[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- To dość zrozumiałe, cberie - rzekł, głaszcząc jej nagie udo, od czego po jej ciele
rozchodził się znajomy dreszcz. - Z drugiej strony, czy pomyślałaś kiedykolwiek, czym by
byli bez ciebie  Skeffingtonowie ?
- Niezłym serialem.
- Może, ale ty dodajesz mu pieprzu. Potrzebują cię w nim zgoła rozpaczliwie, bo
gdyby nie ty, nie utrzymałby wysokich notowań.
- Długo już ich nie utrzyma - stwierdziła Kitty. - Notowania teraz są już takie sobie i
znowu spadają. W tym sezonie na czoło wysunęło się kilka nowych seriali.
- Exactement. - Przytaknął. - Czy nie sądzisz zatem, że powinniśmy wykorzystać
twoją wartość? Pytam jako mąż, który kocha cię do szaleństwa.
- Jak?
- Maksymalizując cały twój potencjał. Robiąc z ciebie większą siłę w przemyśle
telewizyjnym.  Zaczął przemierzać dużymi krokami pokój, wysoki, smukły, ubrany w
bardzo eleganckie czarne dżinsy i czarne polo. - Dla mnie to niesłychane, Kitty, że w czasie
przerwy w  Skeffingtonach nie kręcisz miniseriali czy choćby jakiegoś filmu tygodnia.
Któregoś dnia rozmawialiśmy o tym z Quentinem. On uważa, że to woła o pomstę do nieba,
zwłaszcza, że takie angielskie beztalencie dostało rolę w  Emmie Hamilton . Ty byłabyś w
tej roli zachwycajÄ…ca, Kitty.
- Wiesz, jak to jest. Musisz zrozumieć, że jestem aktorką od dwudziestu czterech lat.
Znam ten świat od podszewki. Nie zależy mi na tym, żeby być gwiazdą. Dla mnie to tylko
zabawa. Wielbiciele, rozdawanie autografów, zgięci w pas kelnerzy w restauracjach, plotki w
gazetach. Dla mnie to nic nie znaczy, bo wiem, że sława jest efemeryczna.
- Exactement. I taka ma być. Ale póki jesteś na fali, Kitty, musisz to maksymalnie
wykorzystać.
- Ciągle dzwonię do Hala i słyszę tę samą odpowiedz
. Nic nie ma,
- Hal. Merde. - Jean-Claude zapalił papierosa. - Hal i ta jego agencja są do chrzanu.
Myślę, że powinnaś go zwolnić, Kitty.
- Zwolnić Hala? - spytała podniesionym głosem. - To byłby czwarty agent, którego
wywaliłam na przestrzeni czterech lat.
- Nie przejmuj się, co o tobie pomyślą, cberie. - Usiadł obok niej przy kominku;
Katherine wzięła od niego papierosa i paląc go patrzyła w migocący płomień.
- Masz rację - mruknęła.
- Ja mam zawsze rację - powiedział zdecydowanie. - Ożeniłem się z tobą, Kitty, nie
tylko dlatego, że byłem w tobie zakochany jak wariat i dalej jestem, ale również dlatego, że
chciałem całkowicie należeć do ciebie. Nie tylko do ciebie jako kobiety, ale do ciebie jako
aktorki i do twojego całego życia. A kiedy zobaczyłem, jak ci idioci marnują twój talent, a
inni idioci marnują twoje pieniądze, pomyślałem, że może zgodzisz się przyjąć moją pomoc.
- Czemu nie? - rzekła Katherine wesoło.
Mimo że jak większość kobiet ze swojego pokolenia uważała się za feministkę,
pewnych mężczyzn darzyła ogromnym podziwem. Jean-Claude był silny, ale nie szedł po
trupach jak wielu mężczyzn w Hollywood. Załatwiał wszystko, wykorzystując swój celtycki
wdzięk i delikatność.
- Rozmawiałem znowu z Lupinem. Lew jest twoim wielkim sprzymierzeńcem. Jeden
projekt mógłby natychmiast uruchomić. On byłby głównym producentem, ja koproducentem,
a ty kierownikiem produkcji. To dałoby ci zajęcie podczas przerwy.
- Oszalałeś? - roześmiała się Katherine. - Kiedyś powiedziałam moim agentom, że
chciałabym mieć więcej kontroli nad tym, co robię, może nawet zostać producentem, to
roześmieli mi się w twarz. Powiedzieli, że żadna sieć telewizyjna nie wyrazi nigdy zgody,
żeby aktorka została producentem.  A Goldie Hawn i Barbra Streisand? - spytałam i
usłyszałam - Te panie są aktorkami filmowymi, a ty tylko telewizyjną i ciesz się, że w ogóle
masz co robić".
- Oni się nie znają. Ci ludzie to zera, Kitty. %7łebyś ty wiedziała, jacy ciemni,
prymitywni ludzie rządzą studiami telewizyjnymi, sieciami czy też produkcją seriali
telewizyjnych i filmów. Z
miać się chce. Kiedyś widywałem ich w Cannes, na festiwalu.
Siedziałem blisko nich w restauracjach, słuchałem ich głośnych idiotycznych rozmów i
psułem sobie apetyt dymem ich tanich cygar. Większość z nich to kretyni, Kitty, i im prędzej
to zrozumiesz, tym lepiej dla ciebie.
- Hm, może masz rację - rzekła Kitty zapatrzona w pląsanie płomieni.
- Uważam, że powinnaś upoważnić Hala do przeprowadzenia rozmów z Lupinem na
temat miniserialu. Albo może ja to sam załatwię. Mam z nim takie układy, że nie
potrzebujemy agenta. Kiedy twój agent ostatnio załatwił ci jakąś pracę?
- Parę lat temu. Grałam w filmie tygodnia.
- Dobra. Co więc masz do stracenia?
- Chyba nic. Zróbmy to, kochanie - rzekła wesoło Katherine. I tak kości zostały
rzucone.
W ciągu dwóch tygodni Jean-Claude nie tylko wynegocj wał niewiarygodnie
lukratywny kontrakt dla Katherine, umożliwiający jej grę w swoim własnym miniserialu pod
czas przerwy w  Skeffingtonach , lecz także otworzył drogę do innych rzeczy. Toczyły się
już rozmowy w sprawie ubrań z etykietką Katherine Bennet i jej kosmetyków.
- %7ładen z tych tak zwanych doradców nigdy na to nie wpadł - rzekł Jean-Claude. -
Pieniądze leżą na ziemi, Kitty, ale im się nie chciało po nie schylić.
To ostatnie posunięcie Jean-Claudea zrobiło wrażenie nawet na Brendzie.
- On rzeczywiście ma na uwadze twoje dobro, kotku. Cofam wszystko, co
kiedykolwiek o nim powiedziałam. Jesteś wybranką losu.
- Myślisz, że o tym nie wiem? Czasami myślę, że to za piękne, żeby mogło być
prawdziwe - stwierdziła Kitty.
Po wielu latach ciężkich przeżyć, dramatów i trudności finansowych sprawy nagle [ Pobierz całość w formacie PDF ]