[ Pobierz całość w formacie PDF ]

klasztor Llangedwydd.
Trzeba też pamiętać, że kiedy rodzina Emyra Llydawa przybyła do Walii, jego synowie,
wnukowie i ich poddani stanowili grupę doświadczonych żołnierzy. Jeden z jego synów Alan
Fyrgan ("Biała Kostka"), nazwany w Mabinogionie wodzem jednej z "trzech niewiernych
band na Wyspie Brytanii", uciekł w nocy od ojca i pozwolił, by wyruszył on na bitwę pod
Camlanem, w której zginął. Inny syn Emyra, Gwyndaf Hen ("Stary"), ożenił się z Gwenonwą,
siostrą Artura. To jej imię nosi skała w Porth Cadlan.
Wbrew powszechnie panującemu przekonaniu Artur przeżył bitwę pod Camlanem. Geoffrey
z Monmouth napisał, że po bitwie zawieziono Artura na wyspę Avalon. Położenie tego
mitycznego miejsca ujawnimy w następnym rozdziale.
Tak zginął król Artur, a jego upadek przyspieszył kres Brytów, inaczej Cymrów, jako
niepodległego narodu. Od tej pory Saksoni stopniowo rośli w siłę, aż w końcu pozbawili
Brytów ziemi i zamknęli ich za górską barierą Walii. 4
Rozdział 15
Droga do Avalonu
Popularna legenda mówi o tym, jak król Artur zaraz po bitwie pod Camlanem zostaje zabrany
łodzią na tajemniczą wyspę Avalon, gdzie leczono go z ran. Ciężko ranny Artur nie
wytrzymałby dłuższej podróży. A zatem wyspa Avalon musiała się znajdować blisko miejsca
bitwy.
Geoffrey z Monmouth nazywał tę wyspę Insula Afallonis, ale potem skrócono tę nazwę do
Avalon. Charakterystyczne jednak, że we wszystkich walijskich wersjach rękopisu czytamy o
"Ynys Afallach" (Wyspie Afallacha).
Kilkaset lat temu panowało przekonanie, iż Avalon to Glastonbury, ponieważ bitwę pod
Camlanem umiejscawiano w Camelford w Kornwalii. Ta zdumiewająca pomyłka historyczna
przyczyniła się do burzliwego rozwoju przemysłu turystycznego w południowo-zachodniej
Anglii.
Istotną wskazówką, pozwalającą zidentyfikować tajemniczą wyspę Avalon, znalez
liśmy w
książce Jamesa Bonwicka z 1894 roku, zatytułowanej Irish Druids and Old Irish Religions
(Irlandzcy druidzi i stare religie irlandzkie). Bonwick pisze: "Walijski Avalon, czyli Wyspa
Jabłek, niewyczerpane z
ródło eliksiru życia, dom Artura i innych mitologicznych bohaterów,
położony jest nad Zatoką Cardigan, w kierunku Irlandii".1 Informację tę potwierdza arcydruid
Owen "Morien" Morgan w książce The Royal Winged Son oii Stonehenge andAvebury
(Królewski skrzydlaty syn Stonehenge i Avebury). Podaje on, że celtyckie Elizjum
znajdowało się między Borth w zatoce Cardigan i Arklow w Irlandii.2 Wystarczy spojrzeć na
mapę Wysp Brytyjskich, by dojść do wniosku, że wyspą tą może być tylko Bardsey koło
półwyspu Lleyn.
Wyspa Bardsey wystaje nad powierzchniÄ™ morza niczym gigantyczna mysz z wielkim
ogonem. DÅ‚uga na 3 kilometry i szeroka na 0,8 kilometra w najszerszym miejscu ma
powierzchnię 177 hektarów. Za dwustumetrowym wierzchołkiem Mynydd Enlli, po
zawietrznej stronie wyspy, kryje się niewielka przystań, gdzie przed wiekami przybijały
łodzie wiozące świętych i pielgrzymów.
Bardsey określano często mianem najbardziej romantycznej brytyjskiej wyspy, a ponieważ
przebywało tam wielu świętych, nazywano ją też Z
więtą Wyspą -Insula Sanctorum albo Iona
of Wales. Pielgrzymi przybywali do niej ze wszystkich stron ówczesnego świata; w jednym
ze starożytnych dokumentów czytamy, że ze względu na liczbę świętych uważano ją nawet za
"drugi Rzym". W bibliotece watykańskiej znajduje się lista odpustów udzielanych
pielgrzymom udajÄ…cym siÄ™ na wyspÄ™ Bardsey.
Wiele wskazuje na to, że to Saksoni nazwali wyspę Bardsey od bardów, którzy udawali się
tam na starość, albo od imienia wodza wikingów Bardra. Jedna z jej walijskich nazw Ynys
Enlli, "Wyspa prądu" - nawiązuje do silnego prądu morskiego między wyspą i stałym lądem.
To stosunkowo wąskie pasmo wody morskiej jest jednym z najniebezpieczniejszych wokół
Wysp Brytyjskich, gdyż prąd zawsze ma tam wielką siłę.
Aby dowiedzieć się, dlaczego wyspę nazywano kiedyś Ynys Afallach, postanowiliśmy
porównać legendy ze starymi walijskimi rękopisami. Geoffrey z Monmouth w Vita Merlini
(%7Å‚ycie Merlind) opisuje, jak Merlin i Taliesin zawiez
li Å‚odziÄ… rannego Artura na Insula
pomorum que Fortunata (Wyspę jabłek zwaną Fortunata), której nazwa pochodziła od tego,
że wszystko rodziło się tam bez trudu. Przyjęła ich lady Morgan, która kazała położyć króla
na złotym łożu obiecując, że przywróci mu zdrowie.
Związek złowrogiej królowej Morgan i sławnego króla Artura od wieków fascynował
badaczy i wywoływał spory. Pozostało jednak bez odpowiedzi pytanie: kim była owa
tajemnicza dama?
Opis Morgan, przedstawiony przez Geoffreya z Monmouth, odpowiada fragmentowi kroniki
Gesta Regum Britanniae, napisanej około roku 1235 przez Guillaume'a de Rennes. Oto
widzimy obraz księżniczki otoczonej przez dziewięć służebnic, panującej w cudownie
żyznym królestwie Avalon; z kontekstu można wywnioskować, że jest ona córką króla
wyspy. Straszliwie poranionego Artura przynoszą na dwór w Avalonie, gdzie królewna
opatruje jego rany, a póz
niej zostaje kochanką króla.3
Thomas Malory w romansie LeMorted'Arthur pisze, że Morgan Le Fay wyszła za Uriena
Gorre'a. To bardzo interesujące, gdyż w Triadach walijskich czytamy, że Urien Gorre poślubił
Modron, córkę Afallacha, zaś Urien był ojcem Yvaina, zwanego przez Walijczyków
Owenem. W triadzie 70 znajdujemy stwierdzenie, że Owen i jego siostra Morfudd przyszli na
świat z łona Modron, córki Afallacha, żony Uriena Gorre'a.4
Według niektórych starych genealogii walijskich Rhun był synem Maelgwyna Hira
("Wysokiego") z Gwyneddu i jego konkubiny Gwalltwen, córki Afallacha. Potwierdza to
fakt, że w Lleyn za panowania króla Artura żył książę imieniem Afallach.
Porównanie licznych wzmianek o Morgan Le Fay, zawartych w romansach arturiańskich, z
cechami Modron nieuchronnie prowadzi do wniosku, że córka Afallacha to właśnie ta osoba,
która opatrywała rany Artura. Imię Modron pochodzi od Matriony - bogini-matki w mitologii
celtyckiej. Analiza ludowych opowieści i starożytnych mitów pozwala stwierdzić, że Merlin i
Taliesin przywiez
li Artura na Ynys Afallach (wyspę Bardsey), gdzie jego ranami zajęła się
Modron (Morgan Le Fay) oraz jej dziewięć sióstr, druidek biegłych w sztuce uzdrawiania.
Barinthus przewoz
nik [ Pobierz całość w formacie PDF ]