodał Nuri. [ Pobierz całość w formacie PDF ]