[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Amanda! To smutne.
Ross nie wydawał się przejęty.
- Minęło wiele lat. Ju\
dawno z tym się pogodziła.
- Czy mo\
na się z tym kiedykolwiek pogodzić?
Pustka po nich pozostaje na zawsze.
- A jak u ciebie? - Znowu spojrzał na nią. - Czy
twoi rodzice \
yjÄ… oboje?
- O tak, i są bardzo zajęci. - Uśmiechnęła się z
czułością. - Mój ojciec jest lekarzem w Norfolk, w
takiej dosyć odludnej wiosce. Mama hoduje koty
syjamskie. Mam te\
trzech braci i siostrÄ™, wszyscy ju\

zało\
yli rodziny, oraz pięciu bratanków i siostrzenicę.
Jesteśmy bardzo związani ze sobą. Tak naprawdę, to
tylko ja opuściłam Norfolk.
- Wyjechałaś na studia, prawda?
- No tak, nie miałam wyboru. Studia w Londynie
dają większe mo\
liwości, chocia\
mogłam wybrać
miejscową szkołę plastyczną.
- Pewnie bardzo byłaś ciekawa smaku wielkiego
miasta? - zauwa\
ył z łagodną złośliwością.
- Mo\
na tak powiedzieć - zgodziła się ze śmiechem.
- A jednak wychowałaś się na wsi - mruknął.
- Dlaczego mi tego nie powiedziałaś? Dlaczego
pozwoliłaś, abym powziął o tobie fałszywe wyob
ra\
enie?
- Być mo\
e chciałam ci dać nauczkę, \
ebyÅ› zbyt
pochopnie nie oceniał ludzi! - Rzuciła mu wyzywające
spojrzenie.
- Bezczelna pannica! - UszczypnÄ…Å‚ jÄ… w policzek.
- Masz mieszkanie w Londynie?
- Tak.
- Mieszkasz sama czy z kimÅ›?
Spojrzała na niego szeroko otwartymi, niewinnymi
oczami.
CICHA PRZYSTAC

71.
- W zasadzie z kimÅ›.
- Ach tak? Czy to ktoÅ› sympatyczny?
- Zadajesz bardzo du\
o pytań - zauwa\
yła Emma
ze słodyczą w głosie. - Muszę przyznać, \
e bardzo
sympatyczny.
- Rozumiem - skrzywił się. - Teraz będziesz cedzić
informacje. Czy\
bym stawał się zbyt wścibski? - Patrzył
na niÄ… przenikliwie.
- Ju\
widzÄ™, jak ci wyobraz
nia pracuje. - Wybuch-
nęła śmiechem. - Nie jesteś wścibski. Mieszkam z
przyjaciółką, ma na imię Fanny, jest sekretarką w
wydawnictwie. To bardzo ładna i przemiła blondynka.
Mieszkamy razem od dwóch lat. Jeszcze jakieś
pytania?
- Oczywiście, jedno - oświadczył spokojnie.
- Jeszcze? - Spojrzała zdziwiona. - A jakie\
to?
- Czy jest jakiÅ› mÄ™\
czyzna w twoim \
yciu?
Milczała przez chwilę, po czym odrzekła cicho.
- W tym momencie nie ma \
adnego.
Obserwował ją uwa\
nie.
- W tym momencie - powtórzył.
Przed oczami Emmy pojawił się obraz uśmiechają-
cego się do niej Guya, jego twarz oświetlona przesia-
nym przez liście brzozy słońcem, zręczna, gibka
sylwetka w tenisowym stroju. Przymknęła oczy w
oczekiwaniu na ból targający serce, ale doznawała
tylko spokoju, jak po pogodzeniu siÄ™ z losem.
Otworzyła oczy, marszcząc brwi z niedowierzaniem.
Ross nadal obserwował ją uwa\
nie.
- Dawno się to skończyło? - zapytał łagodnie.
Spojrzała na niego zaskoczona.
- Nie tak dawno - odpowiedziała bez wahania.
- Byliście powa\
nie zaanga\
owani? Przynajmniej ty?
- Tak mi się wydawało - odpowiedziała, ciągle nie
dowierzając własnym uczuciom.
78 CICHA PRZYSTAC

- Aon?
- Nie, on nigdy, chocia\
tak sądziłam, ale nie, to
nie była jego wina, to moja - tłumaczyła nieskładnie.
- Widocznie musiał dawać ci powody do myślenia
powa\
nie o waszej znajomości - zauwa\
ył zimno Ross.
- Ale\
nie - pokręciła głową. - Byliśmy przyjaciółmi.
- Spojrzała na niego błagalnie. - To się zdarza, wiesz
- przyjaz
ń między mę\
czyznÄ… i kobietÄ… bez \
adnych
zobowiązań.
- Có\
, jasne jest, \
e ty tego tak nie traktowałaś
- zauwa\
ył z ironią.
- Guy nie domyślał się...
- Musiał być idiotą. - Ross był bezlitosny.
Emma chciała zaprotestować, ale w głębi serca
wiedziała, \
e on ma rację. Guy musiał być absolutnie
ślepy, je\
eli nie zauwa\
ył jej uczuć do niego.
- Jak to się skończyło? - pytał dalej Ross.
- Fanny wróciła właśnie z Ameryki i... - zaczęła
bezbarwnym głosem.
- Ju\
pojmuję - przerwał Ross, słysząc w jej głosie
ból.
- Wiesz, czujÄ™, \
e o wiele bardziej brak mi Fanny
ni\
Guy a... być mo\
e wkrótce będę mogła znowu
spojrzeć jej w twarz otwarcie, bez \
alu - wyznała.
- Więc to był powód twojego przyjazdu w te
strony? - dociekał Ross.
Skinęła głową potakująco.
- To wszystko wydarzyło się bardzo niedawno?
- A mnie się wydaje, jakby to było przed wiekami
- zdziwiła się. - To niesamowite. Czas stoi w miejscu
przez lata i nic siÄ™ nie dzieje. A potem nagle przyspiesza
i wydarzenia następują jedne po drugich, nie dając
czasu na zastanowienie się, człowiek jest oszołomiony
i zdezorientowany. Fanny i ja mieszkałyśmy razem
przez dwa lata. Biegałyśmy na randki, było nam ze
CICHA PRZYSTAC
79
sobą dobrze, pracowałyśmy cię\
ko. Ale tak naprawdÄ™
nic się nie działo, rozumiesz, co mam na myśli?
Wszystko szło tak gładko. I nagle Fanny wyjechała, ja
poznałam Guya i zakochałam się w nim na serio.
Fanny wróciła i zobaczyłam ich twarze... jakby w nich
piorun strzelił i mnie przy tym poraził. Musiałam się
usunąć i dlatego wyruszyłam tutaj, po drodze był ten
wypadek z twojÄ… siostrÄ… i oto niespodziewanie
wylądowałam jako niania trójki dzieci. Co jakiś czas
przychodzi mi do głowy, \
e to chyba sen.
- To nie sen - oznajmił Ross cierpko. - A zatem
przyjechałaś tu leczyć złamane serce?
- Przyjechałam tu, \
eby uwolnić się od nieznośnej
sytuacji. - Nie spodobał się jej ton jego głosu. - Fanny
i Guy bez przerwy gruchali jak dwa gołąbki. To było
nie do wytrzymania.
- Przykra historia - skomentował złośliwie.
- Gdybyś kiedykolwiek był naprawdę zakochany,
nie byłbyś taki złośliwy - rozzłościła się.
- Dlaczego sÄ…dzisz, \
e nie byłem? - zapytał iro-
nicznie.
- A mo\
e byłeś? - Spojrzała mu w twarz pytająco. -
Usłyszałeś ju\
historiÄ™ mego \
ycia. Mo\
e teraz vice
versa?
- Vice versa. - Uśmiechnął się. - Czyli czas na
wzajemne wyznanie, innymi słowy? Dlaczego nie?
Zaspokoiłaś moją ciekawość, chocia\
zrobiłaś to bardzo
oględnie. No więc tak, byłem zakochany... raz, w
zasadzie dwa razy. Po raz pierwszy, kiedy miałem
osiemnaście lat, w kole\
ance ze studiów. Była sym-
patyczna, ale na dystans. Miała na względzie przede
wszystkim własną karierę, a nie mał\
eństwo ze mną.
Prawdę mówiąc, odkochałem się równie szybko, jak
zakochałem.
- Wiem, co masz na myśli - westchnęła. - Czasami
80
CICHA PRZYSTAC

zastanawiam się, czy miłość w ogóle istnieje. Zdarzało
mi się czasami zakochać - było zabawnie, ale bardzo
krótko. - Spojrzała na niego z uśmiechem. - Prze-
praszam, przerwałam ci. A kiedy zakochałeś się drugi
raz?
- Czy\
byś nie wiedziała? - Spojrzał na nią nieprzy-
chylnie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]