[ Pobierz całość w formacie PDF ]

81
Jednak na widok zamykajÄ…cych siÄ™ drzwi, koty jak z procy
wystrzeliły na dwór.
- Otwórz je znowu - zawołałem.
Kociaki, po chwili wahania, znowu wmaszerowały do kuchni.
Przyglądałem się im zdumiony.
- Dasz wiarę? One nie przyszły tutaj, by się schronić, one
przyszły po pomoc!
Nie ulegało to najmniejszej wątpliwości. Siedziały przytulone
do siebie i oczekiwały, \
e pospieszymy im na ratunek.
- Problem polega na tym - ciÄ…gnÄ…Å‚em - czy pozwolÄ… swojemu
bete noire zbli\
yć się do siebie? Mo\
e lepiej nie zamykajmy drzwi,
\
eby czuły się mniej zagro\
one.
Krok za krokiem podchodziłem do nich, a\
wreszcie mogłem
poło\
yć na nich dłoń. Koty ani drgnęły. Miałem wra\
enie, \
e śnię,
gdy podnosiłem jedno za drugim, bezwładne i nie stawiające oporu, i
poddałem je badaniu.
Helen pieściła koty, kiedy wybiegłem do samochodu, gdzie
trzymałem walizeczkę z lekarstwami, i przyniosłem to, czego
potrzebowałem. Zmierzyłem im temperaturę, u obu skoczyła
powy\
ej 40 stopni, co było typowym objawem. Potem wstrzyknąłem
im oxytetracyklinÄ™, moim zdaniem, najlepszy antybiotyk
zwalczający wtórną bakteryjną infekcję, która następuje po
pierwotnym wirusowym zaka\
eniu. Zaaplikowałem tak\
e witaminy,
wacikiem usunÄ…Å‚em ropÄ™ i wydzielinÄ™ z oczu i nozdrzy,
zastosowałem maść z antybiotykiem. I cały czas nie mogłem wyjść
ze zdumienia, \
e podnosiłem i badałem te ustępliwe ciałka, podczas
gdy wcześniej nie mogłem ich nawet tknąć, oprócz chwili, w której
le\
ały pod narkozą podczas kastracji.
82
Kiedy skończyłem, nie potrafiłem znieść myśli o wystawieniu
ich znowu na mroz
nÄ… wichurÄ™.
- Helen - odezwałem się - spróbujmy raz jeszcze. Czy mo\
esz
cichutko zamknąć drzwi?
Delikatnie ujęła gałkę i bardzo powoli zaczęła je przymykać, ale
wtedy koty niczym sprÄ™\
yny wyrwały się z moich objęć i prysnęły
do ogrodu. Patrzyliśmy za nimi, jak znikają spoza zasięgu naszego
wzroku.
- Hm, zdumiewające - stwierdziłem. - Tak bardzo są chore, a
jednak nie tolerują zamknięcia.
Helen była na krawędzi płaczu.
- Ale jak sobie poradzą na dworze? Powinny przebywać w
cieple. Nie wiem, czy zechcą z nami zostać, czy znowu uciekną?
- Ja te\
tego nie wiem. - Popatrzyłem na opustoszały ogródek. -
Musimy jednak zdać sobie sprawę, \
e to jest ich naturalne
środowisko. To twarde zwierzaki. Przypuszczam, \
e wrócą.
Nie omyliłem się. Nazajutrz siedziały za oknem, oczy miały
przymknięte przed podmuchami wiatru, sierść na pyszczkach
nastroszonÄ… i przesÄ…czonÄ… wydzielinami.
Helen znowu otworzyła drzwi, a one ponownie spokojnie
weszły do środka, bez oporu poddały się moim oględzinom,
zaaplikowałem im zastrzyki, przemyłem oczy i nosy, przejrzałem
pyszczki, czy nie pojawiło się owrzodzenie, ponosiłem je na rękach,
jak ka\
de inne zadomowione u nas od dawna stworzenie.
Trwało to cały tydzień. Wydzielina stała się bardziej obfita,
rozdzierające kichanie wzmogło się. I wtedy, kiedy traciłem ju\

nadzieję, zaczęły trochę jeść i - co bardziej znaczące - przestały tak
chętnie wchodzić do domu.
83
Pogoda jeszcze się pogorszyła, płatki śniegu wirowały na
wietrze, jednak nadszedł dzień, w którym kociaki odmówiły wejścia
do kuchni, tote\
tylko przez okno przypatrywaliśmy się, jak jedzą.
Miałem jednak satysfakcję, bo wiedziałem, \
e wciÄ…\
dostają pełną
dawkę antybiotyków.
Kiedy stosowałem to zdalne leczenie, codziennie obserwując z
kuchennego okna kociaki, z zadowoleniem widziałem, \
e kichanie
ustępowało, wydzielina przestawała płynąć, zwierzaki zaś coraz
bardziej nabierały ciała.
Wstał rześki, słoneczny marcowy poranek, przyglądałem się, jak
Helen stawia na murze śniadanie dla kotów. Olly i Ginny, w świetnej
jak przedtem formie, o czystych i suchych pyszczkach, o
przejrzystych oczach, prÄ™\
ąc grzbiety i mrucząc donośnie jak
motorki, pojawiły się na swoim miejscu. Nie spieszyły się do miski,
wyraz
nie cieszyły się obecnością Helen.
Kiedy krÄ…\
yły w tę i z powrotem, czule głaskała je po
pyszczkach i grzbietach. Takie właśnie pieszczoty lubiły - niezbyt
nachalne, nie krępujące ich ruchów.
Poczułem, \
e powinienem włączyć się do akcji, więc
wyszedłem za próg.
- Ginny - zagadnąłem, wyciągając rękę. - Ginny, chodz
do mnie.
Stworzonko zaniechało przechadzki po murze i spojrzało na mnie z
bezpiecznej odległości, bynajmniej nie wrogo, lecz z całą dawną
ostro\
nością. Kiedy usiłowałem podejść bli\
ej, Ginny odskakiwała,
\
ebym nie mógł jej dosięgnąć.
84
- No dobrze - odezwałem się. - Nie przypuszczam, \
e z tobÄ…
poszłoby mi lepiej, Olly.
Biało-czarny kot umknął spoza zasięgu mojej wyciągniętej ręki
i zmierzył mnie dyplomatycznym spojrzeniem. Wiedziałem, \
e siÄ™ ze
mnÄ… zgadza.
Nieruchomy niczym słup soli, zawołałem do naszej parki:
- Hej, pamiętacie mnie?
W ich spojrzeniach bez trudu mo\
na było wyczytać, \
e świetnie
mnie pamiętają - ale nie tak, jak miałem nadzieję. Poczułem dotkliwe
ukłucie frustracji. Mimo wszelkich wysiłków wróciliśmy do punktu
wyjścia.
Helen roześmiała się.
- Zabawna parka, czy\
nie wyglÄ…dajÄ… cudownie! To okazy
zdrowia, są jak nowo narodzone. Doprawdy, świe\
e powietrze czyni
cuda.
- Rzeczywiście - zgodziłem się z kwaśnym uśmieszkiem. -
Jednak domowy weterynarz ma tak\
e niejakie zasługi.
87
5. EMILIA I DÅ›ENTELMEN, KTÓRY
PRZEMIERZYA
CAA
Y Z
WIAT
Pewnego ranka, kiedy wysiadłem z samochodu, by otworzyć
bramÄ™, prowadzÄ…cÄ… na jednÄ… z farm, na skraju pastwiska natknÄ…Å‚em
się na dziwne siedlisko. Stało w zaciszu kamiennego muru, frontem
zwrócone ku dolinie. Wyglądało na coś sporządzonego z brezentu,
naciągniętego na konstrukcję z metalowych prętów, a wszystko to [ Pobierz całość w formacie PDF ]