[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Karlosie, mam jedną prośbę.
 Mów śmiało, kochanie.
 Nie ukochanemu, lecz lekarzowi ją przedkładam  rzekła rumieniąc się z zakłopotania.
 Kiedy byłam taka chora, to z pewnością niewiele jadłam?
 No, to mogłaś śmiało powiedzieć nawet ka\
demu. Kiedy jesteś głodna, to jestem
przekonany, \
e szybko wrócisz do pełni sił. Matka zaraz przyniesie ci to, co jej ka\
Ä™. A mo\
e
Elwira ma ci przynieść?
 O tak, bardzo bym ją chciała zobaczyć.
Karol napisał parę słów na karteczce, którą pani Sternau, zaniosła do kuchni. Po drodze
spotkała nadleśniczego, który zapytał:
 Czy to prawda, \
e ona ju\
zdrowa?
 Bogu dzięki, tak.
 Hurra! Mociumpanie, a słyszała mój chór?
 Słyszała.
 Cieszyła się. To moja ulubiona pieśń. Moi chłopcy zagrali ją na trąbkach myśliwskich.
 Była bardzo wzruszona i kazała panu podziękować z całego serca.
 Tak? No to ka\
ę zagrać jej jeszcze coś innego. Jak pani sądzi, czy  kujawiak będzie
dobry?
 Panie kapitanie, nie wiem co mam panu radzić, w ogóle nie mam czasu, bo spieszę się do
kuchni.
 Po co?
 Karol napisał mi co nale\
y podać chorej.
 Co takiego?  wziął kartkę z jej ręki i czytał:  Co? Czysty rosół z grysikiem? Trochę
suszonych owoców. Czy on mociumpanie nie oszalał? I to ma pomagać chorej? Przynieście jej
kapusty, pierogów albo gołąbków, łazanek, świe\
ej szynki, parę kwaszonych ogórków i
marynowanego śledzia. To dobre na apetyt, wzmacnia mózg i uspokaja nerwy.
Szybkością błyskawicy pobiegł na podwórze, gdzie jego chłopcy ponownie musieli wziąć w
ręce trąbki i przystąpić do realizacji programu. Stał przed nimi dyrygując, gdy nagle ujrzał
sternika.
 Helmer! Czy pan wie dlaczego gramy?
 Wiem. Podobno doktorowi udało się wyleczyć hrabiankę Ró\
Ä™.
 Tak. Doktor to wielki znawca medycyny, ale jeśli chodzi o nale\
yte \
ywienie chorych, to
jest analfabetÄ…. Czy pan go ju\
widział?
 Nie, ale chciałbym i to w mo\
liwie szybko z nim pomówić.
 Stało się coś mo\
e? Czy ktoÅ› z rodziny chory?
 Nie. To hiszpańska historia, która mo\
e mieć dla niego pewną wartość.
 Hiszpańska historia? Do stu bomb i kartaczy! To się ciekawie zapowiada.
 To dotyczy Rodrigandy.
 Do diabła! Co pan wiesz o Rodrigandzie? Czy ja te\
mogę wiedzieć?
 Nie wiem, czy doktor nie miałby do mnie pretensji, gdybym komuś o tym opowiedział,
bez jego zgody. Tu mo\
e chodzić nawet o wielką tajemnicę.
 Tak& Będzie pan dzisiaj w domu?
 Oczywiście.
 Dobrze, więc poślę go do pana, skoro tylko będzie mo\
na. Adieu!
Nie trwało długo i lekka zupa dla Ró\
y ju\
była gotowa. Elwira przyniosła ją do pokoju
hrabianki.
 Witaj, kochana Elwiro!  zawołała Ró\
a  Długi czas nie mogłyśmy rozmawiać.
Poczciwa kasztelanowa uroniła łzy.
 O moja kochana, najdro\
sza hrabianko! O&  wołała płacząc  Dzięki Bogu, \
e mnie
znowu poznajesz. Podczas twoje długiej choroby wszyscy niewymownie cierpieliśmy.
 Ale teraz jestem zdrowa i znowu mo\
esz się cieszyć.
Z wielkim apetytem spo\
yła posiłek, policzki nabrały rumieńców, a doktor nabrał
przekonania, \
e jeszcze dzisiaj będzie mógł pomówić z nią o smutnych wydarzeniach ostatnich
trzech miesięcy.
Po jedzeniu zapadła w lekką drzemkę, więc Karol powierzył ją opiece matki i Elwiry, a sam
udał się na spacer, by po cię\
kich prze\
yciach zaczerpnąć świe\
ego powietrza.
Przechodząc przez podwórze zobaczył sternika, który na jego widok uchylił kapelusza.
Sternau odkłonił się i zatrzymał, gdy\
wyczuł, \
e Helmer chce z nim mówić.
 Czy mam zaszczyt mówić z doktorem Sternauem?  zapytał Helmer.
 Tak.
 Czy ma pan chwilÄ™ czasu?
 Tak, pan jest pewnie ojcem Roberta?
 Tak, wróciłem niedawno z morza.
 JakÄ… pan ma do mnie sprawÄ™?
 Odnosi się ona do pańskiego pobytu w Hiszpanii i do tego co tam prze\
yłeś.
 Czy\
by pan był w Hiszpanii  spytał zdziwiony Karol.
 Nie, ale podczas mojej długiej, morskiej podró\
y dowiedziałem się przypadkowo o
czymÅ›, co jak mi siÄ™ wydaje, bardzo pana zainteresuje.
 Budzisz pan we mnie ciekawość! Usiądz
my więc i słucham pana.
Helmer opowiadał o tym co prze\
ył w Funchalu; w pewnym momencie Sternau a\

podskoczył z wra\
enia.
 Panie, nie jesteś w stanie pojąć, jak wa\
ne są dla mnie te wiadomości. To, \
e udało wam
się podsłuchać tę rozmowę w karczmie mamci Dry, to prawdziwe zrządzenie losu. Powiadasz
pan, \
e na okręcie znajduje się pojmany?  spytał.
 Tak przynajmniej słyszałem.
 Uprowadzono go z Rodrigandy?
 Tak.
 I niejaki Gasparino Kortejo maczał w tej sprawie swoje brudne palce?
 Tak.
 Jak pan nazwałeś kapitana tego okrętu?
 Henryk Landola. Jego okręt to  Pendola , co po prostu znaczy piórko.
 I sÄ…dzisz pan, \
e Landola i czarny kapitan, to jedna i ta sama osoba.
 Jestem o tym całkowicie przekonany. Okręt ów maskuje się. Daję głowę, \
e ,,Pendola
nie jest niczym jak pirackim okrętem  Lion , który grasuje na morzach Afryki i Ameryki
Południowej.
 Mój Bo\
e, w takim razie kapitan Henryk Landola to nikt inny, tylko kapitan Grandeprise.
 Z pewnością, panie doktorze! Cieszy mnie, \
e moje informacje na coÅ› siÄ™ panu
przydadzÄ….
 Mają one dla mnie wprost ogromną wagę!  zawołał Sternau, a potem namyślając się
dodał:  To się całkowicie zgadza z tym co w więzieniu opowiadał mi Garbilot.
 Garbilot? Mo\
e Jakub Garbilot?
 Tak, znacie go?
 Bardzo dobrze. To był tęgi chłop. Kiedy byłem pomocnikiem na okręcie  Entrebras , on [ Pobierz całość w formacie PDF ]