[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Nie ma na nim imienia wÅ‚aÅ›ciciela - powiedziaÅ‚ Tim, podcho­
dząc do niej. - Nie ma żadnego znaku identyfikacyjnego - zrobił smutną
minę  tylko mały karnecik w rogu z napisem  nns".
- Nie na sprzedaż - mruknęła Reba. - A jeśli chodzi o właściciela,
czy można mieć jakieś wątpliwości? - Chance. A kto inny mógłby to
zrobić? - powiedziała cierpko. - Tygrysi Bóg.
Nikt, kto usłyszałby ją w tej chwili, nie umiałby powiedzieć, czy
słowa te były pieszczotą, czy obelgą. W tej chwili Reba sama nie była
pewna.
Wzięła gÅ‚Ä™boki oddech i wolno wypuÅ›ciÅ‚a z pÅ‚uc powietrze. Odda­
łaby wszystkie okazy z Zielonej Suity, oprócz jednego, aby wyjść z tej
sali, z tego hotelu. Ale to było niemożliwe. Winna była pamięci Jere-
my'ego. Przynajmniej tyle, aby wypić za niego szampana, zatańczyć,
śmiać się z życia i boleć nad jego utratą, z takim samym dystansem do
świata, jaki zawsze żywił Jeremy. I będzie to robiła tak długo, dopóki
wytrzymajÄ…jej nerwy.
- Otworzymy bal? - zapytaÅ‚a, zwracajÄ…c siÄ™ do Tima. Wyprosto­
wała się, podniosła głowę, a w jej cynamonowych oczach zalśniły łzy,
których nie chciała uronić.
Tim podniósł jej dłoń do ust, skłonił się i poprowadził ją na parkiet.
ZwróciÅ‚a twarz w stronÄ™ platformy, na której czekali muzycy, skinie­
niem głowy dała sygnał prowadzącemu i odwróciła się do Tima, który
objął ją ramionami. Rozległ się walc. Przez kilka minut parkiet należał
tylko do nich, potem pojawiły się kolejne pary, zachęcone dz
więkami
muzyki i pełnymi gracji ruchami kobiety w sukni koloru złotego piasku.
Gdy taniec się skończył, Reba położyła dłoń na ramieniu Tima i dała
się sprowadzić z parkietu, dumna niczym królowa. Tim posadził ją
przy jednym ze stojÄ…cych pod Å›cianÄ… stolików, przy oknie wychodzÄ…­
cym na frontowy trawnik przed hotelem.
- Dziękuję, Tim. Wracaj teraz do Giny. - Reba uśmiechnęła się,
chcąc, aby zabrzmiało to jak zachęta, a nie jak rozkaz.
Tim zawahał się.
- Jesteś pewna, że chcesz zostać sama?
- Jestem pewna. Znajdz
GinÄ™ i bawcie siÄ™ dobrze.
- A co ty będziesz robić?
- 182-
- Pić szampana - odparła i dała znak kelnerowi.
-Rebo...
- Idz
- powiedziała miękko.
Tim zawahał się, a potem odszedł, wpadając niemal na wielkiego
rudego mężczyznę. Reba spojrzała na niego, zdała sobie sprawę, że ją
obserwował, i uniosła miodowe brwi w niemym pytaniu. Mężczyzna
zatrzymał się, a potem podszedł do niej.
- Red Day, szanowna pani. Mąż Glorii. Czy mogę panią prosić do
tańca?
-Nie, dziękuję- powiedziała chłodno, popijając szampana. Ze
skrywaną ciekawością przyglądała się temu postawnemu mężczyz
nie.
Choć dobiegaÅ‚ pięćdziesiÄ…tki, wyglÄ…daÅ‚ na kogoÅ›, kto potrafiÅ‚by wy­
giąć stalową blachę gołymi rękami.
- Dzięki Bogu - westchnął Red, sadowiąc się na krześle obok niej. -
Taki ze mnie tancerz, że pożal się Boże.
Reba przyjrzała mu się uważnie, zastanawiając się, gdzie słyszała
jego imiÄ™. Niejako męża Glorii, ale w zwiÄ…zku z turmalinem... Przy­
pomniaÅ‚a sobie dzieÅ„, w którym Chance trzymaÅ‚ w dÅ‚oni chiÅ„skÄ… bu­
teleczkę na łzy, przypomniała sobie przeświecające przez nią jasne,
różowe światło i opowieść o cesarzowej-wdowie, która miała obsesję
na punkcie różowego turmalinu.
- Jest pan kolekcjonerem rubelitu, jeśli dobrze pamiętam.
- Zgadza się  powiedział Red, a jego niebieskie oczy rozjaśniły
siÄ™ entuzjazmem. - Czy pani...
~ Czy ten turmalin należy do pana? - przerwała mu, nie zważając
na pytanie, które chciał jej zadać.
- Chciałbym, aby tak było. Diabelnie piękny, prawda?
-- Z
wiÄ™ta prawda - powiedziaÅ‚a Reba sardonicznie i wzniosÅ‚a kie­
liszek szampana. Wzięła kolejnego drinka i skrzywiÅ‚a siÄ™. Dzisiejsze­
go wieczoru, jak nigdy dotąd, chciała się upić, zagłuszyć w sobie ból,
a szampan z dobrego rocznika smakował jak popiół. Ledwie mogła go
przełknąć. - Może Chance go panu sprzeda.
Red wolno pokręcił głową.
- Obiecałem mu niebo i ziemię, a potem straszyłem nawetpiekłem.
- JeÅ›li bÄ™dzie pan potrzebowaÅ‚ pomocy, aby go tam posÅ‚ać - po­
wiedziała Reba i odsłoniła w uśmiechu równe białe zęby - służę radą.
Red roześmiał się tubalnie.
- Gdzie Chance cię znalazł, młoda damo?
-183-
- W Dcath Valley - powiedziała, a potem dodała chłodno: - Ale
kilka tygodni póz
niej zamienił mnie na kopalnię, zwaną Cesarzową
Chin.
Red wyglądał na zaskoczonego.
- Ale mówił mi, że kopalnia nie należy do niego.
- KÅ‚amaÅ‚. Jest w tym dobry. - OdstawiÅ‚a kieliszek szampana z ta­
kim impetem, że pojawiły się w nim bąbelki.
- Chance Walker nigdy nie kłamie - powiedział Red, poprawiając
siÄ™ na maÅ‚ym krzeÅ›le. - Również nie kradnie ani nie oszukuje. Cho­
ciaż - uśmiechnął się szeroko - ma na swoim kącie kilka wykroczeń
przeciwko przykazaniom.
Reba nie miała nic do dodania poza cichym  amen". Przed długą
chwilę siedzieli oboje w milczeniu; słuchali płynącej leniwie muzyki,
i obserwowali kobiety, trzymane w ramionach mężczyzn niczym wie­
lobarwne, drogocenne motyle.
- Czy miałaby pani ochotę zatańczyć? - usłyszała za plecami.
Odwróciła się gwałtownie. Mężczyzna, którego zobaczyła za sobą,
byÅ‚ postawniejszy od Reda. MiaÅ‚ przeszÅ‚o dwa metry wzrostu, byÅ‚ mÅ‚od­
szy od Chance'a. Figura Herkulesa, uroda mÅ‚odego boga. Od razu po­
czuła do niego niechęć, nie z powodu tego, kim był, lecz z powodu
tego, kim nie był. Nie był Chance'em.
- Nie - powiedział Red  pani nie ma ochoty tańczyć.
- Ależ wrÄ™cz przeciwnie.  Reba poderwaÅ‚a siÄ™, decydujÄ…c w jed­
nej sekundzie. - Zatańczę z przyjemnością.
Red przeniósł wzrok z gniewnej twarzy Reby na zapraszający
uśmiech mężczyzny.
- Ujmę to w ten sposób  powiedział Red gładko. - Pani z tobą
zatańczy. Raz. Zrozumiałeś, Melbourne?
Melbourne obojętnie wzruszył ramionami i wyciągnął rękę w stronę
Reby. Reba podniosła się zwinnie z krzesła. Melbourne poprowadził
ją na parkiet. Jak na tak dużego mężczyznę pomszał się z ogromnym
wdziÄ™kiem, lecz Reba miaÅ‚a uczucie, że zbyt mocno jÄ… do siebie przy­
tula. NaparÅ‚a delikatnie na jego pierÅ›, grzecznie dajÄ…c mu do zrozu­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]