[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szych krewnych?
 Boję się im zdradzić, co zamierzam. A
atwo mogliby mi zakazać, przynaj-
mniej do powrotu Randoma. Nie mam na to czasu.
 Mogę wezwać posiłki z Dworców.
 Tutaj? Do Amberu? Wpadłbym w bagno po uszy, gdyby Random się o tym
dowiedział. Zacząłby podejrzewać, że szykuję przewrót.
Uśmiechnął się.
 To miejsce przypomina mi dom  zauważył i zawrócił do moich drzwi.
Zobaczyłem, że Nayda wciąż siedzi na krześle, z dłońmi na kolanach, wpa-
trzona w metalową kulkę zawieszoną trzydzieści centymetrów od jej twarzy. Dru-
ga kulka nadal zataczała kręgi po podłodze.
Mandor dostrzegł, że przyglądam się Naydzie.
 Bardzo lekki trans  wyjaśnił.  Słyszy nas. Jeśli zechcesz, możesz obu-
dzić ją w jednej chwili.
Skinąłem tylko głową. Przyszła kolej na Jasrę.
Zdjąłem wszystkie wiszące na niej płaszcze i odłożyłem na krzesło po drugiej
stronie pokoju. Potem przyniosłem ściereczkę i miskę z wodą, żeby zetrzeć z jej
twarzy makijaż klauna.
 Niczego nie zapomniałem?  mruknąłem, głównie do siebie.
 Szklanka wody i lustro  podpowiedział Mandor.
 Po co?
 Może być spragniona  wyjaśnił.  I z pewnością zechce sprawdzić, jak
wyglÄ…da.
 Może masz rację  przyznałem. Przesunąłem mały stolik i ustawiłem na
nim dzbanek i kielich. Obok położyłem lusterko.
 Podtrzymaj ją lepiej na wypadek, gdyby po usunięciu czaru zasłabła.
 SÅ‚usznie.
Objąłem ją, pomyślałem o trującym ukąszeniu i cofnąłem się. Po namyśle
chwyciłem ją jedną ręką na odległość niemal ramienia.
 Jeśli mnie ugryzie, stracę przytomność niemal natychmiast  ostrzegłem
Mandora.  Gdyby to nastąpiło, bądz
gotów do obrony.
Mandor rzucił w powietrze następną kulkę. Na nienaturalnie długą chwilę za-
wisła na szczycie trajektorii, po czym wróciła mu do ręki.
 Dobrze  powiedziałem i wymówiłem słowa, które cofnęły zaklęcie.
Nie zdarzyło się nic tak dramatycznego, jak się spodziewałem. Osunęła się,
więc podtrzymałem ją.
134
 Nic ci nie grozi  powiedziałem.  Rinaldo wie, że tu jesteś  dodałem,
by przywołać znajome imię.  Tu stoi krzesło. Napijesz się wody?
 Tak.
Nalałem z dzbanka i podałem jej kielich.
Kiedy piła, obserwowała otoczenie. Zastanawiałem się, czy doszła do siebie
od razu, a teraz sącząc wodę grała na czas, podczas gdy jej myśli pędziły, a na
czubkach palców tańczyły zaklęcia. Kilka razy zerknęła z uznaniem na Mandora.
Naydę obrzuciła długim, niechętnym spojrzeniem.
Wreszcie odstawiła kielich i uśmiechnęła się.
 Rozumiem, Merlinie, że jestem twoim więz
niem  stwierdziła, krztusząc
siÄ™ lekko. A
yknęła jeszcze wody.
 Gościem  poprawiłem.
 Doprawdy? Jak to się stało? Jakoś nie pamiętam, bym przyjmowała zapro-
szenie.
 Przeniosłem cię tutaj z cytadeli w Twierdzy Czterech Z
wiatów. W stanie
nieco kataleptycznym  wyjaśniłem.
 A gdzież znajduje się owo  tutaj ?
 To mój apartament w pałacu w Amberze.
 Zatem więz
niem  orzekła.
 Gościem  powtórzyłem.
 W takim razie powinnam zostać przedstawiona, prawda?
 Wybacz. Mandorze, oto jej wysokość Jasra, królowa Kashfy.  Z
wiadomie
pominąłem  królewską .  Wasza wysokość, proszę o pozwolenie przedstawie-
nia sobie mojego brata, Lorda Mandora.
Pochyliła głowę. Mandor zbliżył się, przyklęknął i uniósł jej dłoń do warg.
Lepszy jest ode mnie w takich dworskich gestach; nawet nie sprawdził, czy grzbiet
dłoni nie pachnie gorzkimi migdałami. Od razu dostrzegłem, że te maniery zro-
biły na niej wrażenie. Przyglądała mu się z uwagą.
 Nie zdawałam sobie sprawy  rzekła  że do królewskiego rodu należy
osobnik imieniem Mandor.
 Mandor jest następcą diuka Sawalla z Dworców Chaosu  odparłem. Sze-
roko otworzyła oczy.
 I powiedziałeś, że jest twoim bratem?
 W istocie.
 Udało ci się mnie zdziwić  przyznała.  Zapomniałam o twoim miesza-
nym pochodzeniu. Uśmiechnąłem się, skinąłem głową i wyciągnąłem rękę.
 A to. . .  zaczÄ…Å‚em.
 Znam już Naydę  przerwała.  Dlaczego dziewczyna jest taka. . . zamy-
ślona?
 To sprawa o wielkiej złożoności  odrzekłem.  Są za to inne i jestem [ Pobierz całość w formacie PDF ]