[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Spójrz na mnie.
ce siÄ™ rozstanÄ…. Nie chciaÅ‚a potem jeszcze bardziej cier­
Podniosła oczy i zaraz tego pożałowała. Był taki duży,
pieć.
silny, wÅ‚adczy. MiaÅ‚a ochotÄ™ wsunąć dÅ‚onie pod jego sur­
- Powinniśmy już iść.
dut, przytulić się mocno i najlepiej nigdy nie puścić.
- Nie, póki mnie nie pocałujesz. - Nachylił się tak, że
- Brandonie, ja...
jego usta znalazły się o cal od jej ust. - A kiedy wrócimy,
Wziął ją w objęcia i przygarnął tak mocno, że musiała
zamierzam z tobą porozmawiać.
walczyć o oddech. Boże, ależ będzie za nim tęsknić. Jej
Nie wrócą razem. Zaraz potem, kiedy ona i James od-
290 291
zyskajÄ… listy, popÄ™dzÄ… jak wiatr do Dover, gdzie już cze­
Brandon podszedł bliżej i otoczył ją ramionami.
ka na nich statek. Zwilżyła wyschnięte usta.
- Przez jedną chwilę nie myśl o tym, co wydarzyło się
- Póz
niej, gdy już będzie po wszystkim.
ostatniej nocy. Albo co może się stać dziś po południu.
- Więc mnie pocałuj i ruszajmy.
Teraz jest tylko obecna chwila i my. - Jego głos rozpalał
- Nie mamy czasu...
jej zmysÅ‚y, niczym ogieÅ„ trawiÄ…c wszystko na swojej dro­
Położył dłonie na framudze drzwi, tak że uwięził ją
dze. - Pocałuj mnie, Vereno.
w swoich ramionach.
Potrząsnęła głową.
- Vereno, jeden pocałunek.
- Więc pozwól, że ja cię pocałuję.
Ostatni. Za parę godzin będzie w drodze do Włoch,
Musnął palcami jej policzek. Verenę przeszło mrowie.
a w Anglii zostawi serce.
WiedziaÅ‚a, że Brandon jÄ… uwodzi. I co w tym zÅ‚ego? - po­
Brandon musnÄ…Å‚ wargami jej usta. Ich subtelny dotyk,
myślała. Dlaczego nie ulec namiętności? Może po raz
peÅ‚en wahania, wywoÅ‚aÅ‚ w niej gwaÅ‚townÄ… reakcjÄ™. ObjÄ™­
ostatni w życiu.
ła St. Johna za szyję, przywarła do niego całym ciałem
Do licha, należała się jej odrobina szczęścia. Zasłużyła
i rozchyliła usta. Przebiegły ją dreszcze. Jeden pocałunek,
na to, by swój ostatni dzieÅ„ w Anglii spÄ™dzić w ramio­
choćby gorący i namiętny, to było za mało. Zapragnęła
nach mężczyzny, którego... Pohamowała się w ostatniej
czegoś więcej.
chwili przed wyznaniem największego grzechu: że kocha
ByÅ‚a bezwstydna, pozbawiona zasad, ale już o nic nie dba­
Brandona St. Johna.
ła. Wspomnienie tej chwili miało stać się jej najdroższym.
- Vereno - wyszeptał.
Brandon wyczuÅ‚ jej desperacjÄ™. PragnÄ…Å‚ Vereny jak sza­
Ujął jej dłoń i złożył delikatny pocałunek we wnętrzu,
leniec. Myślał o niej zaraz po przebudzeniu i z myślą
drażniąc skórę gorącym oddechem.
o niej zasypiał. Potrzebował jej jak...
Zwarli się spojrzeniami, Verena przesunęła opuszkiem
Odsunęła się i oparła o futrynę, cała zapłoniona.
po jego ustach. Brandon chwycił jej palec zębami i ugryzł
- Musimy iść.
delikatnie. Następnie powiódł wargami ku nadgarstkowi,
- Jeszcze nie - powiedziaÅ‚ Brandon zdÅ‚awionym gÅ‚o­
a w niej rozgorzał ogień.
sem.
- PragnÄ™ ciÄ™, Vereno. A ty mnie?
Verena gwałtownie zaczerpnęła oddechu. Powietrze
W odpowiedzi zaplotÅ‚a rÄ™ce na jego karku i przyciÄ…gnÄ™­
między nimi zawsze było pełne napięcia, teraz stało się
ła jego usta do swoich. Brandon jęknął głucho i zaczął
tak gęste, że niemal widoczne.
dłońmi błądzić po jej ciele, jakby nigdy wcześniej jej nie
Brandon siÄ™gnÄ…Å‚ do klamki, zamknÄ…Å‚ drzwi i ku zdu­
dotykał.
mieniu lady Westforth przekręcił klucz w zamku.
Nawet nie wiedziała, kiedy się rozebrali. W jednej
Potem stanÄ…Å‚ twarzÄ… do niej. Jej wyrazu nie można by­
chwili byli w kompletnych strojach, w następnej szarpali
ło z niczym pomylić. Verena przełknęła ślinę, cofnęła się
siÄ™ z guzikami i haftkami, a w kolejnej ubrania leżaÅ‚y wo­
kilka kroków i trafiła nogami na brzeg kanapy.
kół nich na podłodze.
292
293
Verena przywarła piersiami do nagiego torsu Brando- - Nie. - Jej uśmiech zadrżał lekko. - Nie możemy... Nie
na. Samo dotykanie przestało jej wystarczać. Zapragnęła
teraz.
poczuć go wszystkimi zmysłami. Mury obronne, które
W duchu niechętnie przyznał jej rację; zegar tykał,
wokół siebie wzniosła, kruszyły się szybko. Całkowicie się
a mieli dużo do zrobienia. Bez słowa skinął głową i wstał. [ Pobierz całość w formacie PDF ]