[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- To. - Przyciągnęła go gwałtownym ruchem. Zanim zdążył - Poza tobą nikt inny mnie nie obchodzi.
siÄ™ zreflektować, zarzuciÅ‚a mu rÄ™ce na szyjÄ™, teatralnym gestem - Wiem. - Dotknęła jego twarzy. - Ale musimy im to poka­
wsunęła mu palce we włosy i pocałowała, cały czas modląc się, zać. Zaciągnij zasłony.
by zrozumiał.
Wywołało to kolejny aplauz.
Nie odwzajemniÅ‚ pocaÅ‚unku, ale to nic, pomyÅ›laÅ‚a. Najważ­ - Teraz zgaÅ› Å›wiatÅ‚o - szepnęła, nie odrywajÄ…c ust od jego
niejsze, by cały świat pojął, że ona go pragnie. warg.
Igrała palcami po karku Lorenza, czując przenikający go - Wszystko zaplanowałaś?
ZD
%7Å‚Y
DO PALERMO 147
146 LUCY GORDON
- Nie odpowiedziałeś mi - przypomniała mu.
- W najdrobniejszych szczegółach.
- NaprawdÄ™, carissimal
Z
wiatło zgasło, a na dworze rozległy się jeszcze głośniejsze
- Pytałam, czy się ze mną ożenisz.
wiwaty. Oni już tego nie słyszeli. Zmagała się z jego guzikami.
Ucałował jej dłoń.
- Elena, jesteś pewna, że tego chcesz?
- Niczego nie pragnÄ™ bardziej, Elena.
- Cicho - mruknęła, kładąc mu palec na ustach. - Mamy
nie dokończoną sprawę.
Nie miał nic do dodania. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym
miłości i zerwał z siebie koszulę.
- Twój ruch - powiedział.
Roześmiała się cicho i przeciągnęła palcami po jego torsie.
O tak, pomyślała, czując, jak drży.
- Elena... Helen.
- Tym razem Elena - zapewniła go.
Helen była zimną, wyrachowaną kobietą, która zastanawiała
się, czy warto inwestować w miłość. Elena była gotowa oddać
wszystko, nie bacząc na koszty. Odtąd już zawsze będzie Eleną
Przyciągnęła go bliżej i położyła mu głowę na ramieniu. Cały
świat wokół nich zniknął.
Rozpinał jej suknię. Opadła w jednej chwili.
- Bardzo cię pragnę- powiedziała - więc nie każ mi czekać
Nim zdążyła dokończyć, wziął ją w ramiona i zaniósł na
łóżko. Leżeli obok siebie, odkrywając się nawzajem.
Jak mogła wątpić w to, że nadal jej pożąda. Było to widoczne
w każdym jego geście, w każdym dotyku. Pociągnęła go na
siebie, bezgłośnie oferując mu wszystko, co miała. Przyjął to
z miłością.
Gdy patrzył na jej twarz okoloną rozsypanymi czarnymi
włosami, przypominał sobie kobietę, którą poznał rok temu.
SpiÄ™tÄ…, maskujÄ…cÄ… niepewność Å›miechem. DostrzegÅ‚ pod tÄ… ma­
ską wrażliwość i dlatego ją pokochał.
Usiadła obok i głaskała go delikatnie, obserwując kolejną
falę narastającego pożądania.
ZD
%7Å‚Y
DO PALERMO 149
- Zatem możemy iść?
- Tak... nie... gdzie masz kwiatek?
Przerażony spojrzał na butonierkę.
- Jestem pewien, że matka mi go daÅ‚a. MusiaÅ‚ zostać w po­
koju.
- Szybko.
Pobiegł. Helen tymczasem wyszła na taras i rozejrzała się
ROZDZIAA
DWUNASTY
po okolicy. Wszystko byÅ‚o takie zielone, wiosenne w Å›wiet­
le poranka. Doskonała pora na rozpoczęcie nowego życia
Suknia szeleściła, bo Helen kręciła się przed lustrem, usiłując
z ukochanym mężczyzną. Tym razem była tego całkowicie
obejrzeć się ze wszystkich stron.
pewna.
- Wyglądasz wspaniale - powiedziała Heather, podając
welon. Helen pochyliła głowę, żeby można było przypiąć Patrzyła na ten sam krajobraz, który widziała po przyjez
dzie.
tiarę. Czas jakby zatoczył koło.
Wrócił ojciec z obłędem w oku i kwiatem w butonierce.
- Czy dobrze się trzyma? - spytała niespokojnie.
- Doskonale - zapewniła ją Angie. - To przez mammę - oznajmił, widząc spojrzenie córki. -
Ukryła go.
- Nie sądzicie, że powinnam mieć inną suknię? Może to zły
znak wkładać tę samą, co poprzednio... - Poppa! Co ty opowiadasz?
- Nie wpadaj w paranoję - oburzyła się Heather. - To jest - Ale nie mogłem go znalez
ć.
suknia na twój ślub z Lorenzem. Może nieco opóz
niony, ale to - Lepiej siÄ™ pospieszmy.
ten sam ślub i wszystko powinno odbyć się tak samo. - Dodaj gazu - polecił Nicolo szoferowi, gdy zajęli miejsca
w samochodzie. - Mamy mnóstwo czasu - uspokoił córkę. -
- No, może nie wszystko - dodaÅ‚a Angie i wszystkie roze­
Każda panna młoda trochę się spóz
nia.
śmiały się trochę nerwowo.
- Ale reszta szczegółów zostaje bez zmian - zauważyła - Ale nie ja - zaperzyła się Helen. - Po tym, co było, nie
Heather. - Vanzini ćwiczył Jubilate, aż wszyscy oszaleli. Zaparł mogę spóz
nić się ani sekundy.
siÄ™ i tym razem nic go nie powstrzyma. Lorenzo czeka na niÄ… w katedrze w towarzystwie braci i cho­
ciaż wierzy, że wszystko jest w porzÄ…dku, na pewno niecierpli­
W drzwiach sypialni pojawił się ojciec Helen.
wie wyglÄ…da jej przyjazdu.
- Są już samochody.
Wyobraziła sobie jego twarz i uśmiechnęła się sama do sic
Angie i Heather. które miaÅ‚y jechać pierwsze, ucaÅ‚owaÅ‚y He­
bie. Wkrótce zaczną nowe życie.
len i zniknęły w szumie niebieskiego jedwabiu.
Nicolo stanął przed córką. Nagłe, nieprzyjemne szarpnięcie.
- %7ładnych wątpliwości tym razem? - spytał. - Co się stało? - jęknęła.
Samochód dotarł do szczytu wzgórza i zaczął lekko zarzu-
- Najmniejszych, poppa.
ZD
%7Å‚Y
DO PALERMO 151
LUCY GORDON
150
- Kupię je wszystkie - odparła Helen. - Ile?
cać". Kierowca bezskutecznie walczył o odzyskanie panowania
Podał cenę. Nicolo aż jęknął.
nad autem. Zjechali z drogi i stoczyli siÄ™ do rowu.
- Za drogo. Zwykle kupuję za połowę tej sumy.
- Och nie! - krzyknęła Helen. - To niemożliwe!
- To musisz zanieść pannę młodą - odparł przebiegle
Wygramoliła się z auta i rozejrzała po szosie, ale nie widziała
woz
nica.
nikogo. Samochody znikały w oddali.
Helen nie dawała za wygraną.
W katedrze czeka Lorenzo. Za chwilę zacznie podejrzewać,
- Poppa, ile powinny kosztować te świnie?
że znów go opuściła.
ZaczÄ™li siÄ™ targować. Po raz pierwszy w życiu Helen ucie­
- Telefon - powiedziała. - Dzwonimy na jego komórkę.
szyła się, że mówi dialektem sycylijskim. Nicolo gapił się na
Szofer chwycił telefon zamontowany w samochodzie, ale
nią, jakby widział ją pierwszy raz w życiu.
Lorenzo wyłączył komórkę. Bernardo również...
Wreszcie dobili targu, jednak pojawił się kolejny problem.
- Spróbuj do Renata - denerwowała się Helen. - On nigdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]