[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pomyleńcem. Nie grasuję po okolicy, dusząc niepełnoletnie, pryszczate panienki.
 Zajmuje siÄ™ pan tutaj, o ile wiem, panie Weyman, projektowaniem pawilonu
tenisowego dla Sir George a?
 Zajęcie bez zarzutu. To znaczy z punktu widzenia wymiaru sprawiedliwości. Natomiast
z punktu widzenia architektury  to już nie jestem pewien. Produktem końcowym będzie
pewnie morderstwo dokonane na dobrym smaku. Ale to pana nie interesuje, inspektorze. Co
chciałby pan usłyszeć?
 Proszę powiedzieć mi, panie Weyman, gdzie dokładnie był pan pomiędzy godziną
czwartą piętnaście i  powiedzmy  piątą dziś po południu.
 Aż tak udało się panu ten czas zawęzić? To dzięki oględzinom lekarskim?
 Niezupełnie, sir. Z
wiadek widział dziewczynę żywą kwadrans po czwartej.
 Jaki świadek? Czy o to nie wolno pytać?
 Panna Brewis. Lady Stubbs prosiła ją, by zniosła na dół tacę z ciastkami i sokiem dla
dziewczyny.
 Nasza Hattie prosiła? Nie wierzę ani przez chwilę.
 Dlaczego pan nie wierzy, panie Weyman?
 To do niej niepodobne. To nie jest sprawa, którą ona by się zajmowała, to nie leży w jej
naturze. Myśli drogiej Lady Stubbs krążą wyłącznie wokół niej samej.
 Wciąż oczekuje, panie Weyman, odpowiedzi na moje pytanie.
 Gdzie byłem pomiędzy czwartą piętnaście i piątą? Naprawdę, inspektorze, trudno mi
powiedzieć tak w jednej sekundzie. Kręciłem się tutaj, pan rozumie.
 Gdzie się pan kręcił?
 No, tu i tam. Trochę wśród ludzi na tym wielkim trawniku, patrzyłem, jak bawią się
miejscowi, zamieniłem parę słów z tą podekscytowaną gwiazdką filmową. Potem, kiedy od
tego wszystkiego zaczęło mi się zbierać na mdłości, poszedłem na kort tenisowy i
obmyślałem szczegóły projektu pawilonu. Ciekaw też byłem, kiedy ktoś rozpozna pierwszy
trop w Polowaniu na MordercÄ™, ten fragment siatki tenisowej na fotografii.
 I rozpoznał ktoś?
 Tak, wydaje mi się, że ktoś tam przechodził, ale nie zwracałem wtedy na to uwagi.
Wpadłem na nowy pomysł co do pawilonu, na sposób połączenia najlepszych rzeczy z dwu
światów. Ze świata Sir George a i z mojego własnego.
 A potem?
 Potem? Przespacerowałem się z powrotem do domu. Zszedłem na przystań promową i
pogawędziłem ze starym Merdellem, następnie wróciłem. Nie umiem podać dokładnie co do
minuty, kiedy gdzie byłem. Jak powiedziałem na początku, kręciłem się. I to wszystko.
 Tak, panie Weyman  rzucił inspektor  spodziewam się, że te informacje zostaną
potwierdzone.
 Merdell może panu powiedzieć, że z nim rozmawiałem na przystani. Ale to było raczej
już po czasie, który pana interesuje. Musiała minąć piąta, kiedy schodziłem na dół. Nie
zadowala to pana, inspektorze, prawda?
 Myślę, że to się da uściślić, panie Weyman. Inspektor mówił uprzejmym tonem, ale w
jego głosie pobrzmiewała twarda nuta, którą wyłowiło ucho młodego architekta. Weyman
przysiadł na fotelu.
 Zastanawiające, kto chciałby zamordować tę dziewczynę?
 Pan nie ma żadnych przypuszczeń, panie Weyman?
 No, tak bez namysłu powiedziałbym, że to nasza płodna autorka, Purpurowe
Niebezpieczeństwo. Widział pan ten szkarłat imperialnych szat? Przypuszczam, że coś jej
odbiło i odkryła, iż Polowanie na Mordercę stałoby się bardziej pasjonujące, gdyby trup był
prawdziwy. Jak siÄ™ panu podoba?
 Czy to poważna sugestia, panie Weyman?
 Jedyne rozwiązanie, jakie mogę wymyślić.
 Jest jeszcze jedna rzecz, o którą chcę pana spytać. Czy po południu widział pan Lady
Stubbs?
 Oczywiście. Któż mógłby jej nie zauważyć? Ubrana jak manekin z witryny Jacques a
Fatha lub Christiana Diora.
 Kiedy widział ją pan po raz ostatni?
 Ostatni raz? Nie wiem. Gdzieś koło wpół do czwartej albo kwadrans przed czwartą
przybierała pozy na trawniku.
 I potem już pan jej nie widział?
 Nie. A co?
 Zastanawiające: wydaje się, że po czwartej nikt już jej nie widział. Lady Stubbs
zniknęła, panie Weyman.
 Zniknęła? Nasza Hattie?
 Zdumiało to pana?
 Tak, raczej tak& Ciekawe, co się z nią stało.
 Czy zna pan dobrze Lady Stubbs?
 Nie widziałem jej nigdy przed przybyciem tutaj, cztery czy pięć dni temu.
 Wyrobił pan sobie o niej jakieś zdanie?
 Powiedziałbym, że lepiej niż większość ludzi umie pilnować własnego interesu. Ta
młoda kobieta wie doskonale, jak wykorzystać własną urodę.
 Ale umysłowo nie imponuje? Czy to prawda?
 Zależy, co pan przez to rozumie. Nie nazwałbym jej intelektualistką, ale jeśli myśli pan,
że jej czegoś w głowie brakuje, jest pan w błędzie  gorzki ton zabrzmiał w głosie
Weymana.  Powiedziałbym, że jest kuta na cztery nogi. Bardziej niż ktokolwiek inny.
Inspektor uniósł brwi.
 Nie jest to powszechna opinia.
 Z jakichś powodów Lady Stubbs lubi udawać matoła. Nie wiem, dlaczego. Ale  jak
już powiedziałem  moim zdaniem jest to osoba bardzo bystra.
Inspektor przypatrywał mu się przez chwilę, a potem powiedział:
 I nie może pan uściślić pańskiej informacji co do czasu, gdzie i kiedy pan był?
 Przykro mi, niestety nie. Marną mam pamięć, a już godziny i minuty w ogóle się jej nie
trzymają. Skończył pan ze mną?  spytał niecierpliwie.
Inspektor kiwnął głową, a Weyman wyszedł pośpiesznie.
 Chciałbym wiedzieć  odezwał się inspektor na wpół do siebie, na wpół do Hoskinsa
 co zaszło pomiędzy nim i jaśnie panią. Albo przystawiał się do niej i dostał kosza, albo
znalazła się jakaś kość niezgody. Jaką opinię ma tu w okolicy Sir George i jego dama,
Hoskins?
 Ona jest stuknięta.
 Wiem, że to pańskie zdanie, Hoskins. Ale co myślą ludzie?
 To samo  odrzekł posterunkowy Hoskins.
 A Sir  George, czy jest lubiany?
 Zdecydowanie. Jest niezłym sportsmenem i sporo wie o gospodarstwie rolnym. Starsza
pani bardzo tu pomogła.
 Jaka starsza pani? [ Pobierz całość w formacie PDF ]