[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dobroczynnych. Rzadko przebywała w domu.
- Czy oboje jeszcze żyją?
- Mama umarła dwa lata temu. Ojciec ma ponad siedemdziesiątkę
i mieszka w tym samym domu, w którym się urodziłam, chociaż już
nie powodzi mu się tak dobrze, jak niegdyś. Musiał sprzedać
większość ziemi. Powinien sprzedać dom. Namawiałam go, by
przeniósł się do Kanady, ale nie chce o tym słyszeć. Niestety, nie
jesteśmy ze sobą zbyt blisko. On uważa, że sprawiłam mu wielki
zawód.
Podniosła oczy i napotkała wzrok Bena.
- Dlaczego?
Wkraczała na grząski teren. Wzruszyła ramionami.
- Och, myślę, że chciał, bym została kimś takim jak mama. Dobrze
wyszła za mąż i spędzała czas na wydawaniu podwieczorków i grze
w brydża. Oczywiście nie aprobuje mojej przeprowadzki do Kanady.
Nadal uważa, że to prowincja imperium.
- Czy jako dziecko miałaś serdeczne stosunki z rodzicami?
Annabelle odetchnęła - na szczęście Ben nie zadał pytania, po
którym musiałaby się przyznać, że ojciec niemal się jej wyrzekł.
- Serdeczne? Ani trochę. Byłam rozkapryszonym, rozpieszczonym
dzieckiem. Miałam nianię, bardzo dużo, zbyt dużo zabawek,
własnego kucyka, piękne stroje, ale rzadko widywałam matkę i ojca.
Jeszcze rzadziej, gdy mając siedem lat, poszłam do szkoły.
- Z internatem?
- Angielskie dzieci z bogatych rodzin są zawsze posyłane do szkół
z internatem. Ja chodziłam do tej samej szkoły, co moja mama -
63
RS
dużego, ponurego gmaszyska, Barkely House. Początkowo strasznie
tęskniłam za domem, nie potrafiłam nawiązać kontaktu z innymi
dziećmi. Naprawdę, byłam niemożliwa.
- Biedna mała dziewczynka. - W głosie Bena nie wyczuwało się
ironii, jedynie współczucie.
- To śmieszne, żeby dziecko było takim odludkiem, prawda? W
końcu zaprzyjaz
niłam się z jedną dziewczyną, tak samo
niedostosowaną jak ja, i od tej pory wszystko poszło lepiej.
- A potem wyszłaś za mąż, przeniosłaś się do Kanady i osiągnęłaś
sukces w handlu nieruchomościami?
- Mniej więcej. - Popatrzyła na niego z ukosa. Nie czuła wcale, że
osiągnęła sukces, na pewno nie tu i nie teraz.
- Kim byś była, gdybyś nie zajmowała się nieruchomościami?
Kim by była? Nie zastanawiała się nad tym od dawna i
odpowiedziała dopiero po pewnej chwili.
- Pracowałabym w przedszkolu - odparła wreszcie rozmarzonym
głosem. - Myślę, że praca z małymi dziećmi to wspaniały sposób
spędzania czasu.
- Dlaczego wiec nie spróbujesz? Spojrzała mu prosto w twarz.
- Ben, nie możemy rzucić wszystkiego i gonić za swymi
marzeniami - rzekła sarkastycznie. - Mam obowiązki. Muszę zarabiać
na życie. Ode mnie zależą też inni ludzie. Nie jestem w firmie sama,
rozumiesz. Muszę uwzględnić pozostałych dwóch wspólników.
Była na niego zła, gdyż wiedziała, że znowu nie może mu wyjawić
prawdziwych przyczyn.
- To przecież dorośli ludzie - zaoponował. - Dadzą sobie radę, jeśli
postanowisz zmienić zawód.
Miał tyle pewności w głosie, że Annabelle jeszcze bardziej się
rozzłościła. Cóż on mógł o tym wiedzieć? Powody, dla których
trzymała się handlu nieruchomościami, były bardzo złożone,
powiązane z zadawnionym, głębokim bólem i gniewem. Nie miała
ochoty tego wszystkiego wspominać. Dlaczego Ben pyta i drąży
sprawy, które lepiej pozostawić w spokoju?
Zwłaszcza teraz, gdy odpoczywała. Nie chciała psuć sobie dobrego
64
RS
samopoczucia, nie chciała, by on je popsuł. Pragnęła, by czas nadal
biegł leniwie. Dziś chciała chłonąć świat zmysłami, a nie myśleć.
- Przepraszam. - Ben najwyraz
niej wyczuł jej złość. - Sam
doskonale pamiętam, jak to jest, gdy robi się coś, czego by się chętnie
nie robiło. Jestem jak ten palacz, który rzucił palenie i myśli, że
wszyscy powinni pójść w jego ślady. - Podniósł się. - Może byśmy
trochę powędkowali? To wspaniały sposób na poprawę humoru.
Wędkowanie? Annabelle nigdy nie łowiła ryb. Nie lubiła ich
nawet, chyba że to był tuńczyk z puszki.
- To świetny sposób na spędzenie popołudnia - zapewnił.
Początkowo z oporami, a potem z coraz większym zapałem
Annabelle uczyła się, jak trzymać wędkę, jak ją zarzucać, jak
podrywać. Plątały jej się żyłki, ale Ben był bardzo cierpliwym
nauczycielem. Z
miali się przy tym tak, że ledwo mogli ustać.
Słońce schowało się za górę i nad jeziorem utrzymywała się
niebieskawa mgiełka upału. Ben złożył wędki. Nic nie złowili. Na
szczęście, bo Annabelle nie chciałaby mieć niczego żywego na
haczyku.
- Może rozpalimy ognisko? Zabrałem kiełbaski, upieczemy je na
kolacjÄ™.
Nazbierali gałązek i Ben rozpalił niewielkie ognisko, przy którym
smażyli kiełbaski, a potem jedli je, popijając resztką wina.
Zapadał zmierzch. Annabelle weszła do jeziora, by obmyć ręce i
przepłukać usta. Gdy wróciła na brzeg, Ben stał przy ognisku i
patrzył na nią takim wzrokiem, że przeszedł ją dreszcz.
- Chodz
do mnie, Annabelle - poprosił chropawym głosem.
Szła powoli, zahipnotyzowana jego spojrzeniem. Gdy podeszła
dostatecznie blisko, Ben pochwycił ją w ramiona. Na karku czuła
jego wielką rękę, którą delikatnie przyciągał ją do siebie, aż ich ciała
się zetknęły.
- Cały dzień czekałem na to, że będę cię tak trzymał. - Odgarnął jej
włosy i nosem dotknął jej nosa. - Tak się starałem, by cię nie
przestraszyć, nie ponaglać. I minął prawie cały dzień, a my nie po-
trenowaliśmy tego pocałunku.
65
RS
Dotknął ustami jej warg. Tym razem Annabelle nie miała ochoty
chichotać. Poczuła dreszcz. Ben otoczył ją ramionami i piersi
Annabelle rozpłaszczyły się na jego torsie.
- Tak wspaniale smakujesz i pachniesz.
Ujął jej głowę, a potem dłonią sunął w dół, głaskał delikatnie
szyję. Język Annabelle nieśmiało spotkał się z jego językiem. I wtedy
w jej trzewiach rozlał się ogień, a pocałunek stał się żarłoczny.
Na spodenki kąpielowe Ben włożył dżinsy, ale tors miał nadal
obnażony. Annabelle uniosła ramiona i objęła go podniecona
ciepłem jego skóry, twardą, szorstką od włosów powierzchnią ciała.
Czuła, jak serce łomocze mu w piersiach, i zrozumiała, że on się [ Pobierz całość w formacie PDF ]