[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jazdy albo i dziewięć, jeśli gdzieś przystaniemy.
- Dojedziecie na miejsce w środku nocy.
- To samo powiedziała moja pasażerka.
- Jak ona to znosi?
- Powiedzmy, że jesteś mi sporo dłużny za wrobienie w tę akcję. Nie
zapomnę ci takiej ,,przyjemnej robótki".
Joe roześmiał się.
- JakoÅ› siÄ™ dogadujecie?
- Straszna z niej maruda. Na wszystko narzeka i nie podporzÄ…dkowuje siÄ™
poleceniom. Nie przepada za policyjnymi metodami działania.
- Wspomniałeś, że ratujesz jej życie?
- Tak, ale ciągle mówi o wygnaniu z domu. Słuchaj, czy mógł zdarzyć się
jakiÅ› przeciek w naszej sprawie?
- Dlaczego pytasz?
- Widziałem dwa razy to samo sportowe auto na dwóch różnych
autostradach. Pewnie to przypadek, ale sprawdz
dla mnie numery rejestracyjne,
które zapisałem.
- Chcesz zaczekać na efekty?
- Nie, kolacja mi stygnie. Pewnie to bez znaczenia, lecz miej rzecz na
uwadze i zawiadom, gdyby wyszło coś podejrzanego.
- Dobrze, trzymaj siÄ™.
- 35 -
RS
Było już ciemno, kiedy Nicole zorientowała się, że co pewien czas z
senności opada jej głowa. Nie chciała zasypiać. Musiała przyznać, iż Hannigan
okazał się dobrym kierowcą, lecz musiał być równie zmęczony.
- Nie jesteś śpiący? - pytała co jakiś czas, a on nieustannie zaprzeczał.
- Nie denerwuj się, nie zasnę i nie spowoduję wypadku - rzekł w końcu.
Drogi w Idaho nie były tak puste jak w Nevadzie. Częściej teraz mijali
miasteczka i samochody. Dziewczyna irytowała się, że policjant poświęca jej
jeszcze mniej uwagi. Reagował, oczywiście, gdy się odzywała, lecz kiedy
milczała, zachowywał się, jakby nikt mu nie towarzyszył. O czym myślał? Jaki
był poza służbą? Niepokoiła ją jego uroda. Jak mógł się jej podobać, skoro go
nie lubiła? Przebywali ze sobą dwadzieścia cztery godziny, a nawet się nie
uśmiechnął.
Westchnęła i oparła głowę na zagłówku siedzenia. Przyjadą do Coeur
d'Alene bardzo póz
no. Tuck musiał znać położenie domku nad jeziorem, ale nic
jej nie wyjaśnił. Nie mogła się powstrzymać od zadania pytania.
- Byłeś kiedyś w tym domku?
- SÅ‚ucham?
- Czy byłeś już w domku nad jeziorem? - powtórzyła.
- Nie.
- A wiesz, jak go znalez
ć?
- Narysowano mi mapkÄ™.
- W ciemnościach trudno będzie trafić.
- Trafimy - zapewnił, mając nadzieję, że wszystko się uda.
Odwiedził Coeur d'Alene jakieś pięć lat temu, ale wtedy jechali inną
drogą, z południa. Trzeba będzie na chwilę zatrzymać się w miasteczku, by się
zorientować i uzgodnić położenie z mapką Joego.
Około trzeciej nad ranem wreszcie dojechali. Gdy przejeżdżali obok
oświetlonego kompleksu hotelowego, skręcił na parking.
- Zatrzymamy się tutaj? - spytała z nadzieją dziewczyna.
- 36 -
RS
Podobało się jej otoczenie. Hotel leżał nad samym jeziorem. Już
wyobrażała sobie elegancki pokój z wygodnym łóżkiem.
- Nie - odparł policjant, sięgając do portfela po mapkę. - Muszę sprawdzić
kierunek jazdy.
- Umrę, jeśli zaraz się nie położę - ziewnęła Nicole.
Tuck nie zwrócił na nią uwagi, tylko nadal wpatrywał się w rysunek
Joego. Po chwili włączył silnik.
- Za jakieś pół godziny będziemy na miejscu - rzekł.
Z
wiatła Coeur d'Alene zostały w tyle. Jechali zupełnie ciemną
dwupasmową drogą. Dziewczyna obejrzała się. Wiele by dała, żeby tylko zostać
w miasteczku, a nie w jakimś domku odciętym od cywilizacji.
ROZDZIAA
CZWARTY
Tuck jechał wolno i uważnie, szukając znaku narysowanego na mapce.
Droga okazała się kręta. Po jednej stronie wznosiły się góry, po drugiej
rozciągało się jezioro. W ciemnej toni wody odbijał się księżyc. Kilka razy
wśród drzew zamajaczyły światełka domów letniskowych. Policjant dziwił się,
że tyle tu ludzkich siedzib. Sądził, iż domek przyjaciela Joego znajduje się w
bardziej izolowanym miejscu, a w każdym razie nie ma sąsiadów. Tymczasem
okolica wyglądała inaczej.
Nicole miała widok na jezioro i światła przystani. W pewnej chwili droga
oddaliła się od brzegu. Po obu stronach szosy mieli teraz stały ląd.
- To tutaj - rzekł z ulgą mężczyzna, dostrzegłszy znak wymalowany na
drzewie.
Skręcił w leśną drogę i ostrożnie posuwał się wśród drzew, aż poprzez
gałęzie dostrzegł zarys domu.
- Dojechaliśmy - powiedział z ulgą.
- 37 -
RS
Nicole dojrzała zgrabną budowlę wzniesioną z kamieni i drewnianych
bali, ozdobioną od frontu gankiem. Wydawało się jej, że nie będzie miała siły
wyjść z samochodu.
Tuck zgasił silnik.
- Zostań w aucie, póki nie włączę światła w domu. Kapitan Crawford
wyjaśnił, gdzie znajduje się z
ródło zasilania - rzekł i z latarką w ręku zniknął w
ciemnościach.
Dziewczyna ziewnęła, oparta głowę na siedzeniu i pomyślała, że jak tylko
trafi do łóżka, będzie spała przez tydzień.
Otworzyła oczy, gdy potrząsał jej ramieniem.
- Obudz
się - powtarzał.
Z okien domu biło światło. Nicole wysunęła nogi z wozu, uniosła się i...
gdyby nie Tuck, upadłaby na ziemię.
- Ostrożnie. Pomogę ci - rzekł i objął ją w pasie, by wprowadzić po
schodach na ganek, a potem do wnętrza domu.
Posadził ją na krześle i zawrócił po bagaż. Kiedy przyniósł walizki, [ Pobierz całość w formacie PDF ]